Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

(082)Η απόδραση του ΒΑΣ. ΔΩΡΗ από τους σφαγείς κομμουνιστές, στο χείλος του ΒΑΡΑΘΡΟΥ-ΤΡΥΠΑΣ στην ΦΕΝΕΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ !

      
Ο Θεόδωρος Ζέγγος ή Στάθης ή Τριαντάφυλλος (ή κτήνος!!!) γιά την συνεδρίαση στο χωριό Στρέζοβα-Δάφνη Καλαβρύτων, στις 19 Απριλίου 1944 της Πελοποννησιακής Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ αναφέρει εγγράφως*[*( ΑΣΚΙ,24/2/102.)- αναφέρεται και στο βιβλίο του Στ. Περράκη «Φαντάσματα του εμφυλίου»]
«Αποφασίστηκε πως πρέπει να κάνουμε έντεχνα εξαφανίσεις προδοτών και αντιδραστικών, να μην παρατηρούνται σκοτωμοί και να μένουν τα πτώματα άταφα, όπως έγινε σ΄ ορισμένα μέρη, πράγμα που το εκμεταλλεύθηκε η αντίδραση.»
Όπως το κτήνος(Στάθης) ομολογεί ότι, εκεί στη Στρέζοβα-Δάφνη Καλαβρύτων, οι μεγαλοκεφαλές του ΚΚΕ Πελοποννήσου μεταξύ αυτών και ο Γραμματέας του Πελοποννησιακού Γραφείου του ΚΚΕ Αχιλλέας Μπλάνας (1910-1998)*(*Ο Αχ. Μπλάνας και ο «Στάθης», συναγωνιστές και συμπατριώτες ως Λαρισαίοι εστάλησαν στην Πελοπόννησο τον Σεπτέμβριο του 1943, ως υπεύθυνοι του ΚΚΕ και....! Ο μεν Αχ. Μπλάνας  δουλεύει με τον γραμματέα του ΚΚΕ, περιοχής Πελοποννήσου, τον Κώστα Γαμβέττα, που μετά την σύλληψή  του από τους Γερμανούς, στην Πάτρα την 24-12-1943 (εκτελέστηκε 23/02/1944), αναλαμβάνει αυτός γραμματέας Περιοχής Πελοποννήσου και Δυτικής Στερεάς μαζί με τον Νικ. Μπελογιάννη, ο δε «Στάθης»  αναλαμβάνει περιφερειακός γραμματέας του ΚΚΕ και… στην Αργολιδο-Κορινθία.) ,αφού ανέλυσαν της αποφάσεις της 10ης Ολομέλειας της Κ.Ε του ΚΚΕ, που είχε συγκληθεί πρόσφατα τον  Ιανουάριο 1944,  και αφού διαπίστωσαν ότι στο χρονικό διάστημα  από την ολομέλεια μέχρι την συνδιάσκεψη «είχαν χαλαρωθεί τα μέτρα στο χτύπημα της αντίδρασης», επαναπροσδιόρισαν τις αποφάσεις  και συμφώνησαν να «παίρνουν» τα κεφάλια των «αντιδραστικών» με το σήμα κατατεθέν της φρίκης,  το Μαχαίρι-Λεπίδι:
«Τώρα που είναι ευκαιρία, πρέπει να ξεπατώσουμε την αντίδραση, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε επαναστάτες. Λεπίδι-λεπίδι στην αντίδραση.»

Στην Αργολιδο-Κορινθία το κτήνος-Ζέγγος κινητοποίησε τα «λαγωνικά» του μετά την 19 Απριλίου 1944 και ανακαλύφθηκαν-βρέθηκαν διάφορα βάραθρα, τρύπες ,καταβόθρες, ξεροπήγαδα, γκρεμοί, σπηλιές και απρόσιτα μέρη για  να εξαφανίσουν από την ιστορία τα τεκμήρια- πτώματα των ειδεχθών εγκλημάτων των, και σε μέγιστο βαθμό το κατάφεραν  ώστε Έλληνες να μείνουν δια παντός “ακήδεστοι και άφαντοι”- (Ομηρ.Ιλ. Ζ 60).
Έτσι βρέθηκε και επιλέγει το περιβόητο Βάραθρο-τρύπα της Φενεού,(στο όρος Κoκοβούνι-Ντουρτουβάνα- 1800 υψόμετρο), για να γίνονται,κυρίως μόνο σ΄αυτό, σφαγές αντιδραστικών από την ευρύτερη περιοχή της δυτικής Αργολιδο-Κορινθίας  αλλά και από άλλες περιοχές. Πριν ανακαλύψουν το βάραθρο οι εκτελέσεις γινόντουσαν λίγο πιο έξω από το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στην Φενεό, με μαχαίρι κυρίως και τα πτώματα έμεναν σχεδόν άταφα.*[[* Εις την στοάν της δευτέρας αυλόπορτας όπως μπαίνωμε είχεν βρύση. Εκεί όταν επέστρεφε από τις εκτελέσεις σφαγές ο σφαγιάς καπετάν Γλυκός έπλενε το μαχαίρι του και το προσωπόν του και τα χέρια του από τα αίματα. Είχε το θράσος να λέγει στους υπόλοιπους κρατούμενους. «Με γέμισαν αίματα κάτι κοτούλες που έσφαζα.» ενοούσε τις γυναίκες που έσφαξε, τις έλεγε κοτούλες. Στην αρχή τους πρώτους κρατούμενους τους έβγαζαν έξω εις την άπλαν του μοναστηρίου. Τους έβαζαν και άνοιγαν το μνήμα τους μονάχοι τους  οι κρατούμενοι, τους έσφαζαν και έβγαζαν άλλους κρατουμένους και τους έθαβαν. Οι θάφτες άνοιγαν πάλι τάφους, τους έσφαζαν και αυτούς. Εναλλάξ και το αυτό βιολί. Αργότερα όπου άλλαξαν τα πράγματα ο ηγούμενος Βασίλειος άνοιξεν νέο υδραγωγείο, δια να φέρει το νερό στο μοναστήρι. Ο διανυγείς αύλαξ, απέδωσε αρκετούς σκελετούς και σαράντα κρανία (Από το βιβλίο: “Οι μνήμες μου για την πατρίδα” –Σωκράτης Δ. Αγγελόπουλος”-Σελ 276) ]]Γρήγορα όμως λόγω της δυσοσμίας οι κάτοικοι της Φενεού και της Γκούρας, αντιλήφθηκαν το έγκλημα που γινόταν στην περιοχή τους.
Στις 19 Ιουλίου 1944 στο βάραθρο τρύπα της Φενεού Κορινθίας έγιναν οι τελευταίες σφαγές Ελλήνων «αντιδραστικών» εκεί. Έκτοτε εγκαταλείφθηκε το βάραθρο , λόγω ότι παρα-έγινε γνωστός ο τόπος σφαγής και έπρεπε να καταπραϋνθούν οι αντιδράσεις και η κατακραυγή των γύρω κατοίκων.
Μέχρι την παραπάνω ημερομηνία(19-07-1944) ,επειδή από 15-07-1944 είχε ξεκινήσει νέα σοβαρή εκκαθαριστική επιχείρηση των Γερμανών στην κεντρική και δυτική Αργολιδο-Κορινθία (σ.σ. Μερικά χωριά που πέρασαν και λεηλάτησαν οι Γερμανοί τότε ήσαν Λαύκα, Πλατάνι, Σκοτεινή, Καλλιάνι, Μπούζι, Ντούσια, Καλύβια, Γκούρα, Μεστά, Μεσενό, Ευρωστίνη, Πύργος, Κούτσι, Τρίκαλα, Μαψό ,Κουταλά ,Αθίκια επίσης σκότωσαν αδιακρίτως συνολικά περί τα 100 άτομα, όπως τότε συνέλαβαν πολλούς ομήρους τους οποίους έστειλαν στα κάτεργά τους στη Γερμανία) και επέκειτο η «παγανιά» να εξελιχθεί στα μέρη της Φενεού , έπρεπε να εκκενώσουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης ,το οποίο ήταν το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου, με την ονομασία “Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Νεμέας”, περί το 10 χιλ. μακρύτερα του βαράθρου,*(*Μια απόσταση περί των δύο ωρών με τα πόδια, μέσω ενός δύσβατου μονοπατιού) οι «ινστρούχτορες» τότε αποφάσισαν να σφάζουν κάθε  μέρα σχεδόν όσους κρατούμενους είχαν στο στρατόπεδο ,παρά να τους απελευθερώσουν ή να τους μεταφέρουν αλλού. Τότε επίσης έκαναν και εσπευσμένες τελευταία ώρα συλλήψεις και σφαγές ατόμων ,κυρίως από την περιοχή Φενεού για να μην προσφύγουν υποτίθεται τα άτομα αυτά και «συνεργαστούν» με τους Γερμανούς λόγω αντίδρασης στην τρομοκρατίας τους και διότι γνώριζαν-ήσαν μάρτυρες της φρίκης στο Μοναστήρι και στο βάραθρο. Εκτιμάται ότι μόνο από 09 έως 18-19/07/1944 εσφάγησαν πάνω από 180 άτομα στο βάραθρο-τρύπα!
{Το βράδυ της 17 ης Ιουλίου, γιορτή της Αγίας Μαρίνας γέννησε η αδερφή μου ένα αγοράκι. Ένα αγοράκι άτυχο, ορφανούλι. Που δεν το γνώρισε, ούτε γνώρισε το ίδιο πατέρα. Γιατί τη βραδιά που γεννήθηκε ξημερώνοντας διάλεξαν οι κακούργοι να εκτελέσουν τον πατέρα του, τον δάσκαλο του χωριού, Δημήτριο Καπέλλο, (1902-1944) μαζί με όλους σχεδόν τους Φενεάτες. {(Από τα απομνημονεύματα της Άννας Σταματοπούλου -Βιβλίο «ΦΕΝΕΟΣ 1944-Η ΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ»-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ)}

Τα άτομα οδηγούντο , όπως και σε προηγούμενες σφαγές, από το Μοναστήρι κατά ομάδες 10-20-40-50 ατόμων, νύχτα προς το πρωί, δήθεν για ανάκριση στην Ταξιαρχία, και καταυλίζονταν περί τα 180 μέτρα μακριά από το βάραθρο-τρύπα και από εκεί δύο-δύο οδηγούντο στο χείλος της φρίκης του βαράθρου και εσφάζοντο αγρίως.
Με τον ερχομό των Γερμανών 20/07/1944 τα «αντάρτικα» τμήματα και οι κάτοικοι  εξαφανίστηκαν από τα χωριά και κρύφτηκαν στα γύρω βουνά. Οι Γερμανοί αφού σκότωσαν όσους βρήκαν κατά την “παγανιά” τους και όσους είχαν παραμείνει εντός των χωριών και οικισμών και αφού πλιατσικολόγησαν έκαψαν σπίτια, απεχώρησαν μετά μερικές ημέρες, *(*Από την περιοχή ΦΕΝΕΟΥ-ΣΥΜΦΑΛΙΑΣ έφυγαν οι Γερμανοί το βράδυ της 26/07/1944-βλ. βιβλίο Βαζαίου)έχοντας κάνει μεμονωμένες μικρό-συγκρούσεις με τους αντάρτες στην ευρύτερη περιοχή! Την χρονική περίοδο αυτή, μπροστά στην εγκαταλειμμένη «τρύπα» από τους «αντάρτες», βρέθηκε η Άννα Σταματοπούλου με μερικούς άλλους από το κοντινό χωριό Φονιά ή Πανόραμα Φενεού ,που πρόσφατα της είχαν σφάξει οικείους της-τον αδερφό της και άλλους -και η οποία αποτύπωσε την φρίκη ως παρακάτω:
«Τα βράχια γύρω στην Τρύπα γεμάτα πιτσιλιές από φρέσκο αίμα. Στην άκρη του βαράθρου το αίμα είχε κάνει μία παχιά κρούστα! Εκεί κοντά στο σημείο σφαγής, υπήρχαν υπολείμματα από ψωμί, τυρί, αυγά. Όπως φαίνεται, οι δήμιοι έκαναν διάλειμμα και έτρωγαν κάτι για να έχουν δυνάμεις να σφάζουν εκατοντάδες αθώων ανθρώπων.
Έχουμε μαζευτεί όλοι γύρο από την Τρύπα και κοιτάμε μήπως διακρίνουμε κάτι. Ακούσαμε τότε μια δυνατή φωνή να έρχεται από το βάθος του βαράθρου. Νομίζω ακόμη πως την ακούω. Η φωνή ήταν τόσο δυνατή που νόμιζες ότι σειόταν το Κακοβούνι.
Ήταν κάποιος ζωντανός. Τον είχαν κτυπήσει με το γλωσσίδι της καμπάνας του Αγίου Γεωργίου και αυτός ζαλισμένος έπεσε μέσα στο βάραθρο πριν προφτάσουν και τον σφάξουν. Την ώρα που πήγαινε ζαλισμένος να πέσει τον κτυπούσαν μαχαιριές. Τώρα βαριά πληγωμένος ζητούσε την βοήθειά μας. Φώναζε απεγνωσμένα και παρακαλούσε «Βγάλτε με αδέρφια, βγάλτε με! Αδερφός σας είμαι και εγώ. Βγάλτε με να σας ειπώ τι είδαν τα μάτια μου…..
Δεν μπόρεσα να βαστάξω την φρίκη και έπεσα λιπόθυμη………..!Έτρεξα πάλι κοντά στο βάραθρο να ακούσω την φωνή του, να τον αναγνωρίσω… Δεν ήταν όμως ο αδελφός μου…Ήταν κάποιος άλλος δυστυχής από το Άργος, όπως μάθαμε, που ζητούσε βοήθεια.
Φύγαμε έντρομοι χωρίς να μπορέσουμε να του δώσουμε βοήθεια. Ακόμη αισθάνομαι τύψεις. Τρέμαμε από το φόβο των ανταρτών, μήπως κάπου κοντά παραφύλαγαν και μας έπιαναν και τότε θα του κάναμε συντροφιά ζωντανοί στο βάραθρο ή σφαγμένοι….» (Από τα απομνημονεύματα  της Άννας Σταματοπούλου -Βιβλίο «ΦΕΝΕΟΣ 1944-Η ΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ»)

Κατωτέρω παρατίθεται η συγκλονιστική αφήγηση του Βασ. Φιλ. Δωρή (Γεν. 19-10-1919/ αποβ. 5-5-1997), ο οποίος συνελήφθηκε 7-8 Ιουλίου 1944 στο χωριό του, Δούκα Άργους με άλλους και μεταφέρθηκαν για κράτηση στο Στρατόπεδο-Μοναστήρι! Ο Βασίλειος. Φιλ. Δωρής ,χωρίς να ανακριθεί, οδηγείται με άλλους την νύχτα της 9 προς 10-7-1944 ως «αντιδραστικός αμνός», προς σφαγή στο χείλος του βαράθρου, όπου εκεί κατόρθωσε περιπετειωδώς, τελευταία στιγμή να δραπετεύσει από τα αιμοσταγή σκυλιά-σφαγείς του. Ο Βασ. Δωρής είναι ίσως ο μοναδικός που γλύτωσε από την σφαγή στο συγκεκριμένο βάραθρο και γενικότερα από τους λίγους που κατόρθωσαν να διαφύγουν την τελευταία στιγμή από την προ-αποφασισμένη φρικώδη σφαγή. Συγκεκριμένα, καταγόμενοι από  την Αργολιδο-Κορινθία από ερευνά μου, έχει αναφερθεί ότι διέφυγαν την σφαγή, την τελευταία στιγμή, ο αναφερόμενος Βασ. Δωρήςο Παν. Αγγελόπουλος από το Βρούστι Άργους που γλύτωσε της σφαγής ενώ έσκαβε τον τάφο του στο Δούκα Άργους , ο Θωμάς Γιώργας από Μιδέα, που διέφυγε της σφαγής στις Λίμνες, ο Αποστόλης Μπάρλας από την Φρουσούναν που διέφυγε την μάχαιρα του αιμοσταγή Δ. Κούρου στο Τάτσι Άργους και μια γυναίκα από το Γαλατάκι Κορινθίας που διέφυγε της σφαγής στην Στιμάγκα Κορινθίας.
Η συγκλονιστική αφήγηση του Βασ. Δωρή έχει καταγραφεί από τον αδερφό του Ευάγγελο το 1945 και αποτυπώθηκε στο βιβλίο «ΑΠΑΝΤΑ-ΕΥΑΓ. ΦΙΛ. ΔΩΡΗ- ΑΘΗΝΑ 2008».Σε αυτή την δραματική αφήγηση αναφέρονται ονόματα και γεγονότα στον χρόνο και στον χώρο που συνέβηκαν.
Μετά το παρατιθέμενο και επιμεληθέν απ΄εμού ψηφιακά κείμενο της αφήγησης του Βασ. Δωρή, παρατίθενται και άλλων  αναφορές, για την περιπέτεια αυτή, με περισσότερες πληροφορίες, όπως αποτυπώνονται και επιπρόσθετες αναφορές, σημειώσεις, αποσαφηνίσεις μου, ειδικότερα περί της αφηγήσεως του Βασ. Δωρή αλλά και γενικότερα για το «πογκρόμ» τρομοκρατίας, φρίκης, , σφαγών που έγινε στην Αργολιδο-Κορινθία κυρίως το καλοκαίρι του 1944.*(*Η Άννα Σταματοπούλου ,από το χωριό Φονιά -Πανόραμα Φενεού  στα απομνημονεύματα της  -Βιβλίο «ΦΕΝΕΟΣ 1944-Η ΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ»-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ αναφέρει περιληπτικά και την περιπέτεια του Β. Δωρή , φαίνεται διαδόθηκε και έκανε εντύπωση τότε στην περιφέρεια!).
Ευχαριστίες στην αγαπητή Ελληνίδα, θυγατέρα του Βασ. Δωρή, την Ευφροσύνη για την παραχώρηση του βιβλίου με την αφήγηση του πατρός της , όπως και για τις επιπλέον πληροφορίες και αποσαφηνίσεις που μου εμπιστεύτηκε!

Η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΑΘΡΟΥ ΤΗΣ ΦΕΝΕΟΥ
(ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΑΦΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ)


7 Ιουλίου 1944. Ήταν ημέρα Παρασκευή, όταν δύο αντάρται του Ε.Λ.Α.Σ. ήλθαν εις το σπίτι μας εις το Δούκα του Άργους, και εζήτησαν κατόπιν διαταγής του καπετάν Γραβιά(Ανδ. Φρούσιου εκ Νεμέας)Α΄ Γραμματέως του Κ.Κ. επαρχίας Άργους, εδρεύοντος εις το χωρίον Εξοχή, το αδερφό μου Σωτήριον και τον γαμβρόν μου Γεώργιον Διαμαντήν. Τους θέλει, μας είπαν, ο Γραβιάς, δια μίαν ανάκρισιν. Το κλητήριον αυτό του Γραβιά σαν να μας έβαλε εις υποψίαν και ανησυχήσαμε κάπως, πράγμα που το αντελήφθησαν και αυτά τα σκυλιά οι αντάρται και επιχείρησαν να μας καθησυχάσουν, λέγοντας μας, ότι δεν συμβαίνει τίποτε: απλώς θα έχη να μας ερωτήση, κάτι ο καπετάνιος. Και έτσι με τον ευγενέστερον τρόπον επήραν τους δύο.
Εγώ όμως, βλέπων τους αδερφούς μου να φεύγουν καθ΄ ον τρόπον και τόσοι άλλοι, οι οποίοι δεν ξαναγύρισαν, έβαλα εμέσως το κακό στο νού μου και άρχισα ν΄ ανησυχώ και δια τον εαυτόν μου. Πράγματι δε την επομένην, Σάββατον πρωϊ πρωί, εδέχθην την επίσκεψην ενός αντάρτου του Φρουραρχείου του χωριού μου, ονόματι Μήτσος, Βουλγαρικής καταγωγής και δύο άλλων απεσταλμένων επίσης του Γραβιά, οι οποίοι μου εδήλωσαν, ότι έχουν διαταγήν, να με συνοδεύσουν μέχρι την Εξοχήν, δια να συμπληρώσω την ανάκρισιν των άλλων δύο αδερφών μου. Αμέσως εκατάλαβα τους σκοπούς, διότι εγνώριζα καλά τας κομμουνιστικάς δολιότητας και από νούν μου επερνούσαν διάφορες σκέψεις φοβερές δε εικόνες επλημμύριζαν την φαντασίαν μου. Εσκέφθην προς στιγμήν, να μην υπακούσω και να τους φύγω, διότι όπως είπα, τας συλλήψεις διενήργουν με δόλον και τεχνάσματα και ως εκ τούτου δεν εφαίνοντο και τόσον αυστηροί, αλλά ενελογίσθην τας συνεπείας δια τους λοιπούς οικείους μου και ιδίως διά τους δύο πρώτους, οι οποίοι θα με εθεώρουν υπεύθυνον της σφαγής των που θα εγίνετο οπωσδήποτε. Εζύγησα τα πράγματα και τους ηκολούθησα. Με ωδήγησαν εις
Σελ. 161

το χωρίον Εξοχή και με έκλεισαν εις την εκκλησίαν-κρατητήριον, όπου ήσαν και άλλοι πολλοί κρατούμενοι από τα πέριξ χωριά, καθώς και ο αδελφός μου με τον γαμβρόν μου. Τους ηρώτησα, εάν τους παρουσίασαν στον Γραβιάν και μου είπαν όχι, πράγμα βέβαια που δεν μου έκανε εντύπωσιν, διότι εγνώριζα ότι δεν πρόκειται περί ανακρίσεως. Είχα ιδεί τόσους και τόσους να περνούν προς τα βουνά, δια να ανακριθούν, οι οποίοι τώρα δεν υπήρχαν πλέον στη ζωή. Μόνον ο αδερφός μου και ιδίως ο γαμβρός μου δεν ήθελαν να καταλάβουν! Ενόμιζαν οι δυστυχείς, ότι αυτό το κάθαρμα ο Γραβιάς, που είχε κοιμηθή πολλές φορές στο έρημο το σπίτι μας, δεν ήτο δυνατόν να μας κάνη κακό. Τα φίδια όμως, και τοιούτος είναι όλος ο κομμουνιστικός υπόκοσμος, δεν πιάνονται φίλοι.
Εμείναμε κλεισμένοι στην εκκλησία, περιμένοντας τι θα γίνη, όταν περί το μεσημέρι εκάλεσαν ονομαστικώς 11, μεταξύ των οποίων και εμάς τους τρείς, τον Κωνστ. Τσέλιον από τα Τσιπιανά, τον Παπασωτηρίου από την Νεμέαν και έξι γυναίκες. Με τρόμον και αγωνίαν επεριμέναμε, να ιδώμεν τι θα μας κάνουν. Είχα το φόβο της εκτελέσεως, διότι την περασμένη νύχτα κατά τον ίδιον τρόπο επήραν τρείς Νεμεάτες, τους οποίους «έφαγαν τα ρέμματα». Εγνωρίζαμε άλλωστε, ότι η Εξοχή είναι το μεγαλύτερο σφαγείον. Εκεί είχαν σφαγή ο ιατρός Αθ. Καρράς, η σύζυγός του Αγγελική, ο Ιωάννης Μητάς, ο ιερεύς Παπαγεωργίου με την κόρη του και πλήθος άλλων αθώων Ελλήνων. Αλλά εμάς μας έβαλαν εμπρός διά την Ταξιαρχίαν, όπου θα ανακριθούμε και θα μας αφήσουν ελευθέρους. Μας παρέλαβον τρία πρωτοπαλλήκαρα της Ο.Π.Λ.Α.: ο Θύμιος από το Κριεκούκι της Αττικής και δύο άλλοι από το χωρίον της ορεινής Κορινθίας Γκιόζα. Εις τον Θύμιον ενεχύρισε προσωπικώς ο Γραβιάς κλειστόν έγγραφον δια τον δήθεν Ταξίαρχον με την προφορικήν διαταγήν να μας πάη μέχρι τέρμα και να γυρίση. Αυτό δε το κτήνος ο Γραβιάς, όταν φεύγαμε μας είπε τα εξής με τερατώδη ειρωνίαν: «άντε παιδιά, είσαστε τυχεροί, που θα πάμε στην ταξιαρχία, είναι καλός ο Ταξίαρχος και θα σας απολύση όλους»! πράγματι δε με τα ενθαρρυντικά αυτά λόγια των κακούργων επήραμε θάρρος. Εμένα όμως με έτρωγαν τα φίδια, είτε διότι ήταν τυχερό μου να ζήσω, είτε διότι εγνώριζα καλύτερα από τους άλλους την κομμουνιστικήν θηριωδίαν. Διότι και άλλην φοράν, όταν διέλυσαν την αντάρτικην ομάδα των Εθνικιστών του όρους
Σελ. 162

Φαρμακά Άργους, εις την οποίαν υπηρετούσα ως αντάρτης, θα με εξετέλουν με το ξύλο εις την Εκκλησίαν του χωρίου «Κεφαλόβρυσον», αλλά με έσωσε το χωριό με την επέμβασίν του. Και διότι με είχαν στο μάτι εξ αιτίας της αντιρήσεως μου να καταταγώ αντάρτης εις τον δολοφονικόν στρατόν των. Μας εγνώριζαν επίσης καλά όλους, ότι δεν τους συμπαθούσαμε και ότι είμεθα εθνικών φρονημάτων, συνεργαζόμενοι στενώς με την Αγγλικήν αποστολήν. Όλα λοιπόν αυτά τα γεγονότα με έπειθον, ότι μας πηγαίνουν για μαχαίρι. Εις μάτην όμως προσεπάθουν να πείσω και τον αδερφόν μου και τον γαμβρόν μου. Εκείνοι δεν ήθελαν να πιστεύσουν τα τραγικά, που μας επερίμεναν. Μάλιστα ο γαμβρός μου έλεγε, ότι στην Ταξιαρχία θα εύρουμε τόσους γνωστούς αξιωματικούς από την ομάδα των εθνικιστών και οι οποίοι προσεχώρησαν στον Ε.Λ.Α.Σ, ιδιαιτέρως τον αρχηγόν Ταγμ/χην Βαζαίον, αυτόν τον αρχιπροδότην, που κρατείται τώρα εις τας φυλακάς Κορίνθου. Δι΄ αυτό, ενώ μας έτυχαν καθ΄ οδόν πολλές ευκαιρίες -και να τους σκοτώσουμε ακόμη- δεν τας εξεμεταλλεύθημεν. Εξαιρέσει μόνον μιάς γυναίκας από την Νεμέαν ονόματι Ευσταθίου, η οποία έβλεπε το δίκοπο μαχαίρι του Θύμιου και την έπιανε ρίγος, οι άλλοι ήσαν αισιόδοξοι. Δεν θα ξεχάσω δε τον Τσέλιον ο οποίος εις όλον τον δρόμον ετραγουδούσε με όλη την λεβεντιά, που διακρίνει τους Τσιπιανίτες. Που να ήξευρε ο άμοιρος, ότι δια να μεταβή από το χωριό του εις το γειτονικό χωριό Νεοχώριον, δια ν΄ ανταλλάξη πατάτες με βούτυρον, έπρεπε, σύμφωνα με τους κομμουνιστικούς νόμους, να έχη άδειαν από την Ν.Κ.Β.Δ., άλλως θα υποστή την ποινήν του θανάτου. Αυτό θα πη Λαοκρατία, διά την οποίαν τότε τόσον λαύρως διεκήρυσσον, αυτό είναι δημοκρατία διά την οποίαν τώρα «τα δίνουν όλα» οι οπαδοί της. Και έτσι με την νύχτα, διά να φθάσωμε εις το Μοναστήρι-στρατόπεδον επί των υπωρειών του Χελμού, το οποίον απέχει μίαν ώραν από το χωρίον Καλύβια της Φενεού εις την δυτικήν Κορινθίαν, εις τας 7 το βράδυ. Εκεί ηύραμε και άλλους γνωστούς, τον βαλκανιονίκην ιατρόν Πετρόπουλον, τον συγχωριανόν μας Γεωργ. Καπετάνον, τον εκ Νεμέας ιατρόν Τομαράν και πολλούς άλλους πάσης ηλικίας και φύλλου, ιδίως γυναίκες και μικρά παιδιά από το Βαλτέτσι της Τριπόλεως, καθώς και άλλους από Νεμέαν, Βόχαν, Ακράταν κ.λ.π. Επίσης εκεί μας συνάντησε και ένας δικηγόρος από το Άργος, ο οποίος προσεποείτο τον κρατούμενον. Αλλά
Σελ. 163

αυτό ήτο ψέμα, διότι ήτο μεγάλος κομμουνιστής και ήτο ελεύθερος εις το στρατόπεδον και εγνώριζε τα συμβαίνοντα εκεί. Μάλιστα τον ηρώτησα, εάν είδε τους εκ Λυρκείας φίλους μου Γεωργ. Χονδρόπουλον, καθηγητήν Καπετανόπολον, Γεωργ. Παπαγεωργίου και Αντ. Νάσσην και μου είπε ότι επήγαν στην Ταξιαρχίαν προ τριών ημερών. Δυστυχώς ο εκκληματίας αυτός είναι ελεύθερος και αγορεύει υπέρ των συντρόφων του εις τα Δικαστήρια.
Μας έκλεισαν όλους εις τα υπόγεια του Μοναστηριού, όπου εκρατούντο πάρα πολλοί. Η κατάστασις εκεί μέσα ήτο άθλια: ψείρα, κακό… Ερωτήσαμε τους άλλους τι γίνεται και μας είπαν, ότι κάθε βράδυ διώχνουν δέκα είκοσι δια την Ταξιαρχίαν, ενώ εν τω μεταξύ έφερναν άλλους. Φαίνεται, ότι δεν εκαταλάβαιναν όλοι τα συμβαίνοντα, διότι τα κατάφερναν οι φύλακες τόσον καλά και μυστικά, που δεν ημπορούσες να καταλάβης. Δεν θα ξεχάσω δε την νύχτα εκείνην της 9ης προς την 10ην Ιουλίου, που περάσαμε στα υπόγεια του Μοναστηρίου καπνίζοντες τσάϊ ξερό, δια να μας περνά η πίκρα. Είμαστε τελείως νηστικοί από δύο ημερών.
Εις τας δύο την νύκτα ήλθαν οι φύλακες-δήμιοι κάποιος Δασκαλόπουλος από το Κακούρι της Μαντινείας και ένας Οικονομόπουλος από τα Καλύβια και εφώναξαν 20 ονόματα, μεταξύ των οποίων και εμένα, τον αδερφόν μου Σωτήριον, τον γαμβρόν μου Διαμαντήν, τον Πετρόπουλον, τον Καπετάνιον, την Νεμεάτισσαν Ευσταθίου και άλλους από την Ακράταν και την Κορινθίαν. Ακολούθως μας παρουσίασαν εις κάποιον αξιωματικόν, ο οποίος μας εδιάβασε μίαν αναφοράν με τας υπογραφάς μερικών συγχωριανών μας κομμουνιστών και άλλων κομμουνιστών-στελεχών της περιφερείας μας, του βουλευτού της Π.Ε.Ε.Α., του αρχηγού του εφεδρικού ΕΛΑΣ, του περιφερειακού καθοδηγητού και στο κάτω μέρος φαρδειά πλατειά του Γραβιά, διά της οποίας κατηγορούμεθα ως αντιδραστικοί, διότι διατελέσαμεν εθνικισταί αντάρται, διότι συνεργαζόμεθα  με τους Άγγλους και τα τοιαύτα. Μας διαβεβαίωσεν όμως κυνικώτατα το κάθαρμα αυτό, ότι στον Ταξίαρχο που θα πάμε, θα απολογηθούμε και θα μας απολύσουν, διότι δεν είναι βαρειά η κατηγορία μας. Μετά ταύτα μας ωδήγησαν εις την πύλην του Μοναστηρίου, όπου ένας αγροφύλαξ από τα Καλύβια, ο Νικήτας Σαρματζής, μας έδεσε οπισθάγκωνα έναν, έναν, ενώ ένας άλλος ο Βλάσσης Πρόβος από το Μούλκι, μας εφρούρει κρατών προτεταμένον αυτόματον. Εις ερώτησίν μας, διατί μας δένουν μας
Σελ. 164

απήντησεν: «μη φοβόσαστε παιδιά, επειδή είναι μακρυά η Ταξιαρχία, σας δένουμε όσο είναι νύχτα, δια να μην φύγη κανείς και βρούμε το μπελά μας, άμα φωτίση θα σας λύσουμε». Και έτσι τα ανθρωπόμορφα τέρατα μας έσυραν στο σφαγείον σαν αρνιά.
Μας διέταξαν να βαδίσουμε. Είμεθα 20, εκείνοι δε 7 από τους οποίους εγνώριζα τον Δασκαλόπουλον, τον Οικονομόπουλον, τον Σαρματζήν και τον Πρόβον. Οι άλλοι τρείς σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά ήσαν κάποιος Αντώνης(καπετάν κεραυνός) και κάποιος Κωνστ. Γλυκός από το Στόμιον της Κορινθίας. Επήραμε τον δρόμον προς Καλύβια. Εβαδίζαμε σιγά σιγά, διότι είμεθα δεμένοι και ήταν νύκτα. Επεράσαμε νύχτα ακόμη το ποτάμι που τρέχει στους πρόποδας του Χελμού και ξημερώνοντας ανεβαίναμε τον ανήφορο προς το Κακκοβούνι. Εκάναμε πολλές στάσεις διότι είμεθα κουρασμένοι και τελείως νηστικοί. Μερικοί από εμάς το είχαν καταλάβει, ότι μας πηγαίνουν για εκτέλεσι, εγώ δε το έλεγα καθαρά, ότι δεν έχουμε ελπίδα. Μάλιστα όταν εκάναμε στάση επρόσεχα, μήπως μας βάλουν με τα αυτόματα. Ας σημειωθή, ότι δεν μας έλυσαν, όταν εφώτισε απ΄ αυτό δε άρχισαν να υποψιάζωνται όλοι. Αυτά τα σκυλιά όμως έδιναν θάρρος και αυτό βέβαια, δια να βαδίζωμε γρήγορα, δια να γυρίσουν εκείνοι πίσω. Δεν εδίναμε όμως σημασίαν στα λόγια των, εγώ δε προσπαθούσα να λυθώ δια να τους φύγω. Πράγματι το έβαλα βαθειά στο μυαλό μου, ότι πρέπει να κάμω το παν. Επρόκειτο περί ζωής ή θανάτου. Γι΄ αυτό επίεζα συνεχώς τα χέρια μου και σε λίγο κατόρθωσα ν΄ απαλλαγώ από το σχοινί που με είχαν δέσει. Έκρυβα όμως τα χέρια μου κρατώντας τα οπίσω σκεπασμένα με το σακκάκι μου, και ανεζήτουν ευκαιρίαν να φύγω. Ο αδελφός μου με είδε, ότι είχα λυθεί και προσπαθούσε να λυθή και εκείνος, ενώ ο γαμβρός μου δεν ήθελε να πιστεύση, ότι μας πηγαίνουν για εκτέλεση και μας συνεβούλευε να μην φύγουμε, διότι θα ήταν χειρότερα. Με είδαν όμως πριν προφθάσω να το βάλω στα πόδια και με έδεσαν σφιχτότερα και με επρόσεχαν. Τότε πλέον τα έχασα. Ενόμιζα ότι δευτέρα φορά δεν θα μπορέσω να λυθώ, δια να φύγω όπως όπως. Το προσωπό μου είχε γίνει χλωμό και εις μάτην προσπαθούσα να αποδιώξω τον νούν μου από την φρίκην του θανάτου. Όταν αντίκριζα το τεράστιο μαχαίρι, που ήταν κρεμασμένο στη μέση του Θύμιου, με έπιανε ρίγος. Έρριχνα μια ματιά προς τα οπίσω, στα βουνά που περάσαμε, που δεν θα τα ξανάβλεπα και μ΄ έπιανε κρύος ιδρώς.
Σελ. 165

Ενθυμόμουνα το σπίτι μου, τον μικρόν μου αδερφόν Νίκον, ο οποίος δυστυχώς δεν είχε καλυτέραν από τον Σωτήρην τύχην. Εσκεπτόμουν τα νιάτα μου και την ζωήν μου, που θα την έχανα χωρίς να βλάψω κανένα, τα λόγια των Άγγλων της αποστολής λοχαγών Κέλλα και Φρέϊζερ, που μου έλεγαν, ότι θα με πάρουν Αγγλία, όταν λήξη ο πόλεμος και οι οποίοι τώρα σαπίζουν μαζί με τους ιδικούς μας εις το Κακκοβούνι. Μου εφαίνετο σαν νύχτα, διότι τα μάτια μου είχαν θολώσει. Η αγριότης της φύσεως, η ερημιά, η χαράδρα με τρόμαζαν. Σμήνη από κοράκια επετούσαν επάνω από την χαράδρα, ενώ η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη μυίγες. Ο αδερφός μου προσπαθών να τις αποδιώξη, διότι δεν μπορούσε να τις υποφέρη, ετίναζε το κεφάλι του συνεχώς. Από όλους έβγαιναν βαθείς αναστεναγμοί. Υπό τας συνθήκας αυτάς, ενώ ο ήλιος του Ιουλίου άρχισε να καίη, διότι είχε φθάσει εννέα η ώρα, αναβαίναμε τον ανήφορον του μαρτυρίου. Σε μια στιγμή όμως, ενώ εβαδίζαμε και φαίνεται ασυναισθήτως επίεζα τα χέρια μου, κατάλαβα ότι μπορούσα να λυθώ πάλιν. Το κατόρθωσα να λυθώ, που και τώρα ακόμη μου φαίνεται απίστευτον. Αλλά η Παναγία, που την μελετούσα σ΄ όλον τον δρόμο, μου έδωσε δύναμιν. Ήδη ήμουν έτοιμος να σαλτάρω στον κατήφορο, αλλά αυτά τα παλιόσκυλα με παρακολουθούσαν. Πάντως το είχα πάρει απόφασιν να φύγω οπωσδήποτε και ας με σκότωναν με σφαίρα. Ήταν προτιμότερη η σφαίρα από το μαχαίρι. Έδωσα θάρρος και εις τον αδερφόν μου και του είπα να επιχειρήση να λυθή, δια να φύγουμε μαζί, οπότε ήταν ευκολότερον, διότι θα τους εδημιουργούσαμε σύγχυσιν και ποιος ξεύρει, εάν είχαν τύχην και μερικοί άλλοι, αλλά εκείνος μου απήντησε με πνιγμένη φωνή ότι είναι σφιχτά δεμένος. «Φύγε, μου λέγει, Βασίλη, να προλάβης τον Νίκον, γιατί και εκείνον θα τον πάρουνε, και να πής τα μαντάτα μας». Ηπόρησα πως με τόσο θάρρος μου εμίλησε ο αδελφός μου, διότι τα μάτια του επέταξαν φωτιές. Ήταν φαίνεται οι τελευταίες αναλαμπές του.
Αίφνης και ενώ ψιθυρίζαμε τα τελευταία λόγια με τον αδελφόν μου, μας διέταξαν να σταματήσωμε. Είχαμε φθάσει εις την κορυφήν του Κοκκοβουνίου. Τότε εμείς όλοι εκαθήσαμε χάμω, κάθιδροι όπως είμαστε σαν τα θολωμένα ψάρια. Δύο δήμιοι, ο Θύμιος και ο Σαρματζής φέροντες μαζί των και ένα αυτόματον, άλλαξαν πορείαν στρέψαντες μάλλον προς τα οπίσω. Αμέσως κατάλαβα ότι κάπου εκεί κοντά θα γίνη το πανηγύρι. Δρόμος δεν διακρίνετο διά
Σελ. 166

να νομίση κανείς ότι εκεί κοντά είναι καταυλισμός και μάλιστα Ταξιαρχίας. Άρχισαν να παίρνουν δύο-δύο με την δικαιολογίαν, ότι θα ανακριθούν και θα γυρίσουν για να πάνε άλλοι και ούτω καθεξής, μέχρις ότου τελειώσουν όλοι. Ο αδελφός μου, ο οποίος παραδόξως, όπως είπα, είχε πάρει θάρρος, βλέπων τα πράγματα, ερώτησε έναν από τους Φρουρούς μας: «συναγωνιστήν εδώ ούτε δρόμο βλέπουμε, ούτε Ταξιαρχία, σαν να μας μυρίζη μαχαίρι». Εκείνος δε απάντησε: «μη φοβόσαστε παιδιά, εδώ είναι γκοτζάμου Ταξιαρχία, θα πάρετε και συσσίτιο»!. Εγώ όμως προσπαθούσα να εύρω την κατάλληλην ευκαιρία να φύγω. Το είχα πάρει απόφαση να τους φύγω, σαν τον Αποστόλην Μπάρλαν από την Φρουσούναν και τον ανάπηρον Παν. Αγγελόπουλον από το Βρούσι της Επαρχίας μας, όπως και το κατάφερα, αλλά υπό συνθήκας δυσμενεστέρας από εκείνους. Γι΄ αυτό είχαμε μείνει σκοπίμως τελευταίοι από όλη τη παρέα μας. Μόνον ο ιατρός Πετρόπουλος είχε προπορευθή. Ήταν ο μακαρίτης ανυπόμονος και επήγε πρώτος, φαίνεται από τη συνήθεια να έρχεται και εις τους αγώνας, που έδωσε στη Σόφια και στο Βελιγράδι πρώτος. Εδώ όμως οι ομοεθνείς συναγωνισταί τον έριξαν εις τον πάτο του βαράθρου. Ο γαμβρός μου με τον συγχωριανόν μας Γεωργ. Καπετάνιον ήσαν όπισθεν μας και εκάθηντο αμίλητοι, διότι ο τόσον αισιόδοξος γαμβρός μου επίστεψε πλέον, ότι δεν ξαναβλέπει τα παιδιά του, αφού δεν έβλεπε να ξαναγυρίζη κανείς από τους πρώτους.
Ήλθε και η σειρά εμένα και του αδερφού μου, ο οποίος ετέθη πρώτος. Μόλις δε απεμακρύνθημεν ολίγον και δεν εφαινόμεθα από τους εναπομείναντας, μας έβαλαν τα πιστόλια εις το κορμί και μας διέταζαν απειλητικά να προχωρήσουμε. Τότε εγώ τους λέω «βρέ συναγωνισταί γιατί μας σκοτώνετε, τι σας εκάναμε; Ανακρίνετέ μας, τουλάχιστον». Εκείνος αντί απαντήσεως μου εβλασφήμησε τα θεία και μου έδωσε μερικά κτυπήματα εις το κορμί με κλάρα ελάτου που κρατούσε για να στηρίζεται, διότι το μέρος ήτο απόκρημνον. Εσκέφθην αμέσως να το βάλω στα πόδια, διότι, όπως είπα, ήμουν λυμένος και έκρυβα τα χέρια μου κάτω από το σακκάκι, αλλά υπήρχε φόβος να σκοτωθώ εις τους βράχους. Έσφιγγα την καρδιά μου κι έριχνα το βλέμμα μου παντού, ο δε αδελφός μου ήταν πράσινος από το φόβο του. Εβαδίσαμε 50-60 μέτρα ακόμη και επήραμε τον κατήφορο προς την χαράδρα, όταν σε μια στιγμή ακούω τον αδελφόν μου να φωνάζη με απελπισίαν :
Σελ. 167

 «αααχ νειάτα μου, σπιτάκι μου, αντίο κόσμε!!!!» (ήτο ηλικίας 27 ετών άγαμος). Φαίνεται ο δυστυχισμένος αντίκρυσε το σφαγείον, διότι και εγώ αμέσως με ένα βλέμμα προς τη χαράδρα, είδα τους δύο δημίους τον Θύμιον και τον Σαρματζήν ακουμπισμένους εις ένα έλατον με τα μανίκια ανασκουμπωμένα και εκάπνιζαν!! Τι αποκτήνωσις Θεέ μου!! Κατά γης δε δύο ανθρώπινα κεφάλια νωπά και πιο πέρα άλλα δύο. Όλο δε το έμπροσθεν των έδαφος κατακόκκινο από τα αίματα. Σώματα δεν είδα διότι, όπως κατάλαβα καθώς και εκ των σχετικών ανταποκρίσεων αποδεικνύεται, τα σώματα τα έριχναν αμέσως εις την τρύπαν, τα δε κεφάλια τα έριχναν, όταν εμαζεύοντο πολλά, δια να μη σκύβουν και τους πονέση η μέση! Από εκείνην τη στιγμή έπαυσα να αισθάνομαι. Το αίμα μου είχε ανέβει στο κεφάλι και το πρόσωπό μου είχε αγριέψει. Αμέσως με μια υπεράνθρωπη δύναμη, που μόνο η Παναγία μπορούσε να μου δώση, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω τι έκανα, ετίναξα αστραπιαίως μια δυνατή γροθιά εις το πρόσωπον του συνοδού μου και ερρίφθην στον κατήφορον. Είναι δε τόσον απότομος ο κατήφορος, ώστε ερρίφθην σχεδόν εις το κενόν, το οποίον δεν έλαβα υπ΄ όψει. Πάλη μεταξύ ζωής ή θανάτου! Οι δήμιοι με απεχαιρέτησαν με μερικές πιστολιές και δύο ρυπάς αυτομάτου όπλου και με τη φράσιν «άστε τον, δεν πειράζει, ένας λιγότερος». Το τι έπαθε ο αδελφός μου μετά ταύτα μόνον ο Θεός ξεύρει και θα τους τιμωρήση. Εγώ μόνον, όταν αργότερα συνήλθα, ενόμισα (σαν όνειρο) ότι άκουσα ένα μούγκρισμα του αδελφού μου. Ο γαμβρός μου και ο Γεώργιος Καπετάνιος δεν αποκλείεται να κατάλαβαν, ότι κάποιος από τα δύο αδέλφια έφυγε και ποιος ξεύρει τι τους είπαν αυτά τα βρωμόσκυλα ή τι θα έπαθαν και εκείνοι βασανιζόμενοι. Εγώ έτρεχα με τόσην ταχύτητα, που απορώ, πως δεν έγινα χαλκομανία στα πυκνότατα έλατα.  Το μόνον που έπαθα είναι, ότι έπεσα μέσα εις ένα θάμνον και έσπασα το αριστερό μου χέρι. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να σηκωθώ και να συνεχίσω τον δρόμον μου. Απεμακρύνθην αρκετά από το σφαγείον και τότε κατάλαβα ότι ζώ. Και διά να χάσουν τα ίχνη μου, διότι ενόμιζα ότι με κυνηγούν, έστρεψα πάλιν προς το βουνό, επειδή θα έμπαινα στα χωράφια και θα με έβλεπαν οπότε αλλοίμονό μου! Δεν εστενοχωρούντο βέβαια, που θα γλύτωνε ένας Έλλην, αφού θα εσκότωναν πολλούς συγγενείς μου εις εκδίκησιν, όσον θα επληροφορείτο ο κόσμος τα φρικτά εγκλήματά των
Σελ. 168

και θα εδυσφημείτο ο αγώνας των. Αφού εβεβαιώθην, ότι με είχαν χάσει πλέον και είχα γλυτώσει από τα νύχια της ΟΠΛΑ εμπήκα μέσα εις ένα φουντωτόν κέδρον, διά να συνέλθω.
         Η καρδιά μου εκτυπούσε δυνατά, ενώ ο ιδρώς έτρεχε ποταμηδόν. Έκανα τον Σταυρόν μου πολλές φορές και συνησθάνθην τι είχε συμβή. Εθυμήθηκα τον αδελφόν μου, τον γαμβρόν μου, που εσφάγησαν και μερικά δάκρυα πόνου έβρεξαν το προσωπόν μου. Έβλεπα τον κάμπο της Φενεού, που είχα περάσει την προηγουμένην, την Τζήρια και τα βουνά της Γκούρας, που όλα ήσαν ένα κομμάτι Ελλάδα και μου εφαίνοντο σαν λυπημένα για το κακό που γίνεται γύρο των. Έβλεπα με τη φαντασία μου τον μικρόν αδελφόν μου Νίκον και ήθελα να κάμω φτερά και να τον γλιτώσω από την σφαγήν, διότι θα εξεδικούντο μέχρι 4ης γενεάς όπως ήταν το πρόγραμμά των.
          Έμεινα εκεί μέχρις ότου ενύχτωσε, οπότε άρχισα να βαδίζω μέσα σε ένα δάσος άγνωστο, άγριο, ξυπόλητος, διότι τα υποδήματά μου έμειναν εκεί που έπεσα, τραυματισμένος στα χέρια και τα πόδια. Από ενωρίς είχα επισημάνει τον τόπο και είχα σχεδιάσει την πορείαν μου που θα ακολουθήσω, δια να φθάσω στο Δούκα το ταχύτερον με οδηγόν τα άστρα του ουρανού. Ευτυχώς που στο δρόμο μου ηύρα ένα καλύβι, όπου έμενε μια γυναικούλα. Την είχα διακρίνει από το παρατηρητήριό μου και μόλις ενύκτωσε επλησίασσα, για να της ζητήσω ολίγο νερό, διότι είχα σκάσει από την δίψα. Η καλή αυτή γυναικούλα, η οποία ονομάζεται Δήμητρα Θανασενάρη και κατοικεί εις το χωρίον «Καλύβια» της Φενεού και εις την οποία εκφράζω δημοσία τας ευχαριστίας μου, μου πρόσφερε άφθονο νερό με ένα τουλούμι κατσικίσιο, ψωμί και προ πάντων με ωδήγησε από πού θα περάσω και πως θα βαδίσω, διά να μην με πιάσουν, διότι αυτά τα σκυλιά είχαν φαγωθή να με συλλάβουν. Με τις καμπάνες και τα τηλέφωνα είχαν κινητοποήσει τα φυλάκιά των. Εν πάση περιπτώσει, βαδίζων όλο νύχτα από βουνό σε βουνό έφτασα μετά 4ήμερον πορείαν εις το χωρίον Κεφαλόβρυσον.
          Ο σκοπός μου ήτο να σώσω τον μικρόν μου αδερφόν Νίκον. Δυστυχώς λόγω της αφαντάστου τρομοκρατίας και η οποία ενετάθη μετά την φυγήν μου, ιδίως μεταξύ των συγγενών μου, λόγω του απειλουμένου αφανισμού του συγγενολογίου μου, ο κόσμος δεν με εξυπηρέτησε. Έστειλα ένα συγγενή μου τον Ανδρέαν Κωστάκην εις το Δούκα δια να πλησιάση τον αδελφόν μου, και
Σελ. 169

αφού του ανακοινώσει τα θλιβερά συμβάντα, να τον πείση παντί τρόπω να φύγη και να έλθη εις αντάμωσίν μου, αφου εγκαταλείψη τα πάντα. Ατυχώς όμως ο δειλός αυτός συγγενής μου εφοβήθη να εισέλθη εις το χωρίον Δούκα, διότι έμενον εκεί αντάρται! Και έτσι εγύρισε άπρακτος, δια να μου προσφέρη και εν ακόμη ποτήριον πίκρας. Δεν είχα όμως εξαντλήσει όλας τας ελπίδας. Εσκέφθην να διαθέσω τότε τα υπολείμματα των δυνάμεών μου και να επιχειρήσω  το τόλμημα να πλησιάσω τον αδελφόν μου, μόνος μου, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Δι΄ αυτό την ερχομένην νύκτα έφθασα εις Δούκα. Ήτο όμως πλέον αργά. Ο Νίκος εκρατείτο εις το Φρουραρχείον, τα πρόβατά μας, τα ζώα μας και όλα τα έμψυχα ήσαν συγκεντρωμένα εις την αυλήν του σπιτιού μας. Άλλος καταπέλτης μου ήλθε τότε. Εσκέφθην να επιχειρήσω κανένα παράτολμον πράγμα, να παίξω όλα για όλα, αλλά ήμουν σωματικόν ράκος, όπως αναφέρω ανωτέρω, και δεν είχα στα χέρια μου τίποτα. Εμηχανεύθην το παν αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η τελευταία μου προσπάθεια ήτο να κτυπήσω την πόρτα ενός ομωνύμου εξαδέλφου μου (το έσχατον μέσον), αλλ΄ εκείνος με αντίκρυσε με τρόπον, διότι είχε πληροφορηθή τα συμβάντα και υπήρχε άμεσος φόβος να το πάρη η μπόρα και αυτόν και  με απέπεμψε. Και έτσι επήρα την απόφασιν, ότι ο Νίκος (ήτο 19 ετών) θα ακολουθήση τον δρόμον του Σωτήρη.
          Με θλιμμένην καρδιά, απογοητευμένος απεμακρυνόμην από το Δούκα, διότι υπήρχε φόβος να γίνω αντιληπτός από καμμιά περίπολο ή να με αναγνωρίση κανείς από την εντόπιαν κομμουνιστικήν οργάνωσιν και η οποία μας παρέδωσε στους αντάρτας. Εκρύφτηκα εις το απέναντι βουνό Μελιδόνι και ανέμενα να ιδώ τι θα γίνη. Πράγματι πρωί πρωί εκάλεσαν όλο το χωριό με την καμπάνα, δια να φέρουν τα ζώα των, προκειμένου να λεηλατήσουν το σπίτι μας. Και έτσι διήρπαξαν τα υπάρχοντά μας μέχρι βελόνας, τους μόχθους πεντηκονταετούς ζωής των γονέων μας, επήραν τα 75 πρόβατα που είχαμε, έβαλαν εμπρός τον τελευταίον βλαστόν του Φιλλίππου Δωρή, τον οδυρόμενον Νίκον, αφού άφησαν οπίσω στο πασίγνωστο χάνι του Γεροφίλιππα τους τέσσαρας τοίχους. Εκφράζομαι δε με αγανάκτησιν κατά των δύο συγχωριανών μου οικογενειών, διά τον εγκληματικόν των ρόλον, τόσον κατά την ως αντιδραστικών κατηγορίαν μας, την οποίαν αυτοί πρώτοι ενώπιον των ανταρτών ήγειραν δια των υπογραφών των, όσον και διά τον εμπαιγμόν του
Σελ. 170

μελλοθανάτου αδελφού μου Νίκου κατά την κένωσιν της οικίας μας. Οι ίδιοι τον παρελθόντα Ιούνιον εφόνευσαν τον δεύτερον γαμβρόν μου Δημ. Κουκούλην και έτσι ανεβίβασαν τους νεκρούς της οικογενείας μου εις τέσσαρας. Όλοι όμως πλην ενός κρατούνται εις τας φυλακάς της Ακροναυπλίας μαζί με τον φίλον τους Γραβιάν και τους λοιπούς συντρόφους των.
          Παρηκολούθησα με θλίψιν την συντελουμένην καταστροφήν της οικογενείας του πατρός μου, του οποίου θα έτριζαν τα κόκκαλα και ενεθυμήθην τον πατέρα μου και την μητέρα μου, που δεν εζούσαν, τον αδερφό μου Ευάγγελον εις τας Αθήνας, που δεν ήξευρε τίποτα από όλα αυτά, που συνέβησαν και έκλαψα όσον δεν ημπορούσα πλέον. Άκουσα τα κλαυθμυριστά γαυγίσματα του σκύλου, που μόνον αυτός έμεινε από την περιουσίαν μας και ούρλιαζε όλη την ημέρα, σαν να καταλάβαινε τι είχε γίνει, έκλαψα ξανά, έκλαψα μέχρι που εστέγνωσα και επεγνωσμένος έλαβα την άγουσαν δια το Άργος, όπου μετά τίνας ημέρας επληροφορήθην, ότι το εναπομείναν έρημο σπίτι μας το έκαψαν οι Γερμανοί, δια να εξαλειφθή και το τελευταίον ίχνος του  παρελθόντος μας. Κατέφυγα εις τας Αθήνας και έμεινα πλησίον του εκεί διαμένοντος εναπομείναντος αδερφού Ευαγγέλου, όπυ και εδοκίμασα τον Δεκέμβριον μαζί του όλη την φρίκην του εθνοκτόνου κινήματος τελικώς δε κατετάγην εις την Εθνοφυλακήν.
Αυτά υπήρξαν τα κατορθώματα μιάς εγκληματικής σπείρας εχθρών της Ελλάδος, τους οποίους τόσον ανοήτως υποστηρίζουν πολλοί Έλληνες. Το αίμα όμως αχνίζει ακόμη και δεν είναι μακράν που η οργή του Λαού θα έλθη τιμωρός των αποτροπαίων εγκλημάτων.

                        Βασίλειος Φιλ. Δωρής
                             Δούκα Άργους
                            Αύγουστος 1945

Σελ. 171
                                           


Ο αδερφός του Βασ. Δωρή, ο Ευάγγελος Δωρής αναφέρει και ο ίδιος σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου του την περιπέτεια του αδερφού του και επιπλέον αποτυπώνει και άλλα σχετικά άγνωστα γεγονότα, πρόσωπα και...!.
Κατωτέρω:

(Βιβλίο Ε. ΔΩΡΗ)
4. Η ΕΧΘΡΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ(1941-44)
1. Η πλέον τραγική, η πλέον καταστροφική και οδυνηρή χρονική περίοδος του νεωτέρου Ελληνισμού, κατά τον 20ον αιώνα, μετά την Μικρασιατικήν καταστροφήν, ήταν η αλήστου μνήμης εχθρική κατοχή του 1941-44……………………………......!
2. Μετά τον Αλβανικόν έπος, κατά Μάϊον του 1941, επέστρεψαν ένα-ένα τα στρατευμμένα παλληκάρια του χωριού μας, καταπονημένα και εξαντλημένα από την πολυήμερον πορείαν. Αλλ΄αλλοίμονον! Έξ(6) απ΄ αυτά δεν εγύρισαν, έμειναν εκεί επάνω φρουροί της Πατρίδος και ετάφησαν κάπου προχείρως, σε μια πλαγιά βουνού ή σ΄ ένα χωράφι, χωρίς σταυρόν, χωρίς καν μίαν πέτρα ή ένα σημάδι τάφου. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. Τέσσερες άλλοι στρατιώτες μας εγύρισαν ανάπηροι με κομμένα πόδια. Μερικών στρατευθέντων τα χωράφια έμειναν άσπαρτα, γιατί δεν επρόλαβαν τον Οκτώβριον του 1940, να τα σπείρουν. Σ΄ αυτούς ανήκαν και οι αδελφοί μου Σωτήριος και Βασίλειος. Μόνος του ο 15ατής μικρός αδερφός μας Νικόλαος, με μια ηλικιωμένην και φιλάσθενην μητέρα και με ένα κοπαδάκι πρόβατα, δεν ημπορούσε να κάνη τίποτα. Εγώ είχα φύγει από το χωριό από του 1935 και διέμενα στην Αθήνα, όπου ήμουν διωρισμένος υπάλληλος και συγχρόνως εσπούδαζα στο Πανεπιστήμιον, άλλωστε είχα και εγώ στρατευθή από της 28ης Οκτωβρίου.
…………………………………………………………………………..!
3. Κατά το μέχρι τότε κανονικό διάστημα οι κατακτηταί Ιταλοί επισκέπτοντο πολλάκις τα χωριά μας. Οι χωριανοί τους απέφευγον και εκρύβοντο, όταν τους έβλεπον. Εν τω μεταξύ είχαν ερευνήσει όλα τα σπίτια και είχαν αφαιρέσει οιοδήποτε αντικείμενον, που εθεωρούσαν, ότι ημπορούσε να χρησιμοποιηθή εναντίον τους. Εάν εύρισκον όπλον συνελάμβανον τον κάτοχον με οδυνηρές γι΄ αυτόν συνέπειες. Αυτό ακριβώς έπαθε και ο αδερφός μου Σωτήριος, τον οποίον τω 1941 συνέλαβον οι Ιταλοί και ωρήγησαν στην Καραμπιερίαν του Άργους, επειδή στο σπίτι μας ευρήκαν ένα παλαιόν πολεμικόν όπλον(γκράν). Του κατέσχεσαν ακόμη και το χιτώνιον και το πηλήκιον, που έφερεν από τον πόλεμον του 1940. «Είδε και έπαθε» να τους αποδείξη ότι το ευρεθέν όπλον ήταν παλαιόν κειμήλιον του πατέρα μας από τον πόλεμον του 1897, για να τον αφήσουν ελεύθερον μετά 10 ημέρες. Υπό τις φοβερές αυτές συνθήκες οι χωριανοί μας επέρασαν ολόκληρον το έτος 1942.
4. Έφθασε το 1943, χωρίς να διαφαίνεται, ως είναι γνωστόν, καμμία ακτίνα φωτός. Τότε άρχισε να παρατηρείται κάποια αντιστασιακή κίνησις. Ενεφανίσθησαν οι πρώτοι αντιστασιακοί. Ο ενωματάρχης Απόστολος Κουβελάκης, ο οποίος υπηρετούσεν ως Αστυνομικός Σταθμάρχης στην γειτονικήν Αλέαν(Μπογιάτι) «εβγήκε στο αντάρτικο». Η ομάς αυτή εφάνη εξ αρχής, ότι ετύγχανε της υποστηρίξεως των συμμάχων Άγγλων. Γιατί παρουσιάστηκαν να κυκλοφορούν στα κοντινά χωριά Άγγλοι μαζί με Έλληνες, αποβλέποντες στο να «ξεσηκώσουν» τους χωρικούς και ενταχθούν στην ανταρτικήν ομάδα του ΒΑΜ εναντίον των Ιταλο-γερμανών. Οι κάτοικοι των χωριών πέριξ του Φαρμακά επείσθησαν και οι πλέον ζωηροί προσεχώρησαν στην Αντίστασιν. Από το Σχινοχώρι, το Μαλανδρένι, την Λυρκείαν, το Δούκα, το Γυμνόν, και τα χωριά της Αλέας πατριώτες εκινήθησαν, βοηθούντες διά παντός τρόπου τους αντάρτες. Μετέφερον τρόφιμα, ρουχισμόν, ωδηγούσαν τους κατατασσομένους να φθάσουν στον Φαρμακάν κλπ. Το Δούκα είχε γίνει ο πρώτος και πλησιέστερος σταθμός εφοδιασμού και προωθήσεως προς το βουνό. Πολλά βράδια Άγγλοι και Έλληνες αντιστασιακοί είχαν διανυκτερεύσει στο σπίτι μας στο Δούκα είχε γίνει ο πρώτος και πλησιέστερος σταθμός εφοδιασμού και προωθήσεως προς το βουνό. Πολλά βράδια Άγγλοι και Έλληνες αντιστασιακοί είχαν διανυκτερεύσει στο σπίτι μας στο Δούκα Βρύση, στο Χάνι του Γέρο-Φίλιππα όπως το έλεγαν, καθώς και στου επ΄ αδερφή γαμβρού μας Γεωργίου Διαμαντή(Κωτσιάκου) και από εκεί προωθούντο προς Φαρμακάν Οι συμμετέχοντες Άγγλοι-συμμετέχοντες Άγγλοι-σύνδεσμοι εβεβαίωσαν, ότι το Συμμαχικόν Στρατηγείον της Μέσης Ανατολής θα έστελνεν οπλισμόν για την ανταρτηκήν ομάδα. Αλλ΄ ο οπλισμός αργούσε να ριφθή (από αερπλάνου). Εν τω μεταξύ είχε συσταθή και άλλη ανταρτική ομάδα στην περιοχήν της Στυμφαλίας, η οποία ανήκε στο Κομμουνιστικόν Κόμμα(ΕΑΜ-ΕΛΑΣ). Κάποιαν νύκτα του 1943(δεν ενθυμούμαι την ημερομηνίαν) «έπεσαν» τα πολεμοφόδια, αλλ΄έπεσαν προς το μέρος των Κομμουνιστών, οι οποίοι έτσι εξωπλίσθησαν καταλλήλως και εστράφησαν αμέσως κατά της ανταρτικής ομάδος του ΒΑΜ στον Φαρμακάν, την οποίαν και διέλυσαν, καθ΄ο άοπλον. Ο ιδρυτής και αρχηγός της Απ. Κουβελάκης διέφυγε στην Μέσην Ανατολήν, άλλα μέλη, εκ των οποίων πολλοί ήσαν αξιωματικοί, ή προσεχώρησαν στους κομμουνιστάς ή διεσκορπίσθησαν ή εφονεύθησαν. Μεταξύ των τελευταίων τούτων συγκατελέγεται και ο συμμαθητής μου στο Γυμνάσιον ενωματάρχης Ιωάννης Τριανταφύλλης, από τον Αχλαδόκαμπον Άργους, ο οποίος εξετελέσθη επί τόπου. Ο αδερφός μου Βασίλειος διέφυγε μεν αρχικώς την σύλληψιν, συνελήφθη όμως αργότερον στο Δούκα Βρύση δολίως και, οδηγηθείς στο χωριό (Κεφαλόβρυσον), ενεκλείσθη εντός του ναού της Παναγίας, όπου εδάρη ανηλεώς έμπροσθεν των ιερών εικόνων, με σκοπόν να τον θανατώσουν «δια ραβδισμού». Φαίνεται ότι η μοίρα του επεφύλασσε και μίαν άλλην δοκιμασίαν τον Ιούλιον του 1944(ιδέ κατωτέρω) και έτσι δεν απετελειώθη τότε, σωθείς εκ θαύματος, χάρις στην επέμβασιν πολλών ηλικιωμένων του χωριού, μεταξύ των οποίων και ο γαμπρός μας Νικόλαος Ιωαν. Οικονόμου (Κολιο-Κονόμος), ο μπάρμπα Κόλιο-Μάης(Νικ. Κωστάκης) κ.α. Ήταν αρχή ακόμη και δεν είχαν αρχίσει οι μεγάλες σφαγές. Ήταν Καλοκαίρι του 1943.Έτσι, ο Βασίλης «εγλύτωσε» τον θάνατον. Τους λοιπούς συνεργάτες του Αγώνος στο Δούκα και τα άλλα χωριά δεν τους «επείραξαν» τότε. Τους έκαναν την χάριν του Κύκλωπος: «να τους φάνε τελευταίους».
5. Εντός του έτους 1943 δεν έλαβε χώραν άλλο συνταρακτικόν γεγονός στο χωριό μας. Το μόνον ότι, μετά την παράδοσιν της Ιταλίας, μερικοί Ιταλοί στρατιώτες κατέφυγαν στο Κεφαλόβρυσον, για να σωθούν. Δύο απ΄ αυτούς έμειναν και στο πατρικό μας σπίτι, μαζί με τους αδελφούς μου, βοηθούντες αυτούς στα χωράφια. Δεν υπάρχουν πληροφορίες περί της τύχης των δύο αυτών Ιταλών στρατιωτών, αλλά ούτε εκείνοι-εάν επέζησαν του πολέμου-ακούστηκε ποτέ. Πάντως οι Ελασίτες «πηγαινοέρχοντο» στο Κεφαλόβρυσον και στο Δούκα και οργάνωναν τα χωριά κατά το κομμουνιστικόν σύστημα. Όλοι βεβαίως αδιαμαρτυρήτως υπάκουαν στις οιποιαδήποτε  διαταγές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ουδείς ετολμούσε να εκφράση αντίθετον γνώμην. Τον προδιέγραφον και του επεφύλασσον σκληρήν τύχην, μόλις θα ήρχετο η κατάλληλη στιγμή, που το κόμμα είχε καθορίσει. Η Ελλάς ολόκληρος ευρίσκετο στο «έλεος»- και επί το ακριβέστερον υπό την ρομφαίαν-του ξενοκινήτου Κομμουνισμού. Και το χειρότερον, υπήρχε πλήρης συσκότισις των συμβαινόντων γύροθεν: από το ένα μέρος η βροντερή μπότα των Γερμανών και από το άλλο η τρομοκρατία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Τότε-περίπου, κατά Νοέμβριον ή Δεκέμβριον του 1943-συνέβη και η μοιραία συνάντησις του κομμουνιστού καπετάνιου του ΕΛΑΣ με τον αείμνηστον δάσκαλον Ιωάννην Στ. Μπεξήν, η οποία είχεν ως συνέπειαν την κατά Ιανουάριον σύλληψιν και εκτέλεσιν του Γιάννη στης Σκοτεινής τον κάμπον(ιδέ κεφ. 18, αρ.17). Η θανάτωσις του δασκάλου Μπεξή συνετάραξε τους κατοίκους του Κεφαλοβρύσου. Είναι δε περίεργον, αλλ΄ είναι και να θαυμάζη κανείς το θάρρος και την γενναιότητα του μεγάλου βαλκανιονίκου αθλητού(σφυρβόλου) Χαραλάμπους Πετροπούλου, ιατρού από την γειτονικήν Φρυσιούναν, ο οποίος, αψηφών τον κίνδυνον, επετίμησε κάποτε μίαν ομάδα ανταρτών «μπροστά στο Κεφαλάρι» ειπών σ΄ αυτούς: Τι μπορείτε να κάνετε στους Γερμανούς εσείς με αυτές τις τσιάγκρες που κρατάτε;», «πηγαίνετε στα σπίτια σας, μη σας σκοτώσουν οι Γερμανοί!». Αυτό πιθανώς έδωσε λαβήν στους κομμουνιστάς να τον εκκαθαρίσουν εν καιρώ (Ιούλιος 1944).
6. Συγκλονισμένοι οι συγχωριανοί μας από την σφαγήν του δασκάλου τους Ιωάννου Μπεξή και κατατρομαγμένοι από την διάχυτον πλέον στυγνήν τρομοκρατίαν του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ «Όλα τάσκαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» (Διον. Σολομός), και εξαντλημένοι από την πείναν δεν ήταν σε θέσιν «να κάνουν το παραμικρόν» δεν ημπορούσαν ούτε καν να σκεφθούν. Πράγματι σε τέτοιες περιστάσεις ο νους του ανθρώπου σταματάει και τ΄ αφήνει όλα στην μοίραν. Ας αναλογισθώμεν, ότι κατά την διάρκειαν της εχθρικής κατοχής και προ πάντων κατά τα έτη 1943-1944, που εξηπλώθη το ΕΑΜ στην ύπαιθρον Ελλάδα και όλη η κίνησις των πολιτών ηλέγχετο, ολόκληρος ο πέραν των πόλεων Ελληνικός λαός ήταν βυθισμένος σ΄ ένα απέραντο σκοτάδι, χωρίς ειδήσεις, χωρίς καμίαν πληροφόρησιν. Έτσι εζούσε και το χωριό μας τότε. Τα μόνα που έβλεπε, ήσαν τα καταδυναστεύονται και λεηλατούνται το παν αποσπάσματα του ΕΛΑΣ, που περιήρχοντο, τα χωριά. Η Ελλάς τότε είχε γονατίσει, είχε κατεβάσει το κεφάλι. Αυτό ακριβώς επεδίωκον οι σκοτεινές δυνάμεις να μη μπορεί «να σηκώση κεφάλι» κατά την ώραν της ειρήνης που θα ήρχετο να μην ημπορή να ζητήση Βόρειον Ήπειρον και Ανατολικήν Ρωμυλίαν, να μην ημπορή «να μιλάη για Μεγάλη Ελλάδα». Ο μεγαλοϊδεατισμός, η εθνικοφροσύνη και ο πατριωτισμός ήταν «έγκλημα» γι΄ αυτούς. Κάτι για πατρίδα και Ελλάδα είπεν ο μακαρίτης Γιώργη-Παπαλέξης(Καπετάνος), «δεν είμαστε εμείς για τέτοια πράγματα…» είπεν ο άλλος ο μακαρίτης Κωτσιο-Προκοπός (Κων. Προκ. Κωστάκης). Οι ιδικοί μας (Σωτήριος και Βασίλειος Φιλ. Δωρής και Γεώργιος Κων. Διαμαντής) δεν εχρειάζετο να ειπούν τίποτα, είχανε μετάσχει ενεργώς στην εθνικήν αντίστασιν του Φαρμακά και ήσαν προδιαγεγραμμένοι.
7. Έφτάσαμεν έτσι στον Ιούλιον του 1944. Σ΄όλην την ύπαιθρον χώραν και κυρίως στην Πελοπόννησον και ιδαιτέρως στην Αργολιδο-Κορινθίαν, όπου το εθνικόν φρόνημα ήταν έντονον και ηψηλόν, είχον συλληφθή πολλά άτομα από τα χωριά της περιφερείας μας Σχοινοχώρι, Μαλανδρένι, Λυρκείαν, Καπαρέλι, Κεφαλόβρυσον, Φρουσιούναν, Άγιον Νικόλαον, Σκοτεινήν, αλλά και από Νεμέαν και τα πλησιόχωρά της κλπ. Έκαναν επιλογήν, είχαν επισημάνει, είχαν προδιαγράψει ποιους θα εκαθαρίσουν: Τον παπάν, τον δάσκαλον, τον γιατρόν, τον Πρόεδρον και τους προέδρους του χωριού. Σ΄ ορισμένες περιπτώσεις υπέκοιον και εκαλλιεργούσαν μίση μεταξύ των χωρικών, για να συσκοτίσουν τα πράγματα και ν΄ αποδώσουν τα εγκλήματα στους ιδίους τους χωρικούς, ενώ είχαν θέσει σε λειτουργίαν σατανικόν σχέδιον. Με αυτόν τον τρόπον παρεπλανήθησαν μερικοί και από το χωριό μας και έπεσαν στην στηθείσαν παγίδα του κομμουνισμού, οι οποίοι στο τέλος επλήρωσαν και εκείνοι την αφροσύνην τους.
Το Κεφαλόβρυσον δεν «υστέρησε» και στην εθνικήν αυτήν θυσίαν. Μαζί με τον δάσκαλον Ιωάννην Μπεξήν, τα θύματα της ανθελληνικής αυτής ενεργείας των σκοτεινών δυνάμεων, στην οποίαν επρωτοστάτησεν ο διεθνής κομμουνισμός, με το εν Ελλάδι «παρακλάδι» του, ανήλθον αμέσως μεν σε (6), συνολικώς όμως σε δώδεκα(12), κατά τα αμέσως κατωτέρω εκτιθέμενα:
α) Οι πρώτοι εξ(6) είναι οι εξής: Ο δάσκαλος Ιωάννης Μπεξής, ο Γεώργιος Δημ. Καπετάνος (Γιώργη-Παπαλέξης). Κωνσταντίνος Προκ. Κωστάκης (Κώτσο Προκοπός), ο Γεώργιος Κων. Διαμαντής(Κωτσιάκος), ο Σωτήριος Φιλ. Δωρής (Σωτήρο-Φίλιππος) και ο Νικόλαος Φιλ. Δωρής (Νίκο Φίλιππος). Ο τελευταίος συνελήφθη εις αντικατάστασιν του διαφυγόντος αδελφού μας Βασιλείου Φιλ. Δωρή, που τους έφυγεν από το σφαγείον, κατά τον κατωτέρω εκτιθέμενον τρόπον. Δεν έφτασε ο Νίκος στο βάραθρον, αλλ΄ εξετελέσθη κάπου στην περιοχήν της Αλέας ή της Κανδήλας αφου προηγουμένως υπέστη φρικτόν βασανισμόν. Είχα την πληροφορίαν αυτήν, όταν τον Ιούνιον του 1945 προσεπάθησα ν΄ ανακαλύψω τον τάφον τον τάφον του, πλήν ματαίως. Τον είχον ιδεί κρατούμενον στο Μπουγιάτι της Αλέας με πρισμένα τα πόδια από το ξύλο. Κάποιος μάλιστα που τον εγνώριζε, τον συμπόνεσε για τα «Χτυπημένα» πόδια, οπότε ο μακαρίτης του είπε επί λέξει: «Που να ιδής τον Κωστήν, πως τον έχουν κάνει», εννοώντας τον ανωτέρω συγχωριανόν μας Κωνσταντίνον Προκ. Κωστάκην. Είναι άξιον να μνημονευθή ενταύθα και το γεγονός, ότι η πάντοτε στοργική αδερφή μας Πετρούλα του Γιώργη Γκιντζίρη, πληροφορηθείσα, ότι τον είχαν κρατούμενον στο πρώην Αστυνομικόν Τμήμα της Αλέας. Εθεώρησε καλόν να του στείλει ένα καρβέλι ψωμί, για να μην πεινάση, όσον θα ήτο εκεί, το επήγε ένα παιδί της. Είναι όμως αμφίβολον, εάν έφθασε ή επρόλαβε να φθάση ποτέ το ψωμί στα χέρια του Νίκου(ήταν 19 ετών).
β) Αλλά υπάρχουν και άλλοι εξ(6) συγχωριανοί μας θύματα-έμμεσα θα ημπορούσαμε να τα ονομάσουμε που δεν το εξετέλεσαν με τα χέρια τους οι ίδιοι οι κομμουνιστές, αλλ΄ οι Γερμανοί, οι οποίοι τους συνάντησαν στην περιοχήν της Στυμφαλίας να μεταφέρουν, υποχρεωτικώς με τα μουλάρια τους εφόδια των κομμουνιστών, εκτελούντες διατεταγμένην υπηρεσίαν (αγγαρίαν), περί των οποίων και διαλαμβάνεται κατωτέρω(παρ 9).
     8. Θεωρώ χρήσιμον, χάρις της Ιστορίας, να εκθέσω συνοπτικώς την καταπληκτικήν περιπέτειαν του δια φυγής εκ του σφαγείου του βαράθρου Φενεού διασωθέντος αδερφού μου Βασιλείου: Ήταν 7 Ιουλίου 1944, όταν στο Δούκα Βρύση συνελήθησαν οι δύο αδερφοί μου Σωτήριος (ετών 27) και Βασίλειος (ετών 25) και ο επ΄ αδερφή γαμπρός μας Γεώργιος Κων. Διαμαντής (ετών 38). Ως δικαιολογία της συλλήψεως προεβλήθη: «για μια απλή ανάκριση» (σ.σ. παραλείπεται η συνέχεια, μιας και  η εξιστόρηση είναι όμοια με του αδερφού του Βασίλη)
………………………………………………………!!!
….Με το φώτιμα-πρέπει να ήταν 15-20 Ιουλίου 1944- οι Εαμίτες εκτύπησαν την καμπάναν της Εκκλησίας και εκάλεσαν τους χωρικούς να φέρουν είκοσι μουλάρια μπροστά στο Φιλιππαιϊκο σπίτι. Έπέταξαν έξω όλα τα υπάρχοντα του νοικοκυριού μας, ακόμα και τα δικά μου Γυμνασιακά βιβλία, που είχαν μείνει εκεί, και τα εφόρτωσαν στα ζώα μεταφέροντάς τα στην Εξοχήν(Τάτσι) όπου ήταν βάσις τους. Το κοπάδι με τα πρόβατα των αδερφών μου το ωδηγούσαν προς την ιδίαν κατεύθυνσιν. Μαζί έσυραν, δεμένον πλέον και τον Νίκον. Ας αναλογισθούν, όσοι αναγνώσουν τις γραμμές αυτές, την ψυχολογικήν κατάστασιν ενός ανήλικου-αμούστακου παιδιού, που ανέβαινε χειροδεμένο τον γολγοθάν του και το οποίον δεν επρόκειτο να ξαναγυρίση πλέον!
Συγχρόνως, ο Βασίλης αγνάντευε από τον Κάρκανον την τραγωδίαν του σπιτιού του Γέρο-Φίλιππα πατέρα μας και της Φροσύνας(Ευφροσύνης) μάνας μας, η οποία, ωσάν να προησθάνθη την επερχόμενην καταστροφήν, «επρόλαβε» και έφυγε από την ζωήν, τρεις μήνες πρωτύτερα(Μάρτιος)-ο πατέρας μας είχεν αποθάνει από του Απριλίου του 1939- Ανελογίσθη εμένα, τον μεγαλύτερων αδερφόν του, που έμενα στην Αθήνα και δεν εγνώριζα τίποτε από τα τραγικά αυτά συμβαίνοντα. Φαρμακωμένος και εν πλήρει θλίψει δεν είχε τίποτε άλλο να κάνη, παρά να φύγη προς το Άργος, μήπως και σωθή. Επέρασε την Ψηλήν Ράχην και έφθασεν αργά την νύχτα στου καλμπούγα. Εκεί ήξερε, ότι έμενεν ο μπάρμπα-Γιώργης Μπακάλης (Κωστάκης), ο οποίος ήταν πρώτος εξάδερφος του πατέρα μας, και επέρασε από εκεί για νερό. Εκοιμότανε ο μπάρμπα-Γιώργης στο αλώνι, όπου ο Βασίθλης τον εξύπνησε και του διηγήθη τα συμβάντα. Τον επήραν τα δάκρυα, για την μεγάλην συμφοράν της οικογονείας του αγαπητού του εξαδέλφου Φίλιππα. Του έδωσε νερό ψωμί και του υπέδειξε την διαδρομήν, που θ΄ ακολουθήση για να φτάση στο Άργος. Και πράγματι μετά τόσην δραματικήν πορείαν και τρομερά παθήματα, επλησίασεν ο Βασίλης στον Ξεριάν, έξω από το Άργος. Εκεί ως γνωστόν, οι Γεμανοί είχον το Αεροδρόμιον, οι οποίοι και τον συνέλαβον και τον ανέκριναν πειστικώς, γιατί τον θεώρησαν αντάρτην. Είδε κι΄ έπεθε να τους πείση-μέσω διερμηνέως βεβαίως- ότι είναι θύμα των ανταρτών. Εχρειάσθη, να επικαλεσθή την βοήθειαν του συγγενούς μας δικηγόρου εν Άργει Ευσταθίου Δωρή και του μπάρμπα-Τέλη Τριανταφύλλου, οι οποίοι και προσήλθον εις το Γερμανικόν Φρουραρχείον του Άργους και κατέθεσαν υπέρ αυτού.
          9. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά τα΄ ανομολόγητα δεινά εις βάρος του χωριού μας και προ πάντων εις βάρος ορισμένων οικογενειών και ιδιαιτέρως της ιδικής μας, κατά τον ίδιον περίπου χρόνον (περί τις 20 Ιουλίου), οι Γερμανοί ενήργησαν εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις κατά των ανταρτών της Πελοποννήσου, διά ν΄ απαλλάξουν δήθεν την ύπαιθρον χώραν από το μίασμα των κομμουνιστών, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο περί συντονισμένου πολιτικού σχεδίου κατά της Ελλάδος, όπως προείπομεν, και στην επομένην παράγραφον λεπτομερέστερον εκθέτομε. Επέδραμον, λοιπόν , οι Γερμανοί από όλα τα σημεία κατά των ορεινών χωριών, φυσικά και κατά του ιδικού μας, καίοντες τα σπίτια, φονεύοντες τον πληθυσμόν, βιάζοντες τις γυναίκες και άλλα διαπράτοντες κακουργήματα. Επέρασαν και από το Δούκα Βρύση και κατέκαυσαν τα σπίτια, μεταξύ των οποίων και το απογυμνωμένον από τα υπάρχοντα του ιδικόν μας, με όλα τα γύρω του βοηθητικά κτίσματα, ακόμη και τον φούρνον και το κοτέτσι. Το ίδιον έκαναν και στο χωριό και παντού από όπου επέρασαν. Και όχι μόνον τούτο. Εφόνευσαν και επτά(7) χωριανούς τους: Θεόδορον Στ. Μπεξήν(Θοδωρή-Κοτσιαύτην), Παναγιώτην Αναστ. Καπετάνον (Πάνο-Τασούνον), Γεώργιον Κων. Παπαϊωάννου(γιόν του Κώτσιο-Γκιτζίρη), Ανδρέαν Βας. Διαμαντήν(γιόν του Βασίλη Μπούρλου) Στέφανον Κων. Καπετάνον (Κώτρον) και τους δύο γιούς του Κούτσο-Γιάννη(Ιωάννου Διαμαντή-Κέντρου) Βασίλειον και Κωνσταντίνον. Όλους αυτούς τους είχαν αγγαρέψει οι Ελασίτες, να μεταφέρουν τα εφόδια τους στη Τζήρια ή σε άλλο ασφαλές μέρος, με τα μουλάρια τους τους συνάντησαν οι Γερμανοί σε κάποιο σημείον της διαδρομής και τους εσκότωσαν όλους. Επιπροσθέτως οι Γερμανοί εφόνευσαν και δύο άλλους  χωριανούς μας μέσα στο χωριό: τους Παναγιώτην Αθαν. Μπενέκον (Χωματάν) και τον ανάπηρον γιόν του Φιλίπου Κωστάκη (Κολοκυθά-Έτς). Τον πρώτον εξετέλεσαν μέσα στο προαύλιον της Εκκλησίας και τον άλλον στο σπίτι του στα Κωστακαιϊκα. Η καταστροφή του χωριού μας και η θλίψις και συμφορά των κατοίκων ήταν αφάνταστος. Ενθυμούμαι, ότι μετά την απελευθέρωσιν (πιθανώς την άνοιξιν του 1945) μερικοί συμπατριώτες, μεταξύ των οποίων και ο εξάδελφός μου Βασίλειος Διαμαντής (Μπούρλος), ο παλαιός μου φίλος και συμμαθητής μου Σπύρος Θεοφ. Οικονόμου (Σπύρο-Φίλιππας) και ο Νικόλαος Βας. Παπαδημητρίου (Γκράς), οι οποίοι είχον έλθει στην Αθήναν, για να παραλάβουν κάποιαν ποσότητα ξυλείας (χονδροσάνιδα), για την ανοικοδόμησιν των καμμένων σπιτιών τους, με επεσκέφθησαν και μου εξιστόρησαν με πάσαν λεπτομέρειαν τα δραματικά γεγονότα του χωριού μας. Παντού αποκαϊδια, θλίψις, πένθος και ορφάνια. Ακόμη και αυτά ζώα και ιδιαιτέρως οι σκύλοι συμμετέσχον στην θλίψιν. Είναι χαρακτηριστικόν το εξής περιστατικόν με τον σκύλον των αδερφών μου: Μετά τον αφανισμόν των αφεντικών του και την ολοκληρωτικήν καταστροφήν της κατοικίας μας ο σκύλος επί πολλές ημέρες εγαύγιζε λυπητερά , είχεν αντιληφθή ο δυστυχής και αυτός το μέγεθος της συμφοράς, που έπληξε το σπιτικό των αφεντικών του και έκλεε συνεχώς. Μάτην προσπαθούσε η χήρα πλέον απομείνασα αδερφή μου Τασούλα, που έμενεν εκεί πλησίον (στην βρύσην), με τρία ορφανά παιδιά, το τελευταίον των οποίων ήταν 4 μηνών, να το ταϊση και να τον προσελκύση στο δικό της σπίτι, δεν ήθελε τροφήν και κατ΄ ολίγον χρόνον έφυγε και αυτός από την ζωήν, ακολουθήσας τα αφεντικά του!..........…………………………………………………..!
Διαρκούντος του συμμοριτοπολέμου κατεδικάσθη από το Στρατοδικείον και εξετελέσθη ο Αθανάσιος Κων. Κάππος.

O Βασ. Δωρής στην αφήγηση του αναφέρει ότι τότε στο στρατόπεδο του Φενεού –Μοναστήρι ήσαν κρατούμενοι και Βαλτετσιώτες οι οποίοι είχαν συλληφθεί μετά την τριήμερη μάχη μεταξύ των ΕΛΑΣιτών και οπλισμένων κατοίκων του Βελτετσίου, στις 15 Ιουνίου 1944, που είχε αναλάβει η 3η Ταξιαρχία της Γ' Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και συγκεκριμένα το 6ο και το 12ο Σύνταγμα συμμετέχοντος και του ανεξάρτητου τάγματος Αιγιαλείας , έχοντας το γενικό πρόσταγματης μάχης του ιδίου του “Άρη” Βελουχιώτη.
Οι Συλληφθέντες Βαλτετσιώτες είχαν μεταφερθεί και δικαστεί σε μέρη της Αρκαδίας από ανταρτοδικείο μαζί με άλλους που καταδικάστηκαν σε θάνατο  και εκτελέσθηκαν, όπως και με άλλους που κρίθηκαν όπως και αυτοί να κλειστούν σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι απελευθερώσεως από τους Γερμανούς.
Η σφαγή των Βαλτετσιωτών είναι ενδεικτική του ότι, κατά κανόνα οι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ δεν τηρούσαν τις αποφάσεις αθωώσεως των διαφόρων που δίκαζαν στα λαϊκά δικαστήρια και ανταρτοδικεία τους και απλώς αυτές ήταν γιά «τα μάτια του κόσμου»! Ιερό και όσιο δεν είχαν, για να σφάζουν με απύθμενο μίσος και φρίκη Έλληνες μη κομμουνιστές και όλη την γενιά των μέχρι βρεφών!
Στο βιβλίο του Κ. Σαραντόπουλου -Βαλτέτσι 1944 αναφέρονται για τους Βαλτετσιώτες που μεταφέρθηκαν στο Φενεό και κατακρεουργήθηκαν:
«Η περίπτωση της Βασίλως Γ. Στάικου:
Από τις παντρεμένες Βαλτετσιώτισσες που κλείστηκαν στο στρατόπεδο οι τρεις ήταν έγκυοι (η Βασίλω Γ. Στάικου, η Αγγελική Γ. Μπαμή και η Μαρίτσα Γ. Κοκκάλα). Η Βασίλω Στάικου, 34 ετών, γέννησε εκείνες τις ημέρες στο στρατόπεδο. Όπως μας είπαν ο ξεναγός μας και ο καλόγερος, το βρέφος έκλαιγε συνεχώς, διότι η μητέρα του από τις στερήσεις και τις κακουχίες δεν είχε αρκετό γάλα για να χορτάσει. Ενοχλημένος από το κλάμα ένας άγριος Ελασίτης το άρπαξε από την αγκαλιά της μάνας του, λέγοντας: «Θα το ταΐσω εγώ». Μάταια η Βασίλω προσπάθησε με κλάματα ν' αντισταθεί σαν τις μάνες των πουλιών, όταν κάποιος τους παίρνει από τη φωλιά τα μικρά τους. Εκείνος το εκσφενδόνισε έξω από τη μάντρα του Μοναστηριού, όπου βρήκε το θάνατο. Κανένας δεν τόλμησε να το περισυλλέξει. Αυτό το πλασματάκι υπήρξε το πρώτο θύμα των Βαλτετσιωτών στο Φενεό και προστέθηκε στους άλλους 19.»  *{*σ.σ. «Μάρτυς που έζησε από τους κρατουμένους στο στρατόπεδο τ΄ Αγιώργη του Φενεού που είδε με τα μάτια του και μας διηγήθηκε πως έγινε το φονικό που πέταξαν το νεογέννητο βρέφος στη ρεματιά είναι ο μικρός τότε 16 χρονών Γεωργ,. Α. Μανωλόπουλος. Το νεογέννητον επέταξε στη ρεματιά ο καπετάν Γλυκός (Κωσταντίνος Σερμπέτης) »-[ΠΗΓΗ βιβλίο: "Οι μνήμες μου για την πατρίδα” –Σωκράτης Δ. Αγγελόπουλος"].
Κάποια άλλη πηγή αναφέρει ότι το βρέφος εκσφενδόνισε από παράθυρο της μονής στην  δασωμένη ρεματιά ο σφαγέας Ιωάννης Κανελλόπουλος (ή Φραγκοράφτης) καταγόμενος από το Δερβένι και κάτοικος Ζευγολατιού Κορινθίας. (εκτελέσθηκε 19/02/1948).
    Το νεογέννητο έφαγαν τα σκυλιά του μοναστηριού η “Σουλτάνα” και ο “Κοράκης”}.
…………..
«Οι άτυχοι Βαλτετσιώτες ρίχτηκαν στο βάραθρο και πέθαναν κατά τον πιό φρικτό τρόπο κατά πάσα πιθανότητα στις 17 Ιουλίου, εορτή της Αγίας Μαρίνας. Ήταν εννέα (9) άντρες και δέκα (10) γυναίκες και μικρά κορίτσια. Δεν επέζησε κανένας.»
………………..
«Τα ονόματα των 19 Βαλτετσιωτών που μαρτύρησαν στον Φενεό είναι τα εξής: Καραμάνης Χρήστος, ετών 64, Καραμάνης Γ. Πάνος, ετών 32, Καραθάνου Α. Γεωργία, ετών 22, Κοκκάλα Γεωργ. Μαρίτσα, ετών 25 έγκυος, Κρουμπούζος Ν. Γεώργιος, ετών 18, Μπαμή Γ. 'Αγγελική, ετών 28 έγκυος, Μπαμή Γ. Ελένη, ετών 18 προγονή της 'Αγγελικής, Μπόλλα Β. Ευαγγελία, Παύλου Γ. Αντώνιος, ετών 16, Πολλάλης I. Θοδωρής, ετών 19, Ρούσσος 'Αρ. Ιωάννης, ετών 58, Σαραντόπουλος Ν. Γεώργιος, ετών 70, Σουρούνης I. Γεώργιος, ετών 65, Στάικου Γ. Βασίλω, ετών 34 έγκυος, Στάικου Γ. Παναγιώτα, ετών 17 (προγονή της Βασίλως Στάικου), Στάικου Γ. Γεωργία, ετών 15 κόρη της Βασίλως, Στάικου Γ. Μαρία, ετών 13 κόρη της Βασίλως, Στάικου Γ. Κων/να, ετών 11 κόρη της Βασίλως, Τσούκας Αν. Νίκος, ετών 18.

Κατωτέρω παρατίθεται η πλήρης κατάθεση του ΟΠΛΑτζή σφαγέα στη ΦΕΝΕΟ ,Σαμαρτζή Νικήτα του Ιωάννου τον οποίον  αναφέρει  και Β. Δωρής ότι ήτανε ο σφαγιάς τότε!!! Η κατάθεση εδόθηκε στην Κόρινθο 6-3-1945 και από αυτήν, (πέρα από κάποιες ασάφειες),απορρέει με την σημερινή συγκριτική έρευνα ότι πάντα τα αναφερόμενα γεγονότα και ονόματα είναι αληθή, όπως και ειδικότερα επιβεβαιώνονται γεγονότα και ταυτίζονται ονόματα, που αναφέρει στην παραπάνω αφήγηση του ο Βασ.  Δωρής. Επισημαίνω από την κατάθεση του Σαμαρτζή :
«Είχε δώσει εντολή η ΠΕΕΑ που έλεγε κάθε αντιδραστικός έπρεπε να εξοντώνεται και μάλιστα όλος ο οικογενειακός κύκλος και μέχρι εβδόμης γενεάς.» Η αναφορά αυτή είναι μία από τις πάμπολλες μαρτυρίες που ονοματίζεται η ηγεσία, η κυβέρνηση του βουνού ΠΕΕΑ, και όλη η ΕΑΜική εξουσία ότι ελεγχόταν πλήρως από το ανθελληνικό ΚΚΕ και συνειδητά εδίδοντο έγγραφες οι εντολές για εξολόθρευση-σφαγίαση ΕΛΛΗΝΩΝ!
Σχετικές είναι και οι παρακάτω αναφορές.
-Στην αφήγηση του ο Βασ. Δωρής αναφέρει(σελ. 164):
«…Ακολούθως μας παρουσίασαν εις κάποιον αξιωματικόν, ο οποίος μας εδιάβασε μίαν αναφοράν με τας υπογραφάς μερικών συγχωριανών μας κομμουνιστών και άλλων κομμουνιστών-στελεχών της περιφερείας μας, του βουλευτού της Π.Ε.Ε.Α., του αρχηγού του εφεδρικού ΕΛΑΣ, του περιφεριακού καθοδηγητού και στο κάτω μέρος φαρδειά πλατειά του Γραβιά, διά της οποίας κατηγορούμεθα ως αντιδραστικοί, διότι διατελέσαμεν εθνικισταί αντάρται, διότι συνεργαζόμεθα  με τους Άγγλους και τα τοιαύτα….»

-Στο βιβλίο του "ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ" ο ΕΛΑΣίτης ΓΙΑΝΝΗΣ  ΚΟΥΡΟΥΜΑΛΗΣ (Βλ. ανάρτηση 077), αναφέρει:
«Είχε σχηματιστεί η κυβέρνηση του βουνού-Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης(Π.Ε.Ε.Α.)
Υιοθετήθηκε ταχτική διάλυση του κρατικού μηχανισμού του Ράλλη.
Ένα από τα μέσα που εφαρμόστηκε ήταν η σύλληψη των οικογενειών, των ανθρώπων που υπηρετούσαν στον κρατικό μηχανισμό, μέχρι να φύγουν, να εμφανιστούν στον ΕΛΑΣ οι καταζητούμενοι.(Σελ. 75»

-Στο βιβλίο του Κων. Παπακωσταντίνου (Μπελάς) - βλ. ανάρτηση 057, αναφέρεται:
«Αλλά ο Τριαντάφυλλος δεν ήταν τόσο εύκολο θύμα, ούτε δέχτηκε να παίξει αυτό το ρόλο. Όταν κλήθηκε να δώσει λόγο όλοι περίμεναν να τουφεκιστεί. Ούτε κάν πέρασε από στρατοδικείο. Γιατί; Διότι ήταν παλαιό στέλεχος και είχε κάποια πείρα γι΄ αυτά , αλλά φαίνεται ότι και ο ίδιος είχε αμφιβολίες γι  αυτή τη κομματική γραμμή δηλ. πίστευε ότι δεν μπορεί αυτή η γραμμή να είναι σωστή, μα ούτε και κομματική γραμμή δεν είναι. Γι΄ αυτό φύλαγε όλα τα σημειώματα και τις γραπτές εντολές που έπαιρνε από το γραφείο περιοχής
 ====================
Στην κατάθεση του Σαμαρτζή Νικήτα αναφέρονται επίσης μερικά περί των φονευθέντων αστυφυλάκων από τον ΕΛΑΣ.
Θα πρέπει να επισημανθεί επιπλέον σχετικά, ότι βάση της αναφοράς από το βιβλίο του Εμμ. Βαζαίου «ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ» η εντολή-διαταγή για το σαμποτάζ  και την σύλληψη των αστυφυλάκων εδόθη από το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής ήτοι:
«Κατόπιν ειδικής τηλ/κής διαταγής του Στρατηγείου Μ.Α. την ώραν της 9-4-44, ο 1ος Λόχος ενεδρεύων εις καταλλήλους θέσεις, προσέβαλεν αιφνιδιαστικώς αμαξοστοιχίαν επί της σιδηροδρομικής γραμμής Κορίνθου-Πατρών και εις σημείον μεταξύ Δερβενίων-Αιγείρας………………………..!Άπαντες οι ανωτέρω αιχμάλωτοι απεστάλησαν συνοδεία εις την ΙΙΙ Ταξιαρχίαν η οποία είχε Σ.Δ. εις χωρίον Κέρτεζη των Κλαβρύτων.»(σελ.37)

Και εύλογο το ερώτημα: «Δεν γνώριζαν οι του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, ότι οι συλληφθέντες αστυφύλακες θα κατακρεουργούνταν;»



 -Η παρουσιαζόμενη άνω αφίσα (Από αρχείο ΑΣΚΙ) κυκλοφόρησε υπό την αιγίδα της ΠΕΕΑ κατά τις εκλογές που έγιναν στις 23-30 Απριλίου 1944 για να ψηφιστούν-εκλεγούν οι πάσης φύσεως αντιπρόσωποι για την κυβέρνηση του βουνού, δηλαδή οι ηθικοί αυτουργοί των ειδεχθών εγκλημάτων-σφαγών κατά Ελλήνων(Βλ. Πατέρα Σημίτη, Πατέρα Κόκκαλη και…!) .Οι 42 αστυφύλακες που αναφέρει η αφίσα ότι προσχώρησαν ψευδέστατα στην ΠΕΕΑ ,είχαν είδη κατακρεουργηθεί στα μέσα του μήνα Απριλίου 1944. Η περίπτωση αυτή είναι ενδεικτική του ότι η τρομοκρατία μέσω της φρίκης- σφαγών, κατά κόρον καλυπτόταν από ωραιοποιημένα προπαγανδιστικά ψεύδη.*

*[Σχετικά με τους Αστυφύλακες είναι και τα κατωτέρω τηλεγραφήματα (24/05/1944) προς τον Γιώργη Σιάντο, του Γιάννη Ιωαννίδη (ΠΗΓΗ: ΑΣΚΙ, Κ. 145-7/32/43.), από τα οποία και απ΄ αυτά απορρέει, ψέμα ,εγκληματικότητα, και…διότι ουδεμία εκκαθαριστική επιχείρηση ήτο σ΄ εξέλιξη, και άρα δεν υπήρχε κίνδυνος απελευθέρωσης των «χαφιεδόμουτρων»! Τ΄ ότι αναφέρεται: «δεν πάρθηκαν απαραίτητα μέτρα και ανακαλύφθηκαν τα πτώματα», είναι ομολογία  απόκρυψης, των εγκλημάτων πολέμου που έκαναν κατά Ελλήνων. Η ομολογία αυτή επηρέασε φαίνεται , να παρθεί η απόφαση στην Στρέζοβα-Δάφνη Καλαβρύτων στις 19 Απριλίου 1944 της Πελοποννησιακής Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ , γιά να ανακαλυφθούν διάφορα βάραθρα, τρύπες, καταβόθρες, ξεροπήγαδα, γκρεμοί, σπηλιές και απρόσιτα μέρη για  να εξαφανίσουν από την ιστορία τα τεκμήρια- πτώματα....:

ΡΑΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ αριθ. 14-15/του ΠΓ
Αριθ. 14
Πολιτικό Γραφείο/Αθήνας/
Πελοπόννησος πληροφορεί 9 Απρίλη συνελήφθησαν μεταξύ Αιγείρας και Δερβενά 50 Αστυφύλακες και 7 Γερμανοί. Όλοι αυτοί εστέλλονταν ανάκρισιν για να περάσουν στρατοδικείο όσοι θα επιβαρύνονταν  [.Κ]αθ΄οδόν κατά διαταγήν Μεραρχίας εκτελέσθηκαν 42 από τους αστυφύλακες. Η εκτέλεση έγινε κατ΄ ανάγκην λόγω εκκαθαριστικών επιχειρήσεων και κινδύνου απελευθέρωσής των και αφού διεπιστώθη ότι επρόκειτο για χαφιεδόμουτρα./Ακολουθεί/

Αριθ. 15
/Συνέχεια/ Κατά εκτέλεσιν δεν πάρθηκαν απαραίτητα μέτρα και ανακαλύφθηκαν τα πτώματα[…] Αυτά προς κατατόπισίν σας.


27 Μάη                                                         Γιάννης/Ιωαννίδης ]

 ====================
Η τελευταία σελίδα του πρωτοτύπου της  κατάθεσης Σαμαρτζή! 
          Εξέταση μάρτυρος Σαμαρτζή Νικήτα του Ιωάννου. Κόρινθος 6-3-1945.
Νικήτας Σαμαρτζής του Ιωάννου ετών 33 Γεωργός, γεννήθηκα και κατοικώ εις χωρίον Καλύβια Κορινθίας, άγαμος, εγγράμματος, Έλλην και χριστιανός ορθόδοξος, Ορκίσθηκα επί του ιερού ευαγγελίου κατά τα άρθρα 121 και 124 της Ποινικής Οικονομίας.
Ερ. ερωτήθη δεόντως.
Απάντηση. Ήμουν αγροφύλακας Κοινότητας Καλυβίων κατά το έτος 1943, ήλθαν οι πρώτοι αντάρτες στην περιοχή Φενεού. Με χρησιμοποίησαν για σύνδεσμο με το στρατηγείο της οργανώσεως που ευρίσκετο στο Μάζι Καλαβρύτων και για άλλες δουλειές. Κατευθύνσεις έπαιρνα από την οργάνωση Καλυβίων του ΚΚΕ την οποίαν αποτελούσαν ο Δημ. Δαμεσούκος, Αντ. Αλωνιστιώτης και Όθων Οικονομόπουλος.
Κατά τον Δεκέμβριο του 1943 φέρανε στα Καλύβια 14 Ιταλούς, τους οποίους εγώ, ο Βλάσιος Οικονομόπουλος, ο Σωτήριος Αλωνιστιώτης ,ο υπεύθυνος Αθαν. Οικονομόπουλος και τέσσερεις αντάρτες ,Βασίλης Παπακυριάκου, κάτοικος Βασιλικού, Παναγιώτης Χαράλαμπος Τρομάρας κ.λ.π. μεταφέραμε εις θέση κοκουβούνι Β.Δ. Χωρίου Καλυβίων ένθα και τους εκτέλεσαν οι Τρομάρας και λοιποί αντάρτες, δι όπλων εις θέση Ζαρούχλας Διάσελο.
Τον Απρίλιο 1944 από το στρατόπεδο μονής Αγίου Γεωργίου μετεφέρθησαν από τον στρατοπεδάρχη,
1.       Κρητικό ή Χανιώτην ή Γεώργιο Πισογιαννάκην
2.       Σερμπέτη ή Γλυκό εκ Στομίου
3.       Βλάσιο Οικονομόπουλο και
4.       Εμένα
13 κρατούμενοι, εκ των οποίων γνώρισα τους ιατρό Π. Γεωργόπουλο εκ Δούσιας και ιερέα Ασπροκάμπου και εξετελέσθησαν δι όπλου υπό του Σερμπέτη και Πισογιαννάκη. Εμείς οι άλλοι παρέστημεν ως βοηθοί με το πιστόλι χωρίς να εκτελέσω μεν. Στο στρατόπεδο της μονής ήσαν κατά καιρούς
1.       Κρητικός ή Πισογιαννάκης εκ Χανίων Κρήτης, στρατοπεδάρχης
2.       Κωνσταντίνος Σερμπέτης ή Γλυκός εκ Στομίου
3.   Ιωάννης Φραγκοράφτης Κανελλόπουλος από το Ζευγολατιό Βραχατίου
4.       Νικόλαος Δασκαλόπουλος από Κακούρι Τριπόλεως
5.       Βλάσιος Πρόβος από το Μούλκι Κιάτου
6.       Θύμιος Γκιόκας από το Κριεκούκιον
7.       Κεραυνός ή Αντώνιος Τομαράς από Λιόπεσι
8.       Σίμος από το Λουτράκι
Άπαντες ούτοι ελάμβαναν μέρος στις εκτελέσεις, Επίσης στο στρατόπεδο προσελήφθη και εγώ, Όλοι οι συλληφθέντες υποχρεούντο να υπογράψουν,
     Από τα σπίτια που έπαιρναν πράγματα ή από καταστήματα, όπως από το παντοπωλείο του Γεωργίου από τη Γκούρα, που τον σκότωσαν, τα έπαιρναν εν γνώσει του αρχηγείου που αποτελούσαν οι προαναφερθέντες Βαζαίος και λοιποί κι οι επιτήδειοι τα μοιραζόντουσαν μεταξύ τους, Όπως ο Τόμπρος, Κίτσος, Βουρκάνης από τα Μαζεΐκα, τα καλύτερα και τα λοιπά έδινα σε μερικούς από τους κατοίκους και κείνα που πάλι έμεναν έλεγαν ότι τα έδιναν στους πυροπαθείς άλλων χωριών.
Για τις συλλήψεις και εκτελέσεις των κατοίκων χωρίων Καλυβίων, υπεύθυνοι είναι οι αποτελούντες το Κομ. Γραφείο που υπόγραψαν.
1.       Δημ. Δεμεσούκας 
2.       Αντώνιος Αλώνιστιώτης
3.       Σωτήριος Κασαλμάς
4.       Ευάγγελος Οικονομόπουλος
5.       Αθανάσιος Καπίνης και άλλοι, που δεν τους γνωρίζω.
Από το χωρίον Γκούρα  1)Σταυρόπουλος ή Μουσουλίνης και άλλοι που δεν γνωρίζω.
Επίσης δεν ξέρω ποιοι είναι οι άλλοι των άλλων χωριών γιατί εγώ έλλειπα προηγουμένως έξη χρόνια στο ιπποδρόμιο του Φαλήρου που εργαζόμουν .
      Στο στρατόπεδο Μονής Αγίου Γεωργίου έφερναν κρατούμενους από διάφορες περιοχές και τους συνόδευαν οι αποτελούντες την ΟΠΛΑ διαφόρων περιοχών. Από το στρατόπεδο τους περνάμε λίγους - λίγους και τους εκτελούσαμε σε διάφορες περιοχές του δασώδους της πέριξ της Μονής και σε μια τρύπα πολύ βαθιά που αν ρίξεις μια πέτρα θα μετρήσεις το 16 για να ακούσεις το χτύπο στο υπέδαφος που θα φτάσει. Την τρύπα αυτή τη βρήκα εγώ κατ' εντολή του Κρητικού ή Πισογιαννάκη όστις δε ξέρω από που το έμαθε ότι υπήρχε τέτοια τρύπα.
Κατά τον Μάιο 1944 πήγαν 9 κρατούμενους αγνώστους και τους οδήγησαν δια μέσου του χωρίου Γκούρα εις Μακριά Λάκα της Ζήρειας και τους εκτέλεσαν με τη βοήθεια του Νικολάου Σταυροπούλου ή Μουσουλίνη από τη Γκούρα. Στην τρύπα που ανέφερα που βρίσκεται στη θέση Κακόβουνι - Ντουρντουβάνα εκτελέσαμε 260 και κατά την εξής σειράν. 17 κατοίκους Νεμέας, τους πήγαμε εγώ, ο Βλάσης Οικονομόπουλος, ο Σερμπέτης, ο Κρητικός, ο Δασκαλόπουλος, ο Γιάννης Φραγκορράφτης, ο Βλάσης Πρόβος και ο Καραπάνος από τη Νεμέα και ο Μωριάς με έξη αντάρτες που έστειλε το σύνταγμα Βαζαίου, για να λάβει μέρος στις εκτελέσεις. Αφού ξεκουραστήκαμε είπαμε στους κρατούμενους ότι τους πάμε για την Ταξιαρχία στα Μαζέικα. 0 Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στη τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο - δύο δήθεν για ανάκριση και χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρίας Κρητικός Καραπάνος κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα. Τα ρούχα που παίρνανε τα πήγαιναν στην περιφερειακή Επιτροπή που ήταν στο Μπούζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φορούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως. Τότε εγώ δεν έλαβα μέρος στην εκτέλεση. Την άλλη μέρα πήραμε άλλους τριάντα από το στρατόπεδο μεταξύ των οποίων και ο Αθανάσιος Ρεκουνιώτης και η Ελένη Καραλή από τα Καλύβια. Φύγαμε στις 4 το πρωί και με δεμένα τα χέρια τους με σχοινιά τους πήγαμε στην ίδια τρύπα. Εκτελέστηκαν κατά τον ίδιο τρόπο από τους ίδιους. Εγώ δεν εκτέλεσα και αυτή τη φορά. Έπειτα από 3-4 μέρες πήραμε από το στρατόπεδο μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι από το Βαλτέτσι Τριπόλεως και τους οποίους έστειλε στο στρατόπεδο το Σύνταγμα του Βαζαίου και τους πήγαμε στην τρύπα με δεμένα τα χέρια .Εκεί τη προτροπή του Μωργιά και με πιστόλι στα χέρια με ανάγκασαν κι έσφαξα κι εγώ. Κατά την εκτέλεση παρίστατο και ο Βλάσης Οικονομόπουλος, αλλά και αυτός δεν έσφαξε, μόνον πήρε τα ρούχα των εκτελεσθέντων, που του έδωσε ο Πισογιαννάκης. Έπειτα από 7-8 μέρες πήραμε από το στρατόπεδο άλλους 35-37 δεν θυμάμαι ακριβώς, μεταξύ των οποίων ήσαν ο Βλάσης Ρομπόκος γιατρός Γκούρας, Γεώργιος Γεωργίου. Κι αυτούς τους πήγαμε δεμένους. Τότε έκλεισε η ομάδα του Μωριά και την εκτέλεση με μαχαίρι την έκαναν ο Θύμιος Γκιόκας, Σερμπέτης ή Γλυκός, ο Βλάσης Πρόβος, Νικόλαος Δάσκαλόπουλος από Κακούρι, Βλάσης Οικονομόπουλος και εγώ.
Έπειτα από αρκετές μέρες και μάλιστα κατά μήνα Ιούλιο 1944 μεταφέρθηκαν από το στρατόπεδο και εκτελέστηκαν στην τρύπα 48 που οι περισσότεροι ήσαν από το Φενεό, μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Χαρλαύτης και οι δύο υιοί του Αργύρης και Γιάννης, Επίσης o Κωνσταντίνος Δάρης και ο υιός του ο Φαρμακοποιός Νίκος Λαδάς, Νίκος Μητρόπουλος, η Αθανασία Μπαλή, Παπα-Παναγής Χαρλαύτης κάτοικοι Γκούρας, το ζεύγος Τσεκρέκη, Δημ. Ψαχούλιας ή Βολιαρίτης από το Μεσινό, ο Παπαγιωργόπουλος και ο υιός του Γιάννης Τσούλης, o Κολοβός και η κόρη του από τα Καλύβια, Γρηγόρης Καπέλος κι ο αδερφός του ο Δάσκαλος, Ηλίας Σταματόπουλος κάτοικοι Φονιά, Κατσαούνης από Γκιόζα, Φεντσής, Σωτήρης Κακκαβάς από τη Σιβίστα κλπ που δεν θυμάμαι. Αυτών των 48 η εκτέλεση γινόταν με τον εξής τρόπο. Έλεγαν στον καθένα να πέσει κάτω κι αν αρνιόταν τον κτυπούσαν με γλωσσίδι καμπάνας. Τους χτυπούσε ο Σίμος πίσω στο κεφάλι κι όταν έπεφταν κάτω τους έσφαζαν. Την άλλη μέρα πήρανε άλλους 37-38 αν θυμάμαι ακριβώς. Τότε δεν ήρθε ο Σίμος αλλά ο Πισογιαννάκης. Οι 38 ήσαν από τη Νεμέα, τους έφερε ο Θύμιος με τον Απόστολο Καραΐσκο και άλλους που δεν τους γνωρίζω στο στρατόπεδο και αυτούς εκτελέσαμε με τον ίδιο τρόπο, πρώτα τους χτυπούσαμε με το γλωσσίδι κι έπειτα τους σφάζαμε με μαχαίρι.
Λόγω επιδρομής των Γερμανών τους υπόλοιπους της μονής, κρατούμενους τους μεταφέραμε στο χωριό Καπελοπύργου Πατρών και εκείθεν πάλι στη μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού και τους άφησαν ελεύθερους. Μεταξύ αυτών και οι αδελφοί Χησόπουλοι από τη Σιβίστα. Επίσης στην τρύπα εκτελέστηκαν 17 γυναίκες και παιδιά μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Ανάμαη από πέντε άτομα από την Ακράτα. Επίσης εκτελέστηκε κοντά στη μονή η Βασιλική Ανδ. Κάππου από τα Καλύβια. Την έκθεση για τη σύλληψη της την έστειλε το στρατόπεδο επειδή μάλωνε μαζί της, για κάποια μάντρα, ο Παναγιώτης Μπρέκας από τα Καλύβια, τη συνέλαβε μαζί με τον Κωνσταντίνο Σερμπέτη. Έπιασαν και το γιο της το Χρήστο 20 χρ. Όπως μου είπε ο Σερμπέτης την εκτέλεσε το ίδιο το παιδί της με μαχαίρι και την έθαψε στη θέση Αρσένη - Βρύση, γιατί αυτή είχε κρεμάσει τον άντρα της. Στις ανακρίσεις που έγιναν στο μοναστήρι Αγίου Γεωργίου για τους κάτοικος του Φενεού παρίστατο και ανέκρινε
1.       Όθων Τζανέλος
2.       Ο εαυτός μου
3.       Ο Δήμος ή Τάκης Αναγνωστόπουλος
4.       Αποστόλης Καραΐσκας κάτοικος Ηρακλείου
5.       Θύμιος ή Γκιόκας από το Κριεκούκι
6.       Κώστας Σερμπέτης
7.       Σίμος
8.       Κρητικός Πισογιαννάκης
9.       Στέλιος από την Κρήτη
10.     Μιχάλης .
Για τη σύλληψη των κατοίκων αυτών τα κομ. Γραφεία των χωριών έδιναν στον Όθωνα Τζανέλο κατάσταση να συλληφθούν. Τους απέδιδαν κατηγόριες ότι συνεργαζόταν με τα Τάγματα Ασφαλείας. Για τη σύλληψη του οιουδήποτε έπρεπε να αποφασίσει το Κομ. Γραφείο του χωριού του. Οι αποτελούντες το γραφείο το κομματικό συγκέντρωναν τα στοιχεία και τα έδιναν στο Γραμματέα της Αχτίδας. Σε περίπτωση διαφωνίας ο Γραμματέας έδινε τις γενικές κατευθύνσεις των συλλήψεων και εκτελέσεων. Είχε δώσει εντολή η ΠΕΕΑ που έλεγε κάθε αντιδραστικός έπρεπε να εξοντώνεται και μάλιστα όλος ο οικογενειακός κύκλος και μέχρι εβδόμης γενεάς. Αφ ετέρου το αρχηγείο του 6ου Συντάγματος ήταν στη Γκιόζα εκπροσωπούμενο από το Βαζαίο , το Νικήτα ή Λέκκα, τον Πελοπίδα, τον Μενέλαο, το γιατρό Κόλλια, το δάσκαλο Πούλο και το Γεώργιο Τσαούση διοικητή της ΟΠΛΑ. Το κομ Κόμμα είχε ως αντιπρόσωπο το Γραμματέα του Πελοποννησιακού Γραφείου Στάθη ή Τριαντάφυλλο, , που παρέμενε στα Καλύβια στο σπίτι της Βενετσιάνας Καψομαλούκη και έλεγχε όλη τη περιφέρεια Κορινθίας. Στο σπίτι του έπαιρναν αποφάσεις με τους Αποστόλη Καραΐσκο από Ηράκλειο Νεμέας ή Ρούμελη επικεφαλής των συνοδευόμενων από την περιοχή Αργολίδας Νεμέας,
2.        Μιχάλη δικαστής και ανακριτής
3.       Τάκη επίσης ανακριτή
4.       Όθωνα Τζανέλο από Γκούρα
5.       Δήμο Αναγνωστόπουλο
6.       Θύμιο - Ψευδώνυμο και
7.       Λέκκα Νικήτα όστις έλεγε στους κρατούμενους να ειδοποιήσουν τους δικούς τους που είναι στην αστυνομία ή στα τάγματα να φύγουν και να πάνε στο αντάρτικο. Αυτοί αποφάσιζαν για συλλήψεις και εκτελέσεις.
Ο στρατοπεδάρχης μου έλεγε ότι οδηγίες παίρνει από το Στάθη και το Νικήτα ή Λέκκα για τις εκτελέσεις και ο μεν Στάθης έδινε οδηγίες ο δε Λέκκας ως εκπρόσωπος του Συντάγματος. Οι δύο αυτοί συνενοούντο και εγίνοντο οι εκτελέσεις .Η Επιτροπή που έκανε τις ανακρίσεις μέσα σε ένα κελί του μοναστηριού και που ήμουν κι εγώ παρών υποχρέωνε όλους να υπογράψουν μια κατάθεση ότι συνεργαζόσαν με τα Τάγματα Ασφαλείας. Αν δεν ήθελε κανείς να υπογράψει με ραβδιά τον χτυπούσαν μέχρι να δεχτεί. Εγώ είδα να χτυπάνε για να υπογράψουν τον Παναγ. Παπαγεωργίου από την Γκούρα, τον Αθανάσιο Μπαλή, το γιο του Χαρλαύτη από Γκούρα, το Λιάτση από το Στενό και άλλους .
Στα Καλύβια συνελήφθησαν η Μάρθα Καμπέρου από τον Μπρέκα Παν. τον Ευαγ. Οικονομόπουλο τον Χαρ. Κουσούρα και την οδήγησαν στο στρατόπεδο όπου την εκτέλεσε ο Κεραυνός - Αντώνιος Τομαράς από το Λιόπεσι, Σερμπέτης και Βλάσης Πρόβος. Στο εξωκλήσι της μονής του Αγίου Γεωργίου ή Καμπέρου συνελήφθη κι εκτελέστηκε επειδή ο γιος της Φώτης δραπέτευσε κατά την εκτέλεση των έξη από το Διακοφτό και τον Πειραιά που έλαβα μέρος κι εγώ. Αυτοί εκτελέστηκαν με μαχαίρι. Σχέσεις με το στρατοπεδάρχη είχαμε ο Θεόδωρος Οικονομόπουλος Γιώργης Φάμας και Γιώργης Λουκόπουλος.
Για τους 40 αστυφύλακες που έπιασαν στο Δερβένι γνωρίζω τα εξής Τους οδήγησαν στο χωριό Φονιά τους αφαίρεσαν τα ρούχα και τα παπούτσια όπου έλαβα κι εγώ μέρος με το Κίτσο ή Βουρτσάη από τα Μαζεΐκα. Μετά το γδύσιμο με υποχρέωσαν να ζητήσω ρούχα από τους χωρικούς παλιά. Τα ρούχα των αστυφυλάκων τα φόρεσαν οι αντάρτες του 6ου Συντάγματος που βρισκόταν στο Φονιά. Από το Φονιά τους οδήγησαν στο χωριό Λυκούργια χωρίς να ξέρω που τους εκτέλεσαν.
Τους 38 που λέω παραπάνω ότι εκτελέστηκαν στην τρύπα έγινε το εξής. Ένα Σάββατο φύγαμε από τα Καλύβια με το Βλάση Οικονομόπουλο και το Χαράλαμπο Κουρούσια κάτοικο Καλυβίων και πήγαμε στο μοναστήρι, περί την 3η νυκτερινή. Στην εκτέλεση ήρθε και ο Κουρούσιας για ενίσχυση της φρουράς των κρατουμένων.
Όταν ήρθε στρατοπεδάρχης ο Σπάρτακος από το Ζευγολατιό Βραχατίου δεν έγιναν εκτελέσεις.
Έχω ακούσει από αντάρτες του αρχηγείου ότι πάνω από το χωριό Γκιόζα μέσα σε μια τρύπα έχουν εκτελέσει οι αντάρτες του 6ου Συντάγματος, πάνω από χίλιους αντιδραστικούς. Οι Βουρτσάνης και Τόμπρος έχουν λεηλατήσει με διαταγή πολλά καταστήματα και ιδιαίτερα της Νεμέας. Στην ΟΠΛΑ ήσαν
1.       Βαγγέλης Οικονομόπουλος από τα Καλύβια
2.       Νίκος Σταυρόπουλος ή Μουσουλίνη από
3.       Γιώργος Κοτσελάς κάτοικος Γκούρας
4.       Γιώργος Κουραμπέλης
5.       Πάνος Μπρέκας
6.       Γιάννης Βυζάς
7.       Σωτ. Αλωνιστιώτης
8.       Χαράλαμπος Κουρούσης
9.       Αλέξ. Γούρμος
10.     Σωτ. Κασαλμάς από Καλύβια
11.     Βασίλης Κασαλμάς
12.     Παν. Ξιάγκος από Φονιά
13.     Θεόδ. Οικονομόπουλος από Σιβίστα
14.     Θεοφ. Πίκουλας από Φονιά.
Απ’ αυτούς ο Νίκος Σταυρόπουλος γνωρίζω ότι έχει σφάξει. Ο Γιώργης Κοτελάς έφερνε πάντα κρατούμενους από τη Γκούρα, ο Κώστας Μπαρμπόπουλος από το Φονιά στο μοναστήρι. Με τον Ηλία Σταματόπουλο κοιμηθήκαμε μαζί στο μοναστήρι και μου είπε ότι οι αδελφοί Δημήτρης και Γρηγόρης Καπέλος ήταν αντιδραστικοί και ότι είχαν γραφείο αντιδραστικό και ότι σκέφτονταν να πάνε στο αντάρτικο για να καμουφλαριστούν, γι’ αυτό και πρέπει να συλληφθούν και εκτελεστούν. Τα στοιχεία αυτά τα έδωσε στο Κομματικό Γραφείο του Φονιά. Με το προσωπικό του στρατοπέδου συνδεόταν με τον Κρητικό ο Πισογιαννάκης, ο Γιάννης Βιζάς, ο Βασ. Βαρελάς, ο Παν. Μπρέκας, ο Παν. Οικονομόπουλος, ο Δημ. Γούρμος, ο Αντών. Αλωνιστιώτης, Δημ. Α. Δεμετούκας, η οικογένεια Χασαλά κι ο Γιώργης Τσελώνης. Η Βενετσιάνα Καψιμαλάκου έβαζε σπιγκουνιές και την άκουσαν να καταφέρετε κατά της Ελένης Καραλή και κόρης και να λέει στο Καραΐσκο ή Θύμιο και Στάθη. Τι φιλάτε αυτά τα καθάρματα;
Επίσης είχαν σχέσεις με το στρατόπεδο οι οικογένειες Ψαχούλια Γεωρ. Θυγατέρα Αναστ. Ζάγκου Αγγελική και Αρετή. Το κομ. Γραφείο Καλυβίων την τελευταία επιδρομή των Γερμανών είχε αποφασίσει να συλληφθούν οι Δημ. Γούρμος και Αθαν. Οικονομόπουλος. Ο Βασ. Κατσηρμάς πήρε μια μέρα τη κόρη του Χαρ. Κολοβού που μετά εκτελέστηκε και της είπε Ασπασία να πάμε μαζί το φαγητό στο μοναστήρι κι όταν μετά από συνεννόηση με το Στρατοπεδάρχη ο Κασαλμάς την έπιασαν και τη σκότωσαν. Μια μέρα ήρθε στο στρατόπεδο ο Όθωνας Τζανέλος, ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο Γιώργης ο Κατσελάς, ο Γιάννης Λύρας του Ανασ. συζήτησαν με το στρατοπεδάρχη κι έφυγαν. Μετά 2-3 μέρες έφερε ο Κοτσελάς τους συλληφθέντες της Γκούρας. Τα κειμήλια της μονής Αγίου Γεργίου Φενεού μάζεψαν να τα φυλάξουν οι μοναχοί και τα έκρυψαν στο καταφύγια της Μονής. Ο στρατοπεδάρχης Σίμος τα ανακάλυψε και τα πήρε για να ενισχύσει τα οικονομικά του κόμματος. Από τους καλόγηρους της μονής έσφαξαν το μοναχό Αρσένιο διότι έδειξε κάποιο ταγάρι με γράμμα στους κατοίκους του Στενού. Τον πήραν με άλλους έξη καλογήρους και τους έσφαξαν στην τρύπα. Συνεργοί στη σφαγή των καλογήρων ήσαν και κάτοικοι των Καλυβίων για να αρπάξουν την περιουσία της μονής. Για τους Άγγλους που βρισκόσαν στην περιοχή μου είπε ο Θύμιος ή Γκιόκας από το Κριεκούκι, το επάγγελμα σοφέρ, ότι εκτελέστηκαν από αντάρτες στα Τρόπαια της Γορτυνίας. Τους συλληφθέντες και εκτελεσθέντες της Γκούρας έφερε στο μοναστήρι ο Γιώρ. Κοτσελάς με δυο άλλους και τους παρέδωσε στο στρατοπεδάρχη Σίμο και βοηθό Πισογιαννάκη. Ο Γ. Κοτσελάς παρέδωσε κι ένα φάκελο για τους κατηγορούμενους στον στρατοπεδάρχη. Τον ιερέα της Γκούρας Παπα-Χαρλαύτη τον εκτέλεσε στην τρύπα ο Κ. Σερμπέτης ή Γλυκός και μάλιστα τον χτύπησε με μαχαίρι διότι εκστόμισε μια κατάρα και συνέχεια τον χτυπούσε με το μαχαίρι έως ότου τον αποτελείωσε. Στο στρατόπεδο έρχοσαν και ο Αντ. Κολοκούρης του Γεωργ. και Κ. Λύρας ή Καραμήτρος . Γιαυτά του λέει ο Γιάννης Κωστέας ή Γιαννίδης εναντίον μου ότι εγώ με ομάδα πήγα και τον βρήκα στην περιοχή Πελλήνης και του ζήτησα να μου δώσει άνδρες του και πήγα στο Κιάτο και συλλάβαμε τα τρία αδέρφια Γεώργιο, Δημήτριο και Αχιλλέα Χαρλαύτη από τη Γκούρα και τους εκτελέσαμε ανάμεσα στο Παναρίτι και Μάρκασι δεν ξέρω τίποτε, ούτε πήγα ποτέ στην Πελλήνη ή Κιάτο. Άλλο τι δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω. Τω ανεγνώσθη και βεβαιωθείσα υπογράφεται .

Ο Εξετασθείς                       Οι μάρτυρες                         Ο Μοίραρχος
               
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Αθ.Δρούγκας
                                                                                                    Αντίγραφο
                                                                                      Κόρινθος 9 Μαρτίου 1945
                                                                                                  Ο Μοίραρχος


Κατωτέρω αποσαφηνίζονται περισσότερο τα όσα λέγονται και έχουν γραφεί για τις σφαγές στο Βάραθρο-Τρύπα στο Φενεό:
Το σχεδιάγραμμα του Βαράθρου της σφαγής στη Φενεό στην κατωτέρω  φωτογραφία είναι του σπηλαιολόγου Νίκου Λελούδα!


Τον Ιούνιο του 1945 ανασύρθηκαν από το βάραθρο –τρύπα της ΦΕΝΕΟΥ και από ειδικό συνεργείο του Αγγλικού στρατού, όσα πτώματα ήτο δυνατόν να ανασυρθούν Σύμφωνα με το ημερολόγιο της Ιατροδικαστικής υπηρεσίας  τότε ανέσυραν 259 πτώματα σφαγιασμένων! Μόνο 58 άτομα αναγνωρίστηκαν και αυτά ήσαν, κυρίως, Φενεατών που είχαν σφαγιασθεί τελευταίοι!
Το 1991 οι συγγενείς, των θυμάτων πρωτοστατούντος και του Νικ. Τσούγγου εκκάλεσαν τους σπηλαιολόγους Σ. Παυλίδη και Ν. Λελούδα, μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, και με την δικιά τους βοήθεια, ανέσυραν από το βάραθρο τους σκελετούς 150 περίπου νεκρών.
Το 1945 ανασύρθηκαν  259 πτώματα και το 1991 άλλοι 150 περίπου σκελετοί, σύνολο αποδεδειγμένα  σφαγιασθέντων στο βάραθρο 409. Στο βάραθρο εναπόμειναν ακόμη κάποιοι σκελετοί, όχι πολλοί όμως, ο φίλος  Σπηλαιολόγος Νικ. Λελούδας, μου ανέφερε σχετικά(12-10-2014):
Μιά τελευταία ερώτηση: Στην Φενεό εκτιμάς ότι μείνανε άλλα οστά μέσα στο βάραθρο;
Απάντηση Ν. Λελούδα: Στην Φενεό, έχει ακόμη μερικά οστά, όσα δεν ήταν είτε επιφανειακά - είτε στην πρώτη στρώση λάσπης από κάτω - μισό με ένα μέτρο, γιατί μέχρι εκεί προχωρήσαμε. Μετά, η προσπάθεια γινόταν υπεράνθρωπη, και μάλιστα για δυο άτομα που είμαστε.... χώρια και οι πολλές χειροβομβίδες που (παρότι βγάλαμε κάμποσες), άλλες τόσες (;) τουλάχιστον κυκλοφορούν  θαμμένες ! 

Όλα τα οστά σήμερα είναι τοποθετημένα-ενταφιασμένα σε ειδικό τάφο-οστεοφυλάκιο σε παρακείμενο πλάτωμα σε απόσταση ενός τετάρτου με τα πόδια από το βάραθρο, δίπλα σε αναγερθέν εκκλησάκι ,αφιερωμένο στους «Αγίους Πάντες»



Λεπτομερέστατη έκθεση περιγραφής του βαράθρου και της επιχείρησης ανασύρσεως των οστών το 1991 ,αναφέρονται στο αξιόλογο βιβλίο-πόνημα του Νικ. Λελούδα: «ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΣΠΗΛΑΙΑ-ΜΥΘΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΚΟΤΗΤΑ-ΤΟΜΟΣ Β’ –Ελεύθερη Σκέψις»

Σημειώνω ότι κατά καιρούς συνεργεία σπηλαιολόγων αλλοδαπών και Ελλήνων κατέβηκαν στο βάραθρο, ουδέποτε όμως ανασύρθηκαν άλλα πτώματα ή σκελετοί, παρά μόνο τις δύο φορές ως άνω αναφέρω!  Το επισημαίνω διότι έχουν γραφεί σχετικά ανακρίβειες και υπερβολές οι οποίες σκοπό έχουν την άρνηση αυτών των ιδίων γεγονότων ως αλήθεια, ώστε τα θύματα να χάνουν το δίκιο τους και η λήθη να είναι ποιο ευχάριστη!

===============================================================
Ένα από τα κρανία μικρού παιδιού που ανασύρθηκε από το βάραθρο –Φωτ. Από το βιβλίο «Οι μνήμες μου για την πατρίδα» του Σωκράτη Δ. Αγγελόπουλου
==============================================================

Άνω Φωτογραφία Γιάννη Φαρσαράκη: Από το εσωτερικό του βαράθρου η τρύπα !
===============================================================
  Κατωτέρω Φωτογραφία(Στο μνημόσυνο στις 19-07-15):Στην είσοδο της μονής "Αγίου Γεωργίου" στη Φενεό! Αριστερά πάνω της φωτογραφίας και κάτω από το σκίασμα του δακτύλου,στο βάθος απέναντι στην πλαγιά βρίσκετε η τρύπα! 

===============================================================
17/7/2016 στο ετήσιο μνημόσυνο μνήμης, στο αίθριο του επάνω ορόφου, της  Μονής "Αγίου Γεωργίου" Φενεού 




«'Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι ‘Έλληνας»

Οφείλω να ομολογήσω ότι από την ερευνά μου για τον “εμφύλιο” πόλεμο 1943-1949  εξεπλάγην  τόσο πολύ που κατάλαβα ότι δεν είχα καταλάβει, ότι δηλαδή δεν είχαμε τότε εμφύλιο, αλλά πόλεμο Ελλήνων και γενιτσάρων ανθελλήνων-κομμουνιστών!
Τα αμέσως κατωτέρω αποτυπωμένα είναι γενικές εκτιμήσεις και αναφορές μου ως πρόλογος για την καλύτερη κατανόηση και κριτική των επομένων, αποσπασμάτων από σχετικά βιβλία.

Για τους γνωρίζοντες, η μετεμφυλιακή πολιτική εξουσία, εν αρχή διαρθρώθηκε και δομήθηκε κυρίως από στελέχη που τα πλείστα από αυτά ήσαν κυρίως ηθικοί αυτουργοί του εμφυλίου πολέμου και που κατά την διάρκεια αυτού, ήσαν μεταξύ τους άσπονδοι εχθροί ως δεξιοί και αριστεροί. Αυτοί για να σώσουν τα δοσιλογικά τομάρια τους και για αποδείξουν ότι ήσαν πιστά ανδρείκελα και εντολοδόχοι του δόγματος «Διαίρει και βασίλευε» συνεργάστηκαν για την διαιώνιση της εξουσίας τους, μετεμφυλιακά. Έτσι μετά τον “εμφύλιο” «συμφώνησαν» να έχουν ως επίσημη ιδεολογική προμετωπίδα και πολιτική, κυρίως, αυτήν της δεξιάς και μετά την μεταπολίτευση «συμφώνησαν» να μεταδοθεί η σκυτάλη αυτής της ιδεολογικής προμετωπίδας στην αριστερά. Εκ του αποτελέσματος  απ΄ αυτή την ανθελληνική παραζάλη, απ΄ αυτό το τραγελαφικό φαινόμενο ,αντιλαμβάνεται κάποιος γιατί φτάσαμε σήμερα σ΄ αυτή την τραγική κατάσταση!
    Αργυρώνητοι ιστοριογράφοι προπαγανδιστές, συνειδητά ή ασυνείδητα επιστρατεύθηκαν  για να αποδομήσουν την καθ΄ αυτή ιστορία ώστε να δικαιολογηθεί η ανωτέρω  πολιτική και κοινωνική κατάσταση , με απώτερο σκοτεινό  σκοπό, την απόξεση από το ανάγλυφο της ψυχής των Ελλήνων του φρονήματος “ΕΛΛΗΝ” ώστε ο πλήρης αφελληνισμός της φυλής μας να είναι εύκολος.(Βλ. ανάλογη κατά παραγγελιά ιστορία από το ανθελληνικό κτήνος Ιουστινιανό)
Για την ιστοριογραφία του εμφυλίου από τους κομμουνιστές (αριστερούς) είναι για να απηυδεί κανείς. Μπλέκουν στα γραφτά τους ψέματα και αλήθειες, υπερισχυώντων των ψεμάτων , εσκεμμένως δε παραλείπουν αλήθειες και αυτό το ανιστόρητο κράμα για να έχει συνοχή το «κοσμούν» με κομμουνιστικές θεωρίες-μπουρδολογίες ,παρανοϊκές νοηματολογίες, ανήθικες ηθικολογίες  και εκτιμήσεις ,ώστε τελικώς το όλον έργο τους, τουλάχιστον να όζει ψυχική αρρώστια!
Η ιστοριογραφία της δεξιάς μετά την μεταπολίτευση ,κυρίως ,στα πλαίσια του «Ιστορικού συμβιβασμού» και του ανθελληνισμού, του «ΝΑΙ στη ΛΗΘΗ» ,  ξεκίνησε και αυτή την αποδόμηση της Α-λήθειας(Ιστορίας), εν αρχή με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, που σαν υπουργός Εθνικής Αμύνης εξαφάνισε τόμους βιβλίων (μέχρι και της τυπογραφικής μήτρας των ακόμη), των εκδόσεων της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.) και που αφορούσαν τον εμφύλιο!

Τα πάντα (Ιδέες, γεγονότα, και…) έχουν μια αρχή-πηγή αναφοράς απ΄ όπου εκδηλώνονται, το αυτό ισχύει και για την «κάθετη ιστορία»(εννοείται ως κάθετη ιστορία η αιτία και ηθική αυτουργία των γεγονότων). Περί της ιστοριογραφίας του εμφυλίου το «παιχνίδι» παίζεται τελικώς στο ποιά ήταν η αρχή της εκδήλωσης των γεγονότων και αυτή συγκεκριμενοποιείται στις ειδοποιείς διαφορές που απορρέουν από των αυτών καθ΄ αυτών αρχών-αξιών : «ΕΛΛΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» ως φυλετικός προσδιορισμός  και «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» γενικώς ως κοσμοπολίτης. Ποιο συγκεκριμένα η διαφορά αυτή ανάγεται σε διαφορά ΕΛΛΗΝΟΣ και ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΥ !
Για τους νουν έχουσι τα ανωτέρω προλεγόμενα είναι επανάληψη με περισσότερα και άλλα λόγια, της κατωτέρω αναφοράς του Έλληνος συγγραφέως Στρατή Μυριβήλη(1892- 1969)
[«Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. 'Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι ‘Έλληνας……………………………………
Η κομμουνιστική φυλή, ζει μια ζωή τερατώδη, αληθινά, πραγματικά μεταφυσική. Ο κομμουνιστής, ο διαφοροποιημένος πια κομμουνιστής, δεν βλέπει όπως βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, δεν ακούει όπως ακούν οι άλλοι, δεν διαβάζει όπως διαβάζουν οι άλλοι. Εκατόν είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οι άοπλοι και αθώοι άνθρωποι που σφάχτηκαν από τους κομμουνιστές της Ελλάδος, από τα χρόνια της Κατοχής ως το 1948. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κοριτσάκια, βρέφη. Μόνο γιατί επέμειναν να είναι Έλληνες αδιαφοροποίητοι...
Ο Άρης Βελουχιώτης το είχε διακηρύξει αφελέστατα: «Εφτάμισυ εκατομμύρια Έλληνες είναι», είπε σε μια συζήτηση. «Απ' αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους είναι»]
 (Στρατής Μυριβήλης)

Περί ου ο λόγος:
Σύμφωνα και με τα ανωτέρω ,η Ιστορία του Βασ. Φ. Δωρή είναι ενδεικτική το τι συνέβη πραγματικά τότε, αλλά και το πώς σήμερα παρουσιάζουν οι ιστοριογράφοι αυτή την μικρή τραγική ιστορία που παρόμοια και κατ΄ αναλογία παρουσιάζουν  και τη μεγάλη ιστορία της σφαγής Ελλήνων.
Ο "έγκριτος" γνωστός  σήμερα ιστοριογράφος Στάθης Καλύβας "ειδικός" για τα του εμφύλιου στην Αγολιδοκορινθία, έχει  υποπέσει σχετικά σε σοβαρά ιστορικά ατοπήματα τα οποία παρουσιάζει τόσο έξυπνα που μόνο επαϊοντες μπορούν να ξεχωρίσουν  από αυτή καθ΄ αυτή την ιστορία. Δεν εξηγείται δε αλλιώς η παρα-ιστοριογραφία (σε μικρό ομολογούμενος βαθμό!) του Στάθη Καλύβα, παρά μόνον επειδή είναι εκδηλωμένος επισήμως στην δεξιά παράταξη, η οποία και αυτή βάλθηκε μέσω των στελεχών της να αποδομηθεί η ιστορία των Ελλήνων.
Ο Στάθης Καλύβας όπως θα  δούμε λεπτομερέστατα κατωτέρω, έχει ασχοληθεί με την ιστορία του Βασ. Δωρή και τα δρώμενα στο χωριό ΔΟΥΚΑ, συμπερασματικά αναφέρει γιά την "Περίπτωση Δούκα":
«Η περίπτωση του Δούκα δεν ήταν ούτε απλή οικογενειακή βεντέτα, ούτε περίπτωση καθαρής πολιτικής τρομοκρατίας, αλλά και τα δύο ταυτόχρονα.»
Θεωρώ ότι ο Σ.Κ. ότι λόγω πολιτικών πεποιθήσεων του και.....! δεν αποτύπωσε τα εξής:
 «Όπως όλες οι βεντέτες αίματος έχουν μια αρχή. Η περίπτωση του Δούκα δεν ήταν απλή οικογενειακή ή πολιτική βεντέτα, ήταν βεντέτα  που εξ αρχής την προκάλεσαν και την ξεκίνησαν  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ εναντίων ΕΛΛΗΝΩΝ»

Ειδικότερα:
Στο βιβλίο επιμέλειας Mark Mazower  με τίτλο  “Μετά τον Πόλεμο“ εκδόσεις ΑΕΞΑΝΔΡΕΙΑ -2003 ,υπάρχει 44σέλιδο κείμενο του Στ. Καλύβα  με τίτλο «Κόκκινη τρομοκρατία: Η Βία της Αριστεράς στην Κατοχή», σε αυτό το κείμενο αναφέρεται κυρίως στα γεγονότα του εμφυλίου στην Αργολίδα. Αναφέρεται δε και επισταμένως και ειδικότερα στα διαδραματιζόμενα στο χωριό Δούκα Αργολίδας και περί της ιστορίας του Βασ. Δωρή.
Για την περίπτωση του Δούκα έχει γραφεί και ένα βιβλίο, του Ηλία Παπαδημητρίου από το χωριό ΔΟΥΚΑ που ήταν πρωταγωνιστής εκεί στα τότε δρώμενα [(Ήταν και ΟΠΛΑτζής, χωρίς να το αναφέρει ευθέως. Ο Στάθης Καλύβας  εμμέσως αναφέρει ότι έχει συνέντευξη από τον ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ αναφέροντας σε σημείωσή του: Σημείωση Σ.Κ. 112-Η περιγραφή του Δωρή διασταυρώθηκε με βάση συνεντεύξεις με στελέχη του ΚΚΕ και μέλος της ΟΠΛΑ.)].Το βιβλίο έχει τίτλο «ΑΠΑΝΤΗΣΗ» και εγράφη  το 2004 δηλ. ένα χρόνο μετά την πρώτη έκδοση του άνω  αναφερόμενου βιβλίου “Μετά τον Πόλεμο“ που εμπεριέχει το άρθρου του Σ.Κ. Ο τίτλος του βιβλίου αλλά και από τα αναφερόμενα ψεύδη και αλήθειες σ΄ αυτό είναι “ΑΠΑΝΤΗΣΗ“ στα αναφερόμενα από τον Στάθη Καλύβα στο σχετικό βιβλίο αλλά και σε σχετικό άρθρο του την 10/11/2001 στο έντυπο «Ένθετο Νέων». Η «Απάντηση» δηλαδή της αριστεράς(κομουνιστών) στη δεξιά,  και στον Στάθη Καλύβα που συνοψίζεται σε παράγραφο του προλόγου του βιβλίου: "Τα γεγονότα στου Δούκα ήταν αποτέλεσμα πολιτικών διαφορών ανάμεσα σε συνεργάτες των Ιταλο-Γερμανών και αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης." Η εισαγωγή και το επίμετρο του βιβλίου «ΑΠΑΝΤΗΣΗ» είναι του πρώην  βουλευτού του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου, του οποίου η καταγωγή ήταν από  το Κεφαλόβρυσο Άργους, γειτονικού και «αδελφού» χωριού, του Δούκα και του οποίου συγγενείς είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο τότε στην περιοχή.

Ο Στ. Καλύβας γνωρίζει πλήρως την «Περίπτωση Δούκα» , έχει στην κατοχή του, το αντίγραφο του όλου αρχείου (αποφάσεις,πρακτικά)του Κακουργιοδικείο Ναυπλίου για τις υποτίθεται δίκες σκοπιμότητας που απ΄ το αρχείο έχει αποτυπώσει πολλές μαρτυρίες σε κείμενά του.

Κατωτέρω ,παραθέτω αποσπάσματα του κειμένου-άρθρου του Στάθη Καλύβα από το αναφερόμενο βιβλίο που στο σύνολο του, πράγματι αναφέρονται για πρώτη φορά σπουδαία και άγνωστα γεγονότα και αναφορές. Επί του κειμένου που αναφέρεται για τον Βασ. Δωρή σημειώνω-παραθέτω με μπλε γραφή ως αντιπαραβολή αναφερόμενα από άλλες πηγές ή άλλες αναφορές, που φαίνεται το «σκόπιμο» των παραλείψεων ,λαθών και ….! Κατόπιν παρατίθενται αποσπάσματα  από το βιβλίο του Ηλία Παπαδημητρίου ως επίμετρο αυτής της «ανάρτησης» με ανάλογες σημειώσεις-αντιπαραθέσεις  απ΄ εμού!
 ====================
Βιβλίο Mark Mazower  «Μετά τον Πόλεμο»
Στάθης Ν. Καλύβας

«Κεντρική υπήρξε η πελοποννησιακή συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, που οργανώθηκε σε γειτονικό οικισμό του αρκαδικού χωριού Δάφνη (Στρέζοβα), στις 19 Απριλίου 1944……….!Στη συνδιάσκεψη αυτή συμμετείχε ο Παναγιώτης Λιλής αχτιδικό στέλεχος από το χωριό Μηδέα(Γκέρμεσι) της Αργολίδας, μαζί με άλλους επτά αντιπροσώπους από την Αργολίδα και την Κορινθία, και την περιγράφει λεπτομερώς στα απομνημονεύματά του. Βασικός ομιλητής ήταν ο γραμματέας του πελοποννησιακού γραφείου του ΚΚΕ Αχιλλέας Μπλάνας, ο οποίος ανέλυσε λεπτομερώς τις αποφάσεις της 10ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, η οποία είχε συνέλθει τον Ιανουάριο του 1944. Κομματικά στελέχη επεσήμαναν ότι στο διάστημα από τη 10η ολομέλεια μέχρι τη συνδιάσκεψη «είχαν χαλαρωθεί τα μέτρα στο χτύπημα της αντίδρασης» και κατά συνέπεια χρειάζονταν αποφασιστικότερα μέτρα: «να κάνουμε έντεχνα τις εξαφανίσεις προδοτών και αντιδραστικών, να μην παρατηρούνται σκοτωμοί και να μένουν τα πτώματα άταφα, όπως έγινε σε ορισμένα μέρη, πράγμα που το εκμεταλλεύτηκε η αντίδραση».(Σελ. 179)
==========================
«……Η Σύσκεψη ολοκληρώθηκε με τον διορισμό νέων περιφερειακών γραμματέων. Ο Θόδωρος Ζέγγος (Ψευδώνυμο Στάθης ή Τριαντάφυλλος) διορίστηκε γενικός γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής Αργολιδοκορινθίας.»

[Σε μία περίπτωση [στο Κεφαλόβρυσο(Άνω Μπέλεσι) της Αργολίδας], ένα τέτοιο συλλαλητήριο συμπεριέλαβε και την δημόσια εκτέλεση ενός «προδότη»].
[ σ.σ. Στο βιβλίο του Ηλ. Παπαδημητρίου επιβεβαιώνονται οι των μετά "Βαΐων" εκτελέσεις:
«Μαζί τους έσουρναν και τρείς κρατούμενους, συνεργάτες των κατακτητών από τα γύρω χωριά. Ο ένας ήταν ο περιβόητος Τσαγγαρέλης από το χωριό Φρυσούνα της Αργολίδας. Τους άλλους δύο δεν ενθυμούμαι……και οι τρεις όμως ήτανε καλοθρεμμένοι με κοιλιές μπουρτζουάδικες, με προγούλια, με δαμαλίσιους σβέρκους. ……….Το απόγευμα όλοι οι αντάρτες συγκεντρώθηκαν. …….Η συντριπτική πλειοψηφία ενέκρινε και ζήτησε τη θανατική ποινή.
Σε λίγο μία ομάδα από έξι αντάρτες με έναν επικεφαλή, τους πήραν και του πήγανε έξω από το χωριό και τους εκτέλεσαν. Το μέρος της εκτέλεσης ήταν η ρεματιά που λέγεται Σπηλιές, χίλια περίπου μέτρα έξω από το χωριό. Εκεί τους έθαψαν οι χωριανοί μας και τους έβαλαν έναν ξύλινο σταυρό που έγραφε «Θάνατος στους προδότες και ανάθεμα στους προδότες.» Η εκτέλεση όμως είχε σαν αποτέλεσμα να τρομοκρατηθεί όλο το χωριό που για πρώτη φορά έβλεπε να ντουφεκίζουν ανθρώπους.» ]
(Σελ.180)
==========================
«Στο φύλλο της 14ης Οκτωβρίου 1944, ο Λεύτερος Μωριάς δημοσίευσε την απόφαση της διαγραφής: «Η ΚΟΠΠ(Κομμουνιστική Οργάνωση Περιοχής Πελοποννήσου) διαγράφει από το κόμμα τον Τριαντάφυλλο ή Στάθη για εγκληματική διαστρέβλωση της κομματικής γραμμής… Χρησιμοποίησε εναντίον πολιτών μέθοδες που δεν έχουν καμία σχέση με την κομματική ηθική και συμπεριφορά και προξένησε ζημιά στο κόμμα».(σελ. 182)
==========================
«Άλλωστε ο Ζέγγος ουδέποτε τιμωρήθηκε πραγματικά. Οι κατηγορίες που οδήγησαν στη διαγραφή του ήταν ασήμαντες σε σύγκριση με τις πράξεις του. (Σημείωση Σ.Κ.-79 *Ο Ζέγγος κατηγορήθηκε άμεσα μόνο για την εκτέλεση περίπου δέκα κατοίκων ενός χωριού εκτός δικαιοδοσίας του (τη Στρέζοβα της Αρκαδίας) και επειδή δεν είχε ακολουθήσει την καθορισμένη διαδικασία για τις θανατικές ποινές. Ουδέποτε κατηγορήθηκε για τις μαζικές σφαγές στην Αργολίδα και την Κορινθία: ΑΣΚΙ 418/Φ24/2/102.)
Εκτός αυτού, ο Ζέγγος αποκαταστάθηκε γρήγορα. Μετά από παρέμβαση του Άρη Βελουχιώτη, διορίστηκε σε νέο πόστο στην Κεντρική Ελλάδα, προτού αποσπαστεί στο διαβόητο στρατόπεδο του Μπούλκες. Τελικά κατάληξε στην Πολωνία, όπου πέθανε μετά από χρόνια από φυσικό θάνατο.»(Σημείωση Σ.Κ-80 *Κλαδούχος, Απομνημονεύματα, 69-71 .Καραλής, Η ιστορία, 235.)
(σελ. 183)
==========================
 «Το απόγευμα της 9ης Ιουνίου, μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών και ταγματασφαλιτών πραγματοποίησαν επιδρομή στο Μαλαδρένι. Κάποιοι απ΄ αυτούς, ντυμένοι σαν χωρικοί και με οδηγό κάποιον που είχαν διαφύγει τις προηγούμενες μέρες, μπήκαν αιφνιδιαστικά στο χωριό. Ο Νάσης πυροβολήθηκε στο πόδι αλλά κατόρθωσε να διαφύγει. Άλλοι κατέφυγαν στο γειτονικό χωριό Δούκα βρύση, όπου πραγματοποιούσε σύσκεψη η περιφερειακή οργάνωση του ΚΚΕ. [ σ.σ. Το Χωριό ΔΟΥΚΑ βρύση ,ήταν μικρό είχε τότε λίγα σπίτια -περί τα 13 – και λίγους κατοίκους ,συνολικά περί τους 60 και όχι 182 όπως που αναφέρει ο Στάθης Καλύβας «Το Δούκα, στα ορεινά της δυτικής Αργολίδας, ένα χωριό 182 κατοίκων» ίσως συμπεριλαμβάνει και τους λίγους κατοίκους των γειτονικών χωριών του κάτω Δούκα και τους κατοίκους του χωριού «μητρόπολη» το Κεφαλόβρυσο.
Ο ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ αναφέρει στο βιβλίο του «Η οικογένειά μου ήταν από τις πρώτες που οργανώθηκε ύστερα από τόσα που είχαμε υποφέρει από τους κατακτητές και τους συνεργάτες του. Το σπίτι έγινε κέντρο διερχομένων ανταρτών και πολλές φορές μοιραζόμασταν το λιγοστό ψωμί μας μαζί τους.» Στο σπίτι του άρα φιλοξενούσε και γίνονταν συσκέψεις από συναγωνιστές-συντρόφους του ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΟΠΛΑ ,στελέχη ανώτερα και κατώτερα ακόμα και τον Στάθη, Γκαβό και Γραβιά.]

      Ο Νάσης αφηγείται:
«Την επόμενη μέρα τους έμασε ο Στάθης και τους είπε να φύγουν αμέσως και να κατέβουν στο χωριό. Εκεί ο Χρήστος [Δασακλής] δίχως να φανταστεί τα αποτελέσματα του λέει: Που να πάμε συναγωνιστή; Τον άλλον παραλίγο να τονε φάνε. Δεν βλέπεις έχουμε προδότες. Ο Χρήστος είπε την κουβέντα και κατόπιν δεν μπόραγε να την συμμάσει και αρχίζει να λέει ονόματα, όποιο σχεδόν του ερχόταν στο στόμα. Εμπρός λέει ο Στάθης και ετοιμάζει μια ομάδα [ΟΠΛΑ] για το χωριό, να μάσουν τους προδότες και να τους πάνε στο Δούκα» (Σημείωση Σ.Κ-97-*Νάσης απομνημονεύματα) [ σ.σ. « Ο Ηλίας Παπαδημητρίου αναφέρει αορίστως στο βιβλίο του ,για την δίκη του, που έγινε 26 Ιουνίου 1946, το τι κατέθεταν μάρτυρες :«Γι΄ αυτό άρχισαν να καταθέτουν χονδροειδή και ασύστολα ψέματα. Μας παρουσίαζαν κομμουνιστές με μεγάλη δράση. Ότι κατά το διάστημα της κατοχής κάναμε συλλήψεις και εκτελέσεις πολιτών.» ! Άραγε σχετικά με την παραπάνω αναφορά του Νάση, δεν υπάκουσε ο Η.Π. στην εντολή του Στάθη; Ή συμμετείχε και αυτός ως ΟΠΛΑτζής στην εντολή του Στάθη για τις συλλήψεις και σφαγές; και επομένως οι μάρτυρες ψευδομαρτυρούσαν; ή αυτός έγραψε και ψέματα; Ο Γιάννης Κουρούμαλης στο βιβλίο του "ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ",επιβεβαιώνει εμμέσως τους μάρτυρες -σελ.64- βλ. "ανάρτηση" 077) ] «Μόλις τέλειωσαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Ιούλη του ΄44, ειδοποιήθηκε ο 1ος λόχος να στείλει μια διμοιρία στη Γκιόζα που ήταν η έδρα του 6ου Συντάγματος. Πήγε η διμοιρία της ΕΠΟΝ.
Εκεί ανατέθηκε αποστολή με επικεφαλή τον «Παπανικολή»(Θεόδωρο Κουτσούμπα από τα Μαζέϊκα), έφεδρο Ανθυπολοχαγό.
Μαζί μας ήρθε και η υποδειγματική ομάδα της ΕΠΟΝ του 1ου τάγματος.
Βαδίσαμε μερικές ώρες και φτάσαμε στο χωριό Τάτσι. Εκεί μας είπε ο Παπανικολής ν΄ αφήσουμε τα σακίδια, όσοι είχαν και τα περιττά πράγματα:
«Το πρωί θα είμαστε πάλι εδώ».
Άφησα κι εγώ τον χιτώνιο μου και κάτι φωτογραφίες που είχα στην τσέπη.
Πήγαμε στο Δούκα-Τσιρίστρα. Εκεί ήταν μια ομάδα Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα,(ΟΠΛΑ).
Μας οδήγησαν στο χωριό Μαλανδρένι, πιάσαμε θέσεις γύρω από το χωριό και οι ντόπιοι έβαλαν φωτιά σε 5-6 σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους είχαν οπλιστεί από τους γερμανούς. Αυτό έγινε ευκαιριακά.
       Η αποστολή ήταν να χτυπηθεί το χωριό Λυρκεία(Κάτω Μπέλεσι) που μερικοί είχαν πάρει όπλα από τους γερμανούς.» ]
Τη νύχτα της 13ης προς 14ης Ιουνίου 1944 συνελήφθησαν δεκατρία άτομα, κυρίως συγγενείς όσων είχαν καταφύγει στο Άργος. Οι κατοικίες τους λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν. Με τα χέρια τους δεμένα με σύρμα, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στου Δούκα και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αγίου Γεωργίου Φενεού, όπου έξι εφέθηκαν ελεύθεροι και οι υπόλοιποι επτά εκτελέστηκαν».(Σημείωση Σ.Κ.-98- ΙΑΑ ΑΒΕ 176/238)
(Σελ.188)
==========================
 «Ο Γιάννης Νάσης ισχυρίζεται πως προσπάθησε να μεσολαβήσει και να σώσει τους συγχωριανούς του- ένας ισχυρισμός που φαίνεται βάσιμος. Οι προσπάθειες του παρεμποδίστηκαν από το τραυματισμένο του πόδι. Παρά το τραύμα του, μετέβη στο Δούκα για να υποστηρίξει τη θέση του. Συνάντησε τον Ζέγκο, τον Γραβιά και τον Γκαβό. Προσπάθησε να πείσει την τοπική οργάνωση του ΚΚΕ να αναλάβει δράση: [ σ.σ. Ο Η.Π. ως ΟΠΛΑτζής και στέλεχος του ΚΚΕ δεν αναφέρει τίποτα γι΄ αυτές τις συναντήσεις στο χωριό του, όπως και για τις συλλήψεις και σφαγές] «Ό, τι λάθος κι αν έχουν κάνει», τους είπε, «προδότες δεν είναι» (Σημείωση Σ.Κ.-101-Νάσης απομνημονεύματα). Συντάχτηκε μια έκθεση και στάλθηκε στην περιφερειακή επιτροπή-αλλά χωρίς αποτέλεσμα…»

«Δυστυχώς η ιστορία αυτή δεν τελειώνει εδώ. Στη διάρκεια του Ιουνίου και του Ιουλίου πραγματοποιήθηκαν πολλές νέες συλλήψεις. Δεκαεπτά επιπλέον Μαλαντρενιώτες εκτελέστηκαν στο Φενεό με μαχαίρι.( Σημείωση Σ.Κ.-102- ΙΑΑ ΑΒΕ 176/238 )
(σελ.189)
==========================
[Οι δικαστές που ανέλαβαν την υπόθεση το 1946 διαπίστωσαν ότι μεταξύ των οικογενειών Δωρή και Παπαδημητρίου «ενεργείται λυσσώδης εγκληματικός αγών, με καθωρισμένον και πραγματοποιηθέντα σκοπόν τον αφανισμόν εκατέρωθεν πλείστον μελών των οικογενειών των».(σ.σ. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο κ. Στ. Καλύβα ότι το κάθε δικαστήριο δεν δικάζει ιδέες ,αλλά συγκεκριμένες κατά φύσιν εγκληματικές πράξεις, άρα δηλώσεις τέτοιες δικαστών, μην τις αναγάγει σε συμπεράσματα δικά του, δηλ. ότι η βεντέτα ήταν οικογενειακή και πολιτική συνάμα !) Πράγματι η υπόθεση αυτή ξεκινάει το 1942-ίσως και παλαιότερα. Ο Βασίλης Δωρής, ένας νεαρός βοσκός, είχε ερωτευθεί την Βασιλική Παπαδημητρίου, μια κοπέλα από το χωριό. Φαίνεται πως η Βασιλική απέρριψε τον Βασίλη και προτίμησε τον αδερφό του Σωτήρη.(σ.σ.Κατά φαντασία "έρωτες" του Σ.Καλύβα ως αναφέρεται κατωτέρω  !!!) Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, η υπόθεση αυτή θα είχε λήξει εκεί, τα πράγματα όμως τότε ήταν διαφορετικά λόγω της ιταλικής κατοχής. Όταν τα ιταλικά στρατεύματα έφτασαν στο Δούκα για να κατάσχουν τα κυνηγετικά όπλα των κατοίκων, ο Βασίλης Δωρής πληροφόρησε τους ιταλούς ότι η Βασιλική έκρυβε όπλα με αποτέλεσμα τον ανελέητο ξυλοδαρμό της. Το 1943 το ΕΑΜ εμφανίστηκε στο Δούκα και τα μέλη της οικογένειας Παπαδημητρίου έγιναν οι κύριοι υποστηρικτές του και ένας από τους γιούς της οικογενείας κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ. Αμέσως άρχισαν να συντάσσουν εκθέσεις ζητώντας  τη σύλληψη του Δωρή ως δοσίλογου. Οι εκθέσεις αυτές δεν βρήκαν όμως ανταπόκριση.(Σημείωση Σ.Κ.-111-Η δεύτερη έκθεση συντάχτηκε στα μέσα Μαρτίου 1944) Ο Δωρής μπορεί να ήταν κάθαρμα [σ.σ “Κάθαρμα”; Αυθαίρετος χαρακτηρισμός ,για ένα  άνθρωπο που γλύτωσε ως εκ θαύματος την τελευταία ώρα από την σφαγή του, από τα κομμουνιστικά καθάρματα] αλλά δεν ήταν προδότης, και το ΕΑΜ δεν είχε λόγο να πιστέψει τις κατηγορίες εναντίων του. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1944 όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Στις αρχές Ιουλίου, η Τρίτη έκθεση στάλθηκε κατευθείαν στην επαρχιακή επιτροπή του ΕΑΜ. Αυτή τη φορά έφερε την υπογραφή του υπευθύνου του γειτονικού οικισμού Τσιρίτσα καθώς και πολλών κατοίκων του Δούκα. Το σημαντικότερο ήταν ότι η περιφερειακή επιτροπή του ΚΚΕ είχε πλέον αποφασίσει να ξεριζώσει τους «αντιδραστικούς» από την περιοχή, με αποτέλεσμα η έκθεση να τύχει διαφορετικής υποδοχής και άμεσης ανταπόκρισης. [σ.σ. Τα αμέσως άνω αναφερόμενα είναι το αποκορύφωμα του ιστορικού ατοπήματος  από τον  Στ. Καλύβα και αιτιολογώ: Αποδέχεται ότι ο Βασ. Δωρής ήταν συνεργάτης των Ιταλών με το να υιοθετεί και να αναφέρει ότι  πληροφόρησε τους Ιταλούς ότι η Βασιλική έκρυβε όπλα (ο αδερφός της Βασιλικής,Ηλίας Παπαδημητρίου, στο βιβλίο του αναφέρει για ένα μόνο όπλο!!!), όπως υιοθετεί  μιας γενικής εκτίμησης, φράση, από ένορκο κατάθεση μάρτυρος του 1945, την: «η οικογένεια Δωρή είχε εμπλακεί σε μια πολύχρονη διαμάχη με την οικογένεια Παπαδημητρίου…. Και είναι ευρέως γνωστό ότι οι μεν στράφηκαν στους Ιταλούς και οι δε στους αντάρτες προκειμένου να πάρουν εκδίκηση, αλλά το μίσος αυξανόταν, κατά πάσα πιθανότητα επειδή δεν ήταν ικανοποιημένοι».
Αυθαίρετα επίσης αναφέρει ή υιοθετεί εκτιμήσεις κάποιων, ότι ο Βασ. Δωρής είχε ερωτευθεί την Βασιλική και αυτή τον απέρριψε και ότι ερωτεύθηκε τον αδερφό του Σωτήρη! Εάν ήτο έτσι, τότε είναι άτοπο να βασανίζουν μαζί  ο Βασίλης και ο Σωτήρης την Βασιλική στο Χάνι τους στο χωριό τους, (όπως λέει ο Ηλ. Παπαγεωργίου) , όπου την 3ην Μαρτίου 1942 την Βασιλική ,βασάνιζαν οι Ιταλοί με τον κακούργον Ιταλόν Αντώνιο Νταμέλο, γνωστόν  στην περιοχήν ως «Βαρδούκας», με βοηθόν του, τον προδότην Παναγιώτην Μποζονέλον ή Γράτσον και με άλλους  συνεργάτες τους.
Ο Ηλ. Παπαδημητρίου ευθέως και αυθαιρέτως αναφέρει ότι οι Δωρίδες ήσαν συνεργάτες των Ιταλών ενώ ο Στ. Καλύβας εμμέσως δέχεται το αυτό. Αλλά πώς να ήταν έτσι όταν, ο Βασ. Δωρής ,ο Ηλίας Παπαδημητρίου και άλλοι  αναφέρουν*(* Μόνο ο Στάθης καλύβας δεν το αναφέρει!!!), ότι οι Δωρίδες Βασίλης και Σωτήρης ήταν ενταγμένοι στην εθνική αντιστασιακή ομάδα του Κουβελάκη και μάλιστα από νωρίτερα της 3ης Μαρτίου 1942 που έγινε το επεισόδιο με την Βασιλική. Πρίν δε, δύο μέρες την 1η Μαρτίου 1942 ο Βασ. Δωρής, ως πρωτοπόρος εκπρόσωπος του χωριού της εθνικιστικής αντιστασιακής ομάδος του οπλαρχηγού Απ. Κουβελάκη συμμετείχε στην συγκέντρωση στο κοντινό του χωριού ΔΟΥΚΑ όρος Φαρμακά , όπου μεταξύ άλλων απεφασίσθη εκεί “η καταπολέμησις της προδοσίας”. Οι Ιταλοί αφού πληροφορήθηκαν την αντάρτικη κίνηση αμέσως μετά δύο μέρες, βρίσκονται στου ΔΟΥΚΑ την 3ης Μαρτίου 1942 για την εξαθρωσή της, και το ουσιώδες ερώτημα προς τον Στάθη Καλύβα και Ηλία Παπαδημητρίου είναι: “δηλαδή οι Δωρίδες πρόδωσαν τους εαυτούς τους;;;” Άτοπον! Όπως άτοπον είναι το γιατί εάν ήσαν συνεργάτες και προδότες των ιταλών οι Δωρίδες συνελήφθηκε απ΄ αυτούς κατά το «μάζεμα» των όπλων, ο Σωτήρης Δωρής και δεινοπάθησε, όπως αναφέρει ο Ευγγ. Δωρής στο βιβλίο του:  «Εν τω μεταξύ είχαν ερευνήσει όλα τα σπίτια και είχαν αφαιρέσει οιοδήποτε αντικείμενον, που εθεωρούσαν, ότι ημπορούσε να χρησιμοποιηθή εναντίον τους. Εάν εύρισκον όπλον συνελάμβανον τον κάτοχον με οδυνηρές γι΄ αυτόν συνέπειες. Αυτό ακριβώς έπαθε και ο αδερφός μου Σωτήριος, τον οποίον το 1941 συνέλαβον οι Ιταλοί και οδήγησαν στην Καραμπιερίαν του Άργους, επειδή στο σπίτι μας ευρήκαν ένα παλαιόν πολεμικόν όπλον(γκράν). Του κατέσχεσαν ακόμη και το χιτώνιον και το πηλήκιον, που έφερεν από τον πόλεμον του 1940. «Είδε και έπαθε» να τους αποδείξη ότι το ευρεθέν όπλον ήταν παλαιόν κειμήλιον του πατέρα μας από τον πόλεμον του 1897, για να τον αφήσουν ελεύθερον μετά 10 ημέρες. Υπό τις φοβερές αυτές συνθήκες οι χωριανοί μας επέρασαν ολόκληρον το έτος 1942.»

Αναφέρει αορίστως για την Βασιλική ο Στάθης Καλύβας ότι «με αποτέλεσμα τον ανελέητο ξυλοδαρμό της ».Εάν η Βασιλική είχε βασανιστεί από τους αδερφούς Δωρή θα υπήρχαν αναφορές και ευθέως θα τις ανάφερε ο Σ.Κ. Ο αδερφός της Βασιλικής, ο Ηλίας Παπαδημητρίου  ευθέως κατηγορεί τους αδερφούς  Βασίλειο και Σωτήρη Δωρή ως συνεργάτες ρουφιάνους των Ιταλών και βασανιστές της αδερφή του, εκμεταλλευόμενος το ότι ο τόπος εκδήλωσης του γεγονότος ήταν το Χάνι που είχαν οι Δωρίδες στο χωριό. Όμως αυτό συνέβαινε σε όλα τα χωριά, σε χάνια και καφενεία οι κατακτητές καταυλίζονταν όταν πήγαιναν για πλιάτσικο, για μάζεμα όπλων , βασανισμούς και..!Υποτιμά την παρουσία του κτήνους «Γράτσου» και δεν αναφέρει καθόλου τον σαδιστή Ιταλόν Αντώνιο Νταμέλο(Βαρδούκας) γνωστούς όχι μόνο στην περιοχή, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή *(*Μέχρι και το χωριό μου Στεφάνι-Κορινθίας, είχαν δράσει)  και αναγάγει ως πρωταγωνιστές ρουφιανιάς και βασανιστές τους εθνικιστές αδερφούς Δωρή. (Βλ. σχετικά αποσπάσματα από το βιβλίο του, κατωτέρω)

Μετά τρεις μέρες από το επεισόδιο με την Βασιλική  την 6ην Μαρτίου 1942  ομάδα του Κουβελάκη  ενήργησε ενέδρα και έκαναν μάχη με το Ιταλικό απόσπασμα και τους συνεργάτες του (Γράτσο και…) που είχαν δράσει στου Δούκα! Εύλογο είναι να ειδοποιήθηκε ο Κουβελάκης για τις κινήσεις και δράση των Ιταλών και συνεργατών τους από τον εθνικιστή Βασ. Δωρή και όχι από τον κομμουνιστή Ηλ. Παπαδημητρίου ! Στο βιβλίο του Κοσμά Αντωνόπουλου-Εθνική-Αντίστασις 1942-1945-Αθήναι 1964 *(*Τα αναφερόμενα σχετικά στο βιβλίο του Αντωνόπουλου, σκοπίμως φαίνεται ο Στάθης Καλύβας τα αγνοεί,για να επιβάλει την δικιά του "ιστοριογραφία" !!!) τεκμηριώνονται τα παραπάνω τα οποία έχουν αποτυπωθεί βάση εκθέσεως του ιδίου του Απ. Κουβελάκη, ήτοι: «Καθ΄όλον το διάστημα του έτους 1941 ο Κουβελάκης, με κίνδυνον της ζωής του, αποκρύπτει και προστατεύει Άγγλους στρατιώτας, πολλοί, δε, εξ αυτών κατόρθωσαν να φυγαδευθούν εις Τουρκίαν από την θέσιν Στενό μεταξύ παραλίας Πόρου- Μεθάνων. Από τους πρώτους μήνες του 1842 εγκαταστά ένα ραδιόφωνον εις τον Φαρμακά και αρχίζει να κυκλοφορή εις την ύπαιθρον δελτίον ειδήσεων του ραδιοφωνικού σταθμού του Λονδίνου, με τα νέα από τα πολεμικά μέτωπα. Αρχίζει να οργανώνη τα διάφορα χωρία της περιοχής Αργολίδος και Ερμιονίδος, με επικεφαλής θαρραλέους πατριώτες. Οι πρωτοπόροι αυτοί εθνικισταί εις τα διάφορα χωρία της Αργολίδος και Ερμιονίδος εβοήθησαν τον αγώνα. Είχαν ιδικάς των ομάδας ετοίμους προς δράσιν και με αυτοθυσίαν των εκράτησαν υψηλά το εθνικόν φρόνημα των κατοίκων από την προπαγάνδα των Ιταλογερμανών και των κομμουνιστών. Μεταξύ αυτών ήσαν και οι εξής: 1)……………….8) Εις Δούκα ο Βασίλειος Δωρής…………….(Σελ. 645)
Κατά την πρώτην Μαρτίου 1942 εις την κορυφήν του όρους Φαρμακά έγινε σγκέντρωσις όλων αυτών των πρωτοπόρων εθνικιστών ως εκπροσώπων των χωρίων των και των ετοίμων εις τα χωρία των ομάδων των. Κατά την συγκέντρωσιν ο ιερεύς Κων. Ζάχος ενέπεμψε δέησιν υπέρ αναπαύσεως των πεσόντων της Πατρίδος και υπέρ της επιτυχίας του αγώνος της απελευθερώσεως. Εις τους συγκεντρωθέντας ωμίλησεν ο οπλαρχηγός Απόστολος Κουβελάκης, ο Ηλίας Μπέζας, δικηγόρος, ο ιατρός Αριστείδης Πετρόπουλος και ένας Αυστραλός στρατιώτης, όστις εγνώριζε την ελληνικήν γλώσσαν. Κατά την συγκέντρωσιν αυτήν απεφασίσθη α) η εχεμύθεια, β) η διατήρησις εις τον πληθυσμόν ακμαίου του εθνικού φρονήματος και η πίστης των εις την ταχείαν απελευθέρωσιν της πατρίδος, γ) η καταπολέμησις της προδοσίας  δ) η περισυλλογή και συντήρησις όπλων και πυρομαχικών και ε) η προετοιμασία διά την εν καιρώ εξέγερσιν κατά των κατακτητών.
Οι Ιταλοί επληροφορήθησαν την ανταρτικήν κίνησιν της ομάδος Κουβελάκη και με κακοποιούς και προδότες προσπαθούν να μάθουν το κρησφύγετον και την κατά τόπους διανομήν της ομάδος δια να την εξοντώσουν. Την 3ην  Μαρτίου 1942 ένα απόσπασμα Ιταλών Καραμπινιέρων με επί κεφαλής τον σαδιστήν και κακούργον Ιταλόν Αντώνιο Νταμέλο, γνωστός  εις την περοχήν ως «Βαρδούκας», με βοηθόν του τον προδότην Παναγιώτην Μποζονέλον ή Γράτσον από την περιοχήν Νεμέας, συνέλαβεν εις τον συνοικισμόν Δούκα την Βασιλικήν Παπαδημητρίου ορφανήν πατρός η οποία έβοσκε τα πρόβατά της. Οι Ιταλοί της εζήτησαν να τους παραδώση ένα πιστόλι και επειδή αυτή δεν το παρέδιδε της επέβαλαν φρικτά και κανιβαλικά βασανιστήρια. Την εξυλοκόπησαν αγρίως και αφού την εγύμνωσαν, ενήργησαν αποτρίχωσιν του σώματος της με μιάν τανάλιαν! Τα απάνθρωπα αυτά βασανιστήρια εξήγειραν ακόμη περισσότερον τον πληθυσμόν της περιφερείας κατά των κατακτητών. (Σελ. 646)

Την 6ην Μαρτίου 1942 μετέβαινον  από την Νεμέαν εις περιοχήν Αλέας. Εις τας υπωρίας του όρους Φαρμακά και εις το Ερημοκκλήσι Αγίας Άννης ο Κουβελάκης με τον Νικόλαον Αγγελόπουλον, Αλέξανδρον Ζάχον, Δημήτριον Μακρήν και Βασίλειον Γκόφαν, από τον Άγιον Νικόλαον, ενήργσεν ενέδραν κατά του ιταλικού αποσπάσματος. Οι κακούργοι κατακτηταί έπρεπε να δεχθούν άμεσον τιμωρίαν. Τα βόλια των Ελλήνων ανταρτών εκράτησαν τους Ιταλούς εις μάχην επί μίαν ώραν. Ο Ιταλός κακούργος καραμπινιέρος Νταμέλο ετραυματίσθη βαρέως και, ως εβεβαιώθη μετά, του απεκόπη το δεξί του χέρι και ετραυματίσθη επίσης βαρέως και ο προδότης Π. Μποζονέλος, όστις έφερεν στολήν Ιταλού Καραμπινιέρου. Κατά την μάχην αυτήν οι Ιταλοί είχαν 11 όπλα και 7 αυτόματα, οι αντάρτες, δε, ένα όπλον, ένα γκρα, τρία κυνηγητικά όπλα και 5 πιστόλια. Οι Ιταλοί άφησαν επί τόπου φεύγοντας ένα αυτόματο και 4 πολεμικά όπλα, τα οποία επήρε η ομάς του Κουβελάκη. Οι Ιταλοί, διά το ατύχημα των αυτό και τον εξευτελισμόν των, δεν ετόλμησαν να στείουν άλλην δύναμιν προς καταδίωξιν της ομάδος ΚΟΥΒΕΛΆΚΗ.
Την 29ην Σεπτεμβρίου 1942 εις το χωρίον Σκοτεινήν οι προδότες Χρήστος Κάππος και Παναγιώτης Λασκαρίδης ανήκοντες εις την Καραμπινιέραν Τριπόλεως προσεπάθησαν να πάρουν πληροφορίες διά την δράσιν της ομάδος Κουβελάκη. Οι κάτοικοι ειδοποίησαν αμέσως την ομάδα και….» (Σελ. 647)
Ο Στ. Καλύβας αποσιωπά και ότι, το καλοκαίρι του 1943 o Βασ. Δωρής, εδάρει ανηλεώς από κομμουνιστές λόγω ότι ανήκε στην Εθνικιστή ομάδα του Φαρμακά, όπως αναφέρει και ο αδερφό του Ευάγγελος:
«Ο αδερφός μου Βασίλειος διέφυγε μεν αρχικώς την σύλληψιν, συνελήφθη όμως αργότερον στο Δούκα Βρύση δολίως και, οδηγηθείς στο χωριό (Κεφαλόβρυσον), ενεκλείσθη εντός του ναού της Παναγίας, όπου εδάρη ανηλεώς έμπροσθεν των ιερών εικόνων, με σκοπόν να τον θανατώσουν «δια ραβδισμού». Φαίνεται ότι η μοίρα του επεφύλασσε και μίαν άλλην δοκιμασίαν τον Ιούλιον του 1944(ιδέ κατωτέρω) και έτσι δεν απετελείώθη τότε, σωθείς εκ θαύματος, χάρις στην επέμβασιν πολλών ηλικιωμένων του χωριού, μεταξύ των οποίων και ο γαμπρός μας Νικόλαος Ιωαν. Οικονόμου (Κολιο-Κονόμος), ο μπάρμπα Κόλιο-Μάης(Νικ. Κωστάκης) κ.α. Ήταν αρχή ακόμη και δεν είχαν αρχίσει οι μεγάλες σφαγές. Ήταν Καλοκαίρι του 1943.Έτσι, ο Βασίλης «εγλύτωσε» τον θάνατον. Τους λοιπούς συνεργάτες του Αγώνος στο Δούκα και τα άλλα χωριά δεν τους «επείραξαν» τότε. Τους έκαναν την χάριν του Κύκλωπος: «να τους φάνε τελευταίους».

Στις 8 Ιουλίου 1944, γύρω τις 10 π.μ., ο Σωτήρης Φ. Δωρής και ο κουνιάδος του Γεώργιος Κ. Διαμαντής συνελήφθησαν στο Δούκα. (σ.σ. Λάθος ημερομηνία, σωστή είναι η 7 Ιουλίου 1944 ημέρα Παρασκευή ) «Οι συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν από δύο άνδρες της ΟΠΛΑ αγνώστους στα θύματα. Το επόμενο πρωί, γύρο στις 8, άνδρες της ΟΠΛΑ συνέλαβαν τον αδερφό του Σωτήρη Βασίλη Φ. Δωρή λέγοντάς του πως θα τον πήγαιναν για ανάκριση στην επαρχιακή επιτροπή στο ορεινό χωριό Τάτσι, όπου βρισκόταν το αρχηγείο των περιφερειακών // επιτροπών του ΚΚΕ και του ΕΑΜ Αργολίδος. Στις 10 Ιουλίου, μαζί με άλλους οκτώ κρατουμένους μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού. Η κατάθεση του Δωρή στις δικαστικές αρχές του Ναυπλίου προσφέρει μια σπάνια περιγραφή της γραφειοκρατικής διαδικασίας που χαρακτήριζε το εαμικό σύστημα τρομοκρατίας. (Σημείωση Σ.Κ. 112-Η περιγραφή του Δωρή διασταυρώθηκε με βάση συνεντεύξεις με στελέχη του ΚΚΕ και μέλος της ΟΠΛΑ.) [σ.σ. στην παράγραφο αυτή αποτυπώνονται λάθος ημερομηνίες και δεν αναφέρονται κάποιες ουσιώδεις αναφορές από τον Βασ. Δωρή, όπως ότι στο Φρουραρχείο του ΔΟΥΚΑ ήταν και ένας Βούλγαρος *(* Τελικώς δεν είναι υπερβολή ό χαρακτηρισμός «ΕΑΜΟΒΟΥΛΓΑΡΟΙ», που εκπλήσσει και είναι σκόπιμα αποσοβημένο ότι στην Πελοπόννησο-όχι μόνο στην Μακεδονία Θράκη- Βούλγαροι ήσαν στη στελέχωση της δομής της εξουσίας του ΚΚΕ-ΕΑΜ ,υπόψη μου είναι άλλες δύο σχετικές αναφορές για την Αργολίδα). Από την αφήγηση του Β.Δωρή: «7 Ιουλίου 1944. Ήταν ημέρα Παρασκευή, όταν δύο αντάρται του Ε.Λ.Α.Σ. ήλθαν εις το σπίτι μας εις το Δούκα του Άργους, και εζήτησαν κατόπιν διαταγής του καπετάν Γραβιά(Αθαν. Φρούσιου εκ Νεμέας)Α΄ Γραμματέως του Κ.Κ. επαρχίας Άργους, εδρεύοντος εις το χωρίον Εξοχή, το αδερφό μου Σωτήριον και τον γαμβρόν μου Γεώργιον Διαμαντήν…………………………!Πράγματι δε την επομένην, Σάββατον πρωϊ πρωί, εδέχθην την επίσκεψην ενός αντάρτου του Φρουραρχείου του χωριού μου, ονόματι Μήτσος, Βουλγαρικής καταγωγής και δύο άλλων απεσταλμένων επίσης του Γραβιά, οι οποίοι μου εδήλωσαν, ότι έχουν διαταγήν, να με συνοδεύσουν μέχρι την Εξοχήν, δια να συμπληρώσω την ανάκρισιν των άλλων δύο αδερφών μου.»
Το  στρατόπεδο συγκέντρωσης στον Αϊ-Γιώργη Φενεού ήταν γεμάτο κρατουμένους , μεταξύ των οποίων και πενήντα Βαλτετσιωτών [σ.σ. 19 Βαλτετσιώτες ήσαν και όχι 50! Ο Στάθης Καλύβας ως χρηματοδοτούμενος για να κάνει ιστορική έρευνα δεν επιτρέπεται να γράφει τέτοιες ανακρίβειες, καλό είναι να δώσει το αντίγραφο του αρχείου που έχει, από το κακουργοδικείο Ναυπλίου σε κάποιο σοβαρό ερευνητή!!!) , κυρίως ηλικιωμένων και γυναικόπαιδων με κουρουλιασμένα ρούχα. Ο Δωρής παρέδωσε τα προσωπικά του αντικείμενα τα οποία υποτίθεται πως θα του επιστρέφονταν μόλις αφηνόταν ελεύθερος. Στη συνέχεια οδηγήθηκε για ανάκριση, την οποία περιγράφει ως ανώδυνη, ομαλή και γρήγορη.( Σημείωση Σ.Κ. 114-Ο ανακριτής τον ρώτησε: «Γιατί κατηγορείσαι παιδί μου;» και ολοκλήρωσε την ανάκρισή του λέγοντας: "Καλά παιδί μου, πήγαινε, ας έλθη ένας άλλος".) Δεν βασανίστηκε ούτε ξυλοκοπήθηκε. Οι περισσότεροι κρατούμενοι ήταν φτωχοντυμένοι χωρικοί, αλλά μερικοί ήταν καλοντυμένοι και φαίνονταν «μορφωμένοι», ανάμεσά τους και ο δικηγόρος Βασίλης Τσορβάς, περιφερειακό στέλεχος του ΕΑΜ που είχε συλληφθεί επειδή, στη διάρκεια μιας ομιλίας του σε κάποιο χωριό είχε παρεκκλίνει της γραμμής. Κανείς στο μοναστήρι δεν γνώριζε την τύχη όσων μεταφέρονταν αλλού.[σ.σ.Ο Β. Δωρής αναφέρει για τον Βασ. Τσορβά :«Επίσης εκεί μας συνάντησε και ένας δικηγόρος από το Άργος, ο οποίος προσεποείτο τον κρατούμενον. Αλλά αυτό ήτο ψέμα, διότι ήτο μεγάλος κομμουνιστής και ήτο ελεύθερος εις το στρατόπεδον και εγνώριζε τα συμβαίνοντα εκεί........................Δυστυχώς ο εγκληματίας αυτός είναι ελεύθερος και αγορεύει υπέρ των συντρόφων του εις τα Δικαστήρια.»].(Σημείωση Σ.Κ. 115-Ο Τσορβάς τελικά αφέθηκε ελεύθερος και κατέθεσε στη δίκη. Επιστρατεύτηκε στον Εθνικό Στρατό και σκοτώθηκε στην τελευταία φάση του Εμφυλίου.) [σ.σ. Δεν ανακρίθηκαν σύμφωνα με την αφήγηση του Βασ. Δωρή! Την νύκτα 9 προς 10 Ιουλίου 1944(και όχι 18 Ιουλίου) ,που τους έβγαλαν στην αυλή του Μοναστηριού για να του οδηγήσουν στο σφαγείο, τους διαβεβαίωσαν ότι θα μεταφερθούν στην έδρα της Ταξιαρχίας όπου εκεί θα ανακριθούν, και απλώς τους διάβασαν το γιατί κατηγορείτε ο καθένας. Η αφήγηση του Β.Δ είναι σαφέστατη και η κύρια ουσιώδη κατηγορία την οποία αποσιωπά τελείως ο Στάθης Καλύβας ήταν, ότι διατελέσανε εθνικισταί αντάρται οι Δωρίδες: «μας παρουσίασαν εις κάποιον αξιωματικόν, ο οποίος μας εδιάβασε μίαν αναφοράν με τας υπογραφάς μερικών συγχωριανών μας κομμουνιστών και άλλων κομμουνιστών-στελεχών της περιφερείας μας, του βουλευτού της Π.Ε.Ε.Α., του αρχηγού του εφεδρικού ΕΛΑΣ, του περιφεριακού καθοδηγητού και στο κάτω μέρος φαρδειά πλατειά του Γραβιά, διά της οποίας κατηγορούμεθα ως αντιδραστικοί, διότι διατελέσαμεν εθνικισταί αντάρται, διότι συνεργαζόμεθα  με τους Άγγλους και τα τοιαύτα. Μας διαβεβαίωσεν όμως κυνικότατα το κάθαρμα αυτό, ότι στον Ταξίαρχο που θα πάμε, θα απολογηθούμε και θα μας απολύσουν, διότι δεν είναι βαριά η κατηγορία μας»

Τα ξημερώματα της 18ης Ιουλίου (σ.σ. 9 προς 10 Ιουλίου 1944 έγινε η σφαγή!!!) (γύρω στις 3), ένας αντάρτης εμφανίστηκε στα κελιά και φώναξε είκοσι ονόματα: δεκαεννέα ανδρών και μιάς γυναίκας. Οι κρατούμενοι ενημερώθηκαν ότι θα μεταφέρονταν στο αρχηγείο της ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ τους οδήγησαν αμέσως στην αυλή και τους έδεσαν με σχοινί ανά δύο. Έξι άνδρες τους συνόδευαν με τα πόδια στο βουνό μέχρι να ανατείλει ο ήλιος. Μετά από τέσσερες σύντομες στάσεις για ανάπαυλα, σταμάτησαν. Εν αγνοία τους, βρίσκονταν μόλις διακόσια μέτρα από το σημείο της εκτέλεσης τους, όπου μια απρόσωπης διαδικασίας ρουτίνας: κατά την διάρκεια της πορείας οι έξι άνδρες δεν έβρισαν, δεν ταπείνωσαν, ούτε κακομεταχειρίστηκαν τους κρατουμένους. Τους είπαν να καθίσουν και να περιμένουν. Στο σημείο αυτό, η μονότονη αφήγηση του Δωρή αποκτά δραματικό τόνο(σ.σ ;;;!!!!!!) : «Εκείνη τη στιγμή από πάνω μας πετούσαν κοράκια και κουρούνες και έκραζαν τρομακτικά ενώ συγχρόνως μύγες πτωμάτων, κίτρινες προ πάντων, ρίχτηκα κατά σμήνη απάνω μας σαν άλογα, επειδή μας είχαν δεμένα τα χέρια, για να τις διώξουμε». Δύο άνδρες, οι εκτελεστές όπως αποδείχτηκε, έφυγαν για το σημείο της εκτέλεσης ενώ οι άλλοι τέσσερις έμειναν για να φρουρούν τους κρατουμένους. Ύστερα από μερικά λεπτά, οι δύο από τους τέσσερις άρχισαν να πηγαινοέρχονται μέχρι το σημείο της εκτέλεσης μεταφέροντας τους κρατουμένους ανά δύο. Η εκτέλεση γινόταν ως εξής: έκοβαν το λαρύγγι των θυμάτων και έριχναν το σώμα τους στην τρύπα. Η εκτέλεση δύο ατόμων διαρκούσε περίπου είκοσι λεπτά. Στο μεταξύ, οι υπόλοιποι κρατούμενοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν για την τύχη τους. Ο Δωρής αναφέρει πως είπε στον αντάρτη που τον φύλαγε: «Συναγωνιστή βλέπω τα πρόσωπα ολονών μας και έχουν αλλάξει χρώμα, κάνα μαχαίρι μας περιμένει», και εκείνος του απάντησε, «Μπα, ποιος σ΄ το΄ πε, μην φοβάσθε, εδώ από κάτω είναι η Ταξιαρχία, καταυλισμοί ολόκληροι, στρατός, αλλά ένεκα των επιχειρήσεων αυτών που γίνονται στα «Κιόνια» της Στυμφαλίας σας εφέραμε εδώ. // Αφού εκτελέστηκε περίπου δέκα άτομα, ήρθε η σειρά των αδερφών Δωρή. Μόλις έφτασαν στον τόπο εκτέλεσης είδαν τους δύο εκτελεστές να καπνίζουν χαμογελαστοί, κρατώντας μαχαίρια (Σημείωση Σ.Κ. 116-Ο Δωρής ισχυρίζεται ότι είδε και δύο κομμένα κεφάλια, αλλά αυτό μοιάζει υπερβολή) (σ.σ. Υπερβολή είναι που απορεί ο Στ. Καλύβας, ενώ αμέσως παραπάνω δέχεται την αναφορά από την κατάθεση του σφαγέα Σαμαρτζή Νικήτα: «έκοβαν το λαρύγγι των θυμάτων και έριχναν το σώμα τους στην τρύπα» ). Στο μεταξύ, ο Δωρής είχε καταφέρει να λυθεί. Χτύπησε τον φρουρό του, το έβαλε στα πόδια και κατόρθωσε να διαφύγει παρά τους πυροβολισμούς. Μετά από μερικές ημέρες έφτασε στο Άργος όπου και έμεινε μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών. Μια ημέρα μετά την απόδρασή του το ΕΑΜ συνέλαβε και εκτέλεσε για αντίποινα τον άλλο αδερφό του, τον Νίκο. [σ.σ. Η εκτέλεση του αδερφού του Β. Δωρή,Νίκου δεν έγινε μετά μια ημέρα ,αλλά 4-5 ημέρες από την απόδραση του, επίσης στο Άργος που κατέφυγε όπως αναφέρει ο αδερφό του Ευάγγελος τον συνέλαβαν οι Γερμανοί και οι οποίοι τον ανέκριναν πιεστικώς, γιατί τον θεώρησαν αντάρτη .Άλλη μια απόδειξη ότι δεν ήτανε συνεργάτης και προδότης των κατακτητών, όπως και επίσης εάν ήταν προδότης στις 18 Ιουλίου 1944(Ή ημερομηνία από το βιβλίο του Βαζαίου!) όταν οι Γερμανοτσολιάδες κατά την «παγανιά» των , κατέλαβαν του ΔΟΥΚΑ δεν θα έκαιγαν και το δικό του σπίτι !]
Ο Δωρής κατάφερε να παραμείνει κρυμμένος μέχρι τον Φεβρουάριο του 1945. Τον Μάρτιο κατατάχτηκε στην Εθνοφυλακή που μόλις είχε συσταθεί στην Αθήνα, αλλά αμέσως λιποτάχτησε παίρνοντας μαζί το όπλο του και επέστρεφε στην Αργολίδα για να εκδικηθεί (σ.σ. Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν ακριβώς τι έγινε περαιτέρω τότε !) 
(Σελ.193-194-195)
==========================
 «Στην κατάθεση του στην δίκη που ακολούθησε, ο Δωρής παρουσίασε τον εαυτό του ως αντικομμουνιστή τον οποίο είχε καταδιώξει το ΕΑΜ λόγω των φρονημάτων του. Η πολιτικοποίηση μιας εγκληματικής πράξης ήταν ένας σίγουρος τρόπος για την ατιμωρησία. Άλλωστε, το σκεπτικό του αντανακλούσε τα επιχειρήματα πολλών αριστερών (αν και οι δίκες τους είχαν πολύ διαφορετική έκβαση). Ο Δωρής και οι συνεργάτες του δικάστηκαν τον Ιούλιο του 1947 αλλά οι ένορκοι του δικαστηρίου της Κορίνθου τους αθώωσαν. (σ.σ. Ο Στάθης Καλύβας εδώ αποδίδει κάποια άλλοθι στους εγκληματίες κομμουνιστές που δικάστηκαν υποτίθεται σε δίκες σκοπιμότητας. Δεν είναι έτσι όμως, το ότι αθωώθηκε ο Βασ. Δωρής κατά την δράση του την περίοδο της «Λευκής τρομοκρατίας» όπως λέγετε ή ήταν πράγματι αθώος ή δεν κατατέθηκαν αποδεικτικά τεκμήρια και μαρτυρίες στην δίκη για να στοιχειοθετηθεί  ενοχή του ! ) Απέφυγαν επίσης περαιτέρω κατηγορίες, εκμεταλλευόμενοι την αμνηστία του Σοφούλη. Μετά από λίγο ο Δωρής μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πέθανε πολλά χρόνια αργότερα. (σ.σ. Ο Βασ. Δωρής  μετά το 1950 ζούσε στο Άργος για πολλά χρόνια , στην Αμερική μετανάστευσε πολύ αργότερα το 1985).  Ο Νίκος και Ηλίας Παπαδημητρίου εξέτισαν τις ποινές τους, και μετακόμισαν στην Αθήνα. ………..! Σύμφωνα με φήμες, η Βασιλική Παπαδημητρίου κατατάχτηκε στον Δημοκρατικό Στρατό στην κεντρική Πελοπόννησο. Επέζησε, αλλά η τύχη της είναι άγνωστη στην περιοχή. Όπως έλεγε ένας πληροφοριοδότης, η ιστορία αυτή «Ξεκίνησε μεταξύ Βασίλως και Βασίλη. Αυτοί δημιουργήσαν το κακό και πέθαναν αθώοι. Αλλά ούτε η Βασίλω ούτε ο Βασίλης τελικά σκοτωθήκανε. Αυτοί πήγαν με θάνατο και οι άλλοι άδικα» (σ.σ. Η υιοθέτηση από τον Στάθη Καλύβα. των αναφερομένων από τον άνω πληροφοριοδότη  όπως και τα κατωτέρω συμπεράσματα του είναι στο πνεύμα της  γενικότερης «γραμμής» που θέλει να περάσει(επιβάλει!) στην ιστοριογραφία όπως ανωτέρω αναφέρθηκε )

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΙΑΣ ΒΙΑΣ
«……Η ανάλυση των συστατικών στοιχείων της εμφύλιας βίας είναι μια πιο δύσκολη υπόθεση. Τα γεγονότα στο Δούκα για παράδειγμα αποτελούν περίπτωση πολιτικής βίας ή προσωπικής βεντέτας; Για τους δικαστές του Ναυπλίου καθώς και για τους κατοίκους του Δούκα(τότε και τώρα), τα γεγονότα αυτά αποτελούσαν καθαρή περίπτωση οικογενειακής βεντέτας. «Όπως είναι γνωστό σε όλους», επισημαίνει μια ένορκη κατάθεση του 1945, «η οικογένεια Δωρή είχε εμπλακεί σε μια πολύχρονη διαμάχη με την οικογένεια Παπαδημητρίου…. Και είναι ευρέως γνωστό ότι οι μεν στράφηκαν στους Ιταλούς και οι δε στους αντάρτες προκειμένου να πάρουν εκδίκηση, αλλά το μίσος αυξανόταν, κατά πάσα πιθανότητα επειδή δεν ήταν ικανοποιημένοι[από το μέγεθος της εκδίκησης]». Η κατάθεση αυτή είναι αποκαλυπτική στο βαθμό που επισημαίνει τον πυρήνα της εμφύλιας βίας: δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με καθαρή οικογενειακή βεντέτα ούτε για αμιγή πολιτική βία, αλλά και για τα δύο ταυτόχρονα». (σ.σ. Τα ίδια- υποκειμενικά συμπεράσματα του Σ.Κ)
(Σελ. 196)
==========================
«Ούτε, όμως, επρόκειτο απλώς για μια απλή περίπτωση πολιτικής τρομοκρατίας. Τα ατομικά κίνητρα συνήθως δεν ήταν ιδεολογικά: Τα θύματα δεν έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, π.χ. υπέρ του κομμουνισμού ή της μοναρχίας-τουλάχιστον όχι μόνο αυτό». (σ.σ. Τα ίδια- υποκειμενικά συμπεράσματα του Σ.Κ. ) 
(Σελ.197)
==========================
 «Η περίπτωση του Δούκα δεν ήταν ούτε απλή οικογενειακή βεντέτα, ούτε απλή οικογενειακή βεντέτα, ούτε περίπτωση καθαρής πολιτικής τρομοκρατίας, αλλά και τα δύο ταυτόχρονα.
……………………..
Πως θα μπορούσε ο νεαρός Βασίλης Δωρής, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει τους Ιταλούς για να εκδικηθεί τη γυναίκα που τον είχε απορρίψει, να φανταστεί το 1942 πως έξι χρόνια αργότερα, ως αποτέλεσμα της αρχικής του απονενοημένης ενέργειας, θα ξεκληρίζονταν δύο ολόκληρες οικογένειες;» (σ.σ. Τα ίδια- υποκειμενικά συμπεράσματα του Σ.Κ. !)
(Σελ.198)


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι έννοιες ΕΛΛΗΝ και ΕΘΝΙΚΟΦΡΩΝ είναι άγνωστες φαίνεται στον κ. Στ. Καλύβα, Εάν πράγματι πάμπολλοι σφετεριστές, εκμεταλλεύτηκαν τις έννοιες αυτές για να δικαιολογήσουν  τις προδοσίες ,δοσιλογισμούς τους και ….! δεν είναι λόγος να  διαστρεβλώνουμε συλλήβδην την ιστορία!
Ο Δικηγόρος εκ Άργους Βασίλειος Πέζος πριν αρκετά χρόνια με νομικές ενέργειές του, σταμάτησε κάποιες σε συνέχεια δημοσιεύσεις αρθρογραφίας στον τύπο για την "Περίπτωση Δούκα", υποβολιμαίες  από  ύποπτα χρηματοδοτούμενα προγράμματα ιστοριογραφίας! Ο Στάθης Καλύβας δεν "βάζει μυαλό";
Το σύντομο βιογραφικό του Στάθη Καλύβα είναι το παρακάτω, παρμένο από τον προσωπικό του ιστότοπο και από το οποίο απορρέουν και δικαιολογούνται τα παραπάνω που αφορούν την επέμβασή του στην ιστορία :
«Ο Στάθης Ν. Καλύβας έχει από το 2003 την έδρα του καθηγητή πολιτικών επιστημών Arnold Wolfers στο πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ, όπου επίσης διευθύνει το ερευνητικό πρόγραμμα Τάξη, Σύγκρουση και Βία (Order, Conflict, and Violence).
Η τρέχουσα έρευνά του αφορά στις παγκόσμιες τάσεις στην πολιτική βία. Το έργο του έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Woodrow Wilson Award για το καλύτερο βιβλίο με θέμα την διακυβέρνηση, την πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις, το Luebbert Award για το καλύτερο βιβλίο στη συγκριτική πολιτική, το European Academy of Sociology Book Award, το Luebbert Award για το καλύτερο άρθρο στη συγκριτική πολιτική (τρεις φορές) και το Greenstone Award για το καλύτερο βιβλίο με θέμα την πολιτική και την ιστορία. Η έρευνά του έχει χρηματοδοτηθεί από τα Harry Frank Guggenheim Foundation, United States Peace Institute, Folke Bernadotte Academy και το Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης. Το 2007 διετέλεσε υπότροφος του John Simon Guggenheim Memorial Foundation και το 2008 εκλέχθηκε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.»
.................................
“Σύ είπας”: «Η αντίληψη αυτή, …………………., δείχνει ότι δυστυχώς στην Ελλάδα ευδοκιμεί ένα είδος ιστορικών που ρέπουν προς την επιλεκτική χρήση των ιστορικών τεκμηρίων. Είναι θλιβερό ένας ιστορικός με αξιόλογη συμβολή κατά το παρελθόν να εκτροχιάζεται τόσο άσχημα ……….!»
Από άρθρο του ΣΤΑΘΗ  Ν. ΚΑΛΥΒΑ | Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
====================================================
====================================================  
Ως προανέφερα ΕΠΙΜΕΤΡΟ αυτής της «ανάρτησης» και των σχετικών ανωτέρω αναφερομένων, κρίνω να αποτυπωθεί εν αρχή η αναφορά-εξομολόγηση του πρώην βουλευτού του ΚΚΕ -Κώστα Κάππου, στο ΕΠΙΜΕΤΡΟ  που αποτύπωσε στο βιβλίο «ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Εκδόσεις ΑΛΗΘΕΙΑ-2004» του συναγωνιστή και συμπατριώτη του, Ηλία Παπαδημητρίου από το  Κεφαλόβρυσο(γειτονικό χωριό του Δούκα Αργολίδας), κατόπιν αποτυπώνονται πληροφορίες περί του ΟΠΛΑτζή συγγραφέως και μετά αποσπάσματα του βιβλίου, με σημειώσεις μου επ΄αυτών:

«Όσοι βρίζουν τα μέλη και τα στελέχη της ΟΠΛΑ πρέπει να ξέρουν ότι ήταν ό, τι το πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα. Επειδή δε η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της ΟΠΛΑ (εξαίρεση  αποτελούν αυτοί που έζησαν) εκτελέστηκε, πάντα όταν επισκέπτομαι τόπους θυσιαστηρίου θεωρώ τιμή και περηφάνια μου να κάθομαι μαζί τους και να τους κάνω παρέα.»(ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΠΟΣ) *(* Ο Κώστας Κάππος θα πρέπει  ήταν συγγενής με τον Δημήτριο  Κάππο που δικάστηκε μαζί με τον Ηλία και Νίκο Παπαδημητρίου για τον φόνο του Δημήτριου Κουκούλη-κουνιάδου του Δωρή- και του Αναστάσιου Κωστάκη τον Ιούνιο του 1945.

Ο Ηλίας Παπαδημητρίου του Ευστ. γεννήθηκε στο Δούκα Αργολίδος το 1922. Καταδικάστηκε το 1945 ,όπως ο ίδιος θεωρεί και λέει για πολιτικούς λόγους και απελευθερώθηκε το 1962. Το βιβλίου του εντάσσεται στην καθοδηγούμενη ιστοριογραφία της αριστεράς και ειδικότερα είναι γραφή για την αποενοχοποίηση του συγγραφέα και των συντρόφων του από την ανθελληνικότητά και τα εγκλήματά τους, κατά Ελλήνων! Για την γραφή του βιβλίου γνώμονας είναι όπως όλων σχεδόν των κομμουνιστών τα δόγματά :
-«Ψεύδος, του ψεύδους ,….ω ψεύδος»,
-« Άξιος είναι αυτός που σιωπά ή που λέει πολλά αλλά άσχετα και σβήνει τα  αχνάρια.»
Ο Ηλίας Παπαδημητρίου ήταν συγχωριανός με τον Βασ. Δωρή.

Βιβλίο «ΑΠΑΝΤΗΣΗ»-ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-2014
(σ.σ. Παρατίθεται πρώτα - πρώτα τα αφερόμενα στις σελίδες 67 και 68 του βιβλίο που απ΄ αυτά κατ΄ αναλογία μπορεί να φανταστεί κάποιος πως έσφαζαν οι ΟΠΛΑτζίδες τους Έλληνες) «Ο Σπίθας αφού για λίγο ξεκουράστηκε σηκώθηκε και άρχισε το κυνήγι και τα γαυβγίσματα μέσα στην ησυχία του δάσους και την ερημιά κυνηγώντας λαγούς, πέρδικες και αλεπούδες. Αυτό ήταν για τους εχθρούς μας ο καλύτερός τους μάρτυρας ότι εδώ κάπου κοντά βρίσκονταν οι καταδιωκόμενοι.»(Σελ 67)
«Μη βρίσκοντας άλλη λύση, με πόνο και βαριά καρδιά, γι΄ αυτό που ήμουν υποχρεωμένος να κάνω, φώναξα τον πιστό μου φίλο και με λόγια γλυκά κατάφερα να το φέρω κοντά μου, του έπιασα την μουσούδα, του έστριψα το κεφάλι, το γονάτισα κάτω όπως σφάζουν τα αρνιά και με το αντάρτικο μαχαίρι στο λαιμό χωρίς θέληση και δύναμη και τον μισοέκοψα, ούρλιαξε ως ήταν φυσικό και με τα νύχια του μου ξέσκισε τα χέρια και τραυματισμένος μου ξέφυγε και εδώ να πέσει, εκεί να πέσει, τρεκλίζοντας και ουρλιάζοντας, χάθηκε για πάντα από κοντά μας μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας για να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ πιά.
Νε τον λαιμό τραυματισμένο και με το αίμα του να τρέχει έφτασε το δύστυχο σκυλάκι ουρλιάζοντας σα να ήταν άνθρωπος στο σπίτι. Εκεί τον είδε και τον έμασε μια γειτόνισσα, η Τσεβή, η οποία κατάλαβε το τι είχε συμβεί. Το περιποιήθηκε, τον έκανε καλά και τον είχε πολλά χρόνια μαζί της.» (Σελ. 68)
-----------------------
 (σ.σ. Τα εν συνεχεία απόσπασμα από το βιβλίο είναι ενδεικτικά  της αγάπης και της αλληλεγγύης που είχαν μεταξύ τους οι ΟΠΛΑτζίδες)  «……Ο αριθμός όταν πήγαμε στην Ακροναυπλία ξεπερνούσε τους χίλιους κρατούμενους. Όταν φτάσαμε στο καζάνι και σήκωσε ο μάγειρας το κεφάλι για να μου βάλει φαγητό στην καραβάνα, βλέπω μάγειρα τον Κούρο Δημήτρη από το Άργος, χασάπη το επάγγελμά του πριν τα παρατήσει και βγει στο βουνό αντάρτης. Σταματά τη διανομή, αφήνει την κουτάλα με αγκαλιάζει, με σηκώνει ψηλά και δεν έλεγε να με αφήσει. Άρχισε να μου δίνει κουράγιο, ότι γρήγορα θα περνούσαν τα χτυπήματα και ότι εδώ μέσα δεν μπορούν να με ξαναχτυπήσουν. Ο Κούρος ήταν ένα διαλεκτό και σπάνιο παλικάρι. Εκτελέστηκε με μία σειρά από άλλους αγωνιστές, αργότερα στις φυλακές της Κρήτης.
Στον  τόπο της εκτέλεσης, όπως τους στήσανε και αποτραβήχτηκαν προς τα πίσω για να σκοπεύσουν και να πάρουν διαταγή για να ανοίξουν πυρ κ.λ.π. ο Κούρος ζήτησε τελευταία του επιθυμία να πει κάτι ιδιαίτερα στον  επικεφαλή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Ο επικεφαλής έτρεξε κοντά του, περίεργος για να δει τι θα είχε να του πει. Τότε ο Κούρος σηκώνοντας τα αλυσοδεμένα του χέρια ψηλά, τα κατέβασε με όλη του την δύναμη, κλείνοντας μέσα το κεφάλι του επικεφαλή, τον γονάτισε κάτω και προσπάθησε να τον στραγγαλίσει. Το απόσπασμα κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να τον ξεχωρίσουν και να πυροβολήσουν τον Κούρο για να γλιτώσουν τον επικεφαλή τους από τα χέρια του ζωντανό.»(Σελ. 82)

«Στην Ακροναυπλία ξαναβρήκα τον Κ. Κούρο, τον Μπαλάση Κατριλιώτη, από τη Ν. Κίο που εκτελέστηκε, τον Κώστα Γλυκό από το Στόμιο Κορινθίας, που εκτελέστηκε κι αυτός,…». (Σελ.108)
-----------------------------------
ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ
…………………………..
Τα όπλα τα πρόδωσαν στους Ιταλούς καραμπινιέρους οι αδερφοί Δωρή Σωτήρης και Βασίλης. Είμαστε γείτονες και τα ήξεραν πολύ καλά. Η μάνα μου με την αδερφή μου παρέδωσαν όλα τα όπλα, εκτός από το εγγλέζικο πολεμικό το οποίο δεν γνώριζαν ότι εμείς είχαμε και γι΄ αυτό δήλωσαν άγνοια και αρνήθηκα να το παραδώσουν. Οι Ιταλοί βέβαιοι ότι εμείς είχαμε το όπλο και δεν το παραδίναμε, άρχισαν τα βασανιστήρια. Τη μάνα μου αφού τη βασάνισαν μέχρι αναισθησίας την άφησαν να γυρίσει στο σπίτι και κράτησαν την αδερφή μου, νεαρή κοπέλα, την έδεσαν σε μια κολώνα στη μέση στο μαγαζί των Δωραίων, την έγδυσαν, όπως την έκανε η μάνα μας, ταπεινώνοντας και εξευτελίζοντάς την, σε κοινή θέα, μπροστά σε όλον τον κόσμο που είχε συγκεντρώσει με τη βία και αυτά τα κτήνη οι Δωρήδες κοιτούσαν τη γυμνή κοπέλα και της έκαναν όπως οι Ιταλοί, πρόστυχες χειρονομίες λέγοντάς της διάφορα χυδαία υπονοούμενα, της ξερίζωσαν χτυπώντας την τα μπροστινά δόντια, την κούρεψαν και της έδιναν να πιεί λάδι με κόκκινο κρασί προσβάλλοντάς την μέχρι τα έσχατα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.(σελ.20) (σ.σ. Ψεύδη! επισημαίνω απλώς πάλι ότι ο Στ. Καλύβας έχοντας όλο τον φάκελο της «Περίπτωσης ΔΟΥΚΑ», εάν οι Δωρίδες είχαν πάρει μέρος στο βασανισμό της Βασίλως θα το ανέφερε!!!)
«Οι Ιταλοί μέσω του Γράτσου έδωσαν τον λόγο τους ότι αν παρουσιαζόταν ένα από τα αδέρφια της, θα ελευθέρωναν το κορίτσι να φύγει. Αλλά αλίμονο σε όποιον θα δώσει πίστη σε λόγους και υποσχέσεις σε στρατιωτικούς και δη σε κατακτητές. Ο Παπαντώνης λοιπόν ήρθε γυρεύοντας στο σπίτι….»(Σελ. 21)
«Οι Ιταλοί αμέσως με παρέλαβαν και διέταξαν και διέταξαν τον Γράτσο να με ρωτάει και να μου ζητάει το εγγλέζικο όπλο και πόσοι άλλοι έχουν τέτοια όπλα στο χωριό.» (Σελ. 22)
«ένας Ιταλός….. άρχισε να με δέρνει»(Σελ.22)
«Λιποθυμήσαμε και μας παράτησαν σε ένα σπίτι και έφυγαν..»(Σελ.23)
«Αυτό που έγινε στου Δούκα διαδόθηκε και μαθεύτηκε σε όλη την Αργολιδοκορινθία και τα χωριά τρομοκρατήθηκαν»(Σελ.26)
(σ.σ. Αυθαίρετα συμπεραίνει-αναφέρει τα παραπάνω ο συγγραφέας , εκμεταλλευόμενος του ότι ο χώρος που εξελίχτηκε το γεγονός ήταν το χάνι (όχι μαγαζί) ιδιοκτησίας των Δωραίων ,το οποίο «επιτάχτηκε» από την ομάδα των καραμπινιέρων ιταλών και της συμμορίας, του «Γράτσου»(τέτοιους χώρους επέτασσαν σε όλα τα χωριά!)
Έάν οι Δωρίδες ήσαν συνεργάτες των ιταλών, και πρόδωσαν το όπλο, όπως και το εαν συμμετείχαν και πρωτοστατούσαν στους βασανισμούς της Βασιλικής την 3ην  Μαρτίου 1942 και επειδή το γεγονός έγινε γνωστό στην ευρύτερη περιοχή, θα τους είχαν φύγει τα κεφάλια από τους ώμους τους ,από την αρχή όταν ανέλαβε την πλήρη εξουσία το ΕΑΜ τον Σεπτέμβριο του 1943, ίσως και πιο νωρίς και μάλιστα θα προπαγανδίζετο ως παράδειγμα προς αποφυγή και φοβέρα για τον κόσμο, όπως έγινε με άλλους (Γράτσο και….!) και δεν θα περίμεναν μετά 2,5 περίπου χρόνια, τον Ιούλιο του 1944, να τους οδηγήσουν ως «αντιδραστικούς-Εθνικόφρονας» στο βάραθρο της φρίκης στο Φενεό!

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
«Δεν πέρασε πολύς και εμφανίστηκαν οι πρώτοι αντάρτες να μπαίνουν στο χωριό μας,………………………..
Μαζί τους έσουρναν και τρείς κρατούμενους, συνεργάτες των κατακτητών από τα γύρω χωριά. Ο ένας ήταν ο περιβόητος Τσαγγαρέλης από το χωριό Φρυσούνα της Αργολίδας. Τους άλλους δύο δεν ενθυμούμαι……και οι τρεις όμως ήτανε καλοθρεμμένοι με κοιλιές μπουρτζουάδικες, με προγούλια, με δαμαλίσιους σβέρκους. ……….Το απόγευμα όλοι οι αντάρτες συγκεντρώθηκαν. …….Η συντριπτική πλειοψηφία ενέκρινε και ζήτησε τη θανατική ποινή.
Σε λίγο μία ομάδα από έξι αντάρτες με έναν επικεφαλή, τους πήραν και του πήγανε έξω από το χωριό και τους εκτέλεσαν. Το μέρος της εκτέλεσης ήταν η ρεματιά που λέγεται Σπηλιές, χίλια περίπου μέτρα έξω από το χωριό. Εκεί τους έθαψαν οι χωριανοί μας και τους έβαλαν έναν ξύλινο σταυρό που έγραφε «Θάνατος στους προδότες και ανάθεμα στους προδότες.» Η εκτέλεση όμως είχε σαν αποτέλεσμα να τρομοκρατηθεί όλο το χωριό που για πρώτη φορά έβλεπε να ντουφεκίζουν ανθρώπους.
Τι μέρα αυτή ζήτησαν και τους αδερφούς Δωρή για να τους συλλάβουν και να δώσουν λόγο για την συνεργασία τους με τους Ιταλούς καραμπινιέρους. Ο Ρίτσας (σ.σ. παρατσούκλι του Βασ. Δωρή) και ο Σωτήριος στο άκουσμα ότι ήρθαν αντάρτες στο χωριό πρόλαβαν να φύγουν και να κρυφτούν.( σ.σ. ;;;;;) Ακολούθησαν σε συνέχεια στελέχη και μέλη του Κ.Κ.Ε. και με την καθοδήγηση τους οργάνωσαν όλο το χωριό μέχρι το τελευταίο καλύβι. Η οικογένειά μας ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στην οργάνωση. Καθοδηγητής και οργανωτής ήταν ο Γιώργος Μιχαλάκος υποδηματοποιός από την Κόρινθο, μαζί με τον Γιάννη Παπά, υποδηματοποιό από το χωριό Νιωχώρι της Αργολίδας και μακρινό συγγενή μας και οι δυό ήταν μαρξιστές κομμουνιστές και διαλεχτοί πατριώτες. Και άλλοι πολλοί που δεν είναι δυνατόν να θυμηθώ τα ονοματά τους.»
«………Στο χωριό μας το Δούκα, εγκαταστάθηκε φρουραρχείο με 12 αντάρτες, επί το πλείστον επονίτες με επικεφαλή φρούραρχο τον Τοτό, παλιό Ακροναυπλιώτη κομμουνιστή. (σ. σ. Για τον Βούλγαρο καμία αναφορά !!!)
          Ο Τοτός ήταν ένας άντρας ψηλός με ρουμελιώτικη προφορά.»(Σελ. 32-33)
……………………………
«….οι αντάρτες με τις οργανώσεις, ανακάλυψαν και εξάθρωσαν την οργάνωση των ταγμάτων ασφαλείας, συλλαμβάνοντας και αρκετούς από τους οργανωτές και τα στελέχη τους που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν στους Γερμανούς. (σ. σ. !!!!!!) Μαζί με αυτούς συνέλαβαν και τους αδερφούς Δωρή. …….! Σωτήριο και Βασίλειο και τον γαμπρό τους απ΄ αδερφή Κωτσιάκο.
Με διαταγή του φρουραρχείου, τους έστειλαν κατ΄ ευθείαν για το αρχηγείο. Τους πέρασαν από το χωριό Τάτσι, από εκεί στην Αλέα(ή Μπογιάτι) στο μοναστήρι του Άι Γιώργη. Εκεί ο Ρίτσας γνωρίστηκε με τον αντάρτη σκοπό που είχεν μαζί υπηρετήσει αν θέλετε στο ψευτοαντάρτικο του Κουβελάκη, στου Φαρμακά και το διέλυσε χτυπώντας το ο Ε.Λ.Α.Σ. Ο αντάρτης αυτός του είπε «Οι κατηγορίες που σας βαρύνουν και που οι χωριανοί σας όλοι βεβαιώνουν με τις υπογραφές τους για συνεργασία και προδοσία οδηγούν κατευθείαν στην εκτέλεση.»(σ. σ. Εννοεί τον σφαγέα Νικήτα Σαμαρτζή, ο οποίος πράγματι ήταν στην αρχή αντάρτης στο Φαρμακά (βλ.Βιβλίο "οι μνήμες μου για την πατρίδα"-Σωκράτης Αγγελόπουλους), αλλά επειδή εκτελέστηκε ο Σαμαρτζής γράφει ότι θέλει ο Η.Π. διότι πρώτον: γιατί να γνωρίζονταν προσωπικά ο Σαμαρτζής με τον Β. Δωρή αφού δεν ήσαν κοντοχωριανοί; όπως και δεύτερον: γιατί δεν έλυσε  και τον αδερφό του Σωτήριο Δωρή όπως και τον γαμπρό τους Γεώργιος Διαμαντή που ήσαν και αυτοί στο Φαρμακά αλλά τους έσφαξε;)  
Την ημέρα που τους έπαιρναν από το κρατητήριο, τους έδεναν τα χέρια με κάποιο σκοινί. Χειροπέδες οι αντάρτες δε διέθεταν. Ο φίλος του Ρίτσα τον έδεσε φαινομενικά και τον συμβούλεψε ότι όταν θα περνούσαν μέσα από το πυκνό δάσος, να κοιτάξει να διαφύγει. Έτσι κι έγινε. Ο Ρίτσας έφυγε όταν τους περνούσαν μέσα από το δάσος και κατευθείαν έφτασε στους Γερμανούς και τα τάγματα ασφαλείας που από κοινού πολεμούσαν τους Έλληνες αντάρτες. Οι υπόλοιποι με τις κατηγορίες της προδοσίας και συνεργασίας με τα τάγματα ασφαλείας που τους βάραιναν, εκτελέστηκαν από τον Ε.Λ.Α.Σ. επί εσχάτη προδοσία. ……Αργότερα ο Ε.Λ.Α.Σ. συνέλαβε και τον αδερφό του Ρίτσα, Νίκο και τον εκτέλεσαν.  (Σελ.40) 
………..


 29-06-2015
ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΥΓ.(1)
Παρατίθεται απόκομμα της εφημερίδος  «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ» όπου  με ημερομηνία 21/2/45 δηλ.  λίγο μετά την συμφωνία της Βάρκιζας (12-02-1945), προτού ακόμη αρχίσει το κύμα αντεκδικήσεως της λεγόμενης «Λευκής τρομοκρατίας», σε επιστολή του ο Βασ. Δωρής  αποτυπώνει την ανάγκη του για δικαίωση τόσο για την αποκάλυψη της αλήθειας όσο και για την τιμωρία των ηθικών και φυσικών αυτουργών των σφαγιασθέντων οικείων του και γενικότερα των αδίκως σφαγιασθέντων Ελλήνων.
--------------------------------


Από μίαν επιστολήν
Η ΑΡΓΟΛΙΣ ΥΠΟ ΤΟ ΠΕΛΜΑ ΤΩΝ ΕΛΑΣΙΤΩΝ
Χαρακτηριστικαί αποκαλύψεις
          Ελάβαμεν και δημοσιεύσαμεν-αφού και του κατηγορουμένου την άποψην εδημοσιευσαμεν- την κατωτέρω επιστολήν, αρκετά αποκαλυπτικήν του Δεκεμβριανού οργίου, όπως εξεδηλώθη εις εις την Αργολίδα:

Κύριε διευθυντά
Απορούμε πως είχε την τόλμην ο επικτηνίατρος Γ.Μιχαλόπουλος να διαψεύση διά των στηλών της εγκρίτου εφημερίδος σας ότι υπήρξεν ο «ανώτατος άρχων των κουκουέδων» εις την Αργολίδα ενώ όντως ως τούτο είναι γνωστόν εις όλην την εκεί περιοχήν ήτο από του Απριλίου του 1944 μέχρι της εκκενώσεως 

της πόλεως του Άργους υπό των Γερμανών «Εθνικός Σύμβουλος» και από εκεί και εντεύθεν επίλεκτον στέλεχος της «αυτοδιοίκησης» δηλαδή πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου συνεργάζετο δε στενότατα με όλους τους εγκληματίας της Αργολίδος που ανήκον εις την ληστοσυμμορίαν ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΚΚΕ και διέπραξεν μαζύ τους εκατοντάδες εγκλήματα, λεηλασίας και εμπρησμούς εις βάρος εθνικοφρόνων συμπολιτών του. Όλα τα ανωτέρω διεπιστώθησαν από την εναντίον του προανάκρισιν εκ καταθέσεων δεκάδος μαρτύρων. Συγκεκριμένως, εμέ τον ίδιον, τον αδελφόν μου, τον απ΄ αδερφή γαμβρόν μου Γεώργ. Διαμαντήν και άλλους ένδεκα εθνικόφρονας εκ Νεμέας, μεταξύ των οποίων και το ζεύγος Ευσταθίου, μας παρέδωσεν ο Γεώργ. Μιχαλόπουλος εις το χωρίον Τάτσι προς τον σαδιστήν εκτελεστήν «Θύμιον». Άπαντες οι ανωτέρω εξετελέσθησαν σφαγιασθέντες, πλήν εμού, διότι κατόρθωσα να δραπετεύσω την στιγμήν που η μάχαιρα καταφέρετο εις τον τραχηλόν μου από τα αιματοβαμμένα χέρια του «Θύμιου».
          Αλλά και η συλληφθείσα «καπετάνισσα Νίκη» της Αργολίδος τον Γ. Μιχαλόπουλον φέρει εις την απολογίαν της ως ανώτατον άρχοντα των Κουκουέδων Αργολίδος και ως αυτουργόν και υπεύθυνον όλων των εγκλημάτων εις την περιφέρειαν Λυρκείας και Αλέας Άργους.
          Το λεγόμενον υπό του Γ. Μιχαλοπούλου, ότι επυρπολήθη το σπίτι του εις την Μακεδονίαν, είναι ψευδές, διότι ουδεμίαν ακίνητον περιουσίαν είχε την κινητήν είχε μεταφέρει εις Λυρκείαν-Άργους, ένθα και εγκατεστάθη προ πενταετίας περίπου. Αυτή δε η ατομική του περιουσία και η πατρική του, ευρίσκεται σώα και αβλαβής, προστατευομένη επιμελέστατα υπό των «συντρόφων» του εις την γεννέτειράν του Φρουσιούνα Άργους, όπου είχε εγκαταστήσει την έδραν του ο «εθνικός σύμβουλος» και όπου εγένοντο όλα τα συμβούλια και ελανβάνοντο όλαι αι αποφάσεις, διά το αποτέλεσμα των οποίων γοερώς θρηνούν χιλιάδες μητέρες, αδερφές, χήρες και ορφανά. Αλλά, από την στιγμήν που εγένετο «εθνοσύμβουλος» μετεβλήθη τελείως όπως όλοι οι συνόμοιοί του εγκληματίαι, οι οποίοι μαζύ του δεν εδίστασαν να σφάξουν τους επίσης φυλακισθέντας από τους βαρβάρους κατακτητάς αδερφούς Καπετανοπούλου, τον ιατρόν Καρράν την αδερφήν και πατέρα ιερέα Παπαγεωργίου και άλλους. Έχει ακόμη το θράσος να βεβαιοί ότι ουδένα έβλαψεν εις την ζωήν του:
          Χαρακτηριστικόν είνε και το ακόλουθον:
          Προ εβδομάδων, ότε ακόμη η περιβόητος πολιτοφυλακή έδρα εις το χωρίον Λυρκεία-Άργους, εγένετο μνημόσυνον υπέρ του κρεουργηθέντος Ηλία Σταθά. Κατά διάρκειαν του μνημοσύνου η χήρα Σταθά κατηράτο τον Δημήτριον Μιχαλόπουλον, αδερφόν του επικτηνιάτρου, επετέθη εναντίον του μετά του πλήθους και θα τον ελυντζάριζε εάν δεν επενέβαινε η πολιτοφυλακή. Αίσχος, λοιπόν!.....Στο εδώλιον του κατηγορουμένου ας εμμέση τα ψεύδη του, όπου όμως η δικαισύνη θα εκτελέση τα καθήκον της. Τώρα ας σιωπά διά να μη εξεγείρη έτι πλέον την μήνιν εναντίον του Πανελληνίου, αναγκάζων τους μέχρι σήμερον σιωπώντας να ομιλήσουν περί αυτού και είνε ούτοι ουκ ολίγοι.
          Μεθ΄ υπολήψεως
      ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΩΡΗΣ

               21/2/45




ΥΓ.(2)  Παρατίθονται απόκοματα εφημερίδων με "ρεπορτάζ" κατά την  ανάσυρση πτωμάτων από το βάραθρο Φενεού τον Ιούνιο του 1945.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ  10-6-1945

=======================================================

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ  13-6-1945




=======================================================

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ 6-1945





Διεύθυνση αυτής της "αναρτησης": http://rozosotiris.blogspot.gr/2015/06/082.html